Deforce, Arne

jako muzyk i badacz fascynuje się tym, jak w zetknięciu ze sztukami pięknymi, nauką i technologią rozwijają się nowe koncepcje i związki między instrumentem, gestem muzycznym i elektroniką. Jego wkład w powstanie utworów takich jak godzinny cykl Life-form na wiolonczelę i elektronikę Richarda Barretta (2012) czy Foris Raphaëla Cendo (2012) ilustruje, w jaki sposób we współpracy pomiędzy instrumentalistą i kompozytorem może zostać rozwinięty nieograniczony świat brzmieniowy, wyłaniający się na przecięciu fizycznego aktu gry instrumentalnej, technologii i rozszerzonej notacji muzycznej. W roku 2017 z okazji festiwalu Ruhrtriennale wraz z katalońskim kompozytorem Hèctorem Parrą, orędownikiem nowych modeli kosmologicznych opartych na fizyce kwantowej, i reżyserem dźwięku Thomasem Goepferem dał prawykonanie nowego, godzinnego cyklu na wiolonczelę i elektronikę zatytułowanego Limite les rêves au-delà, zainspirowanego teorią superstrun, fal grawitacyjnych i czarnych dziur francuskiego fizyka Jean-Pierre’a Lumineta. 

Repertuar Arne Deforce’a obejmuje głównie utwory solowe i kameralne. Artysta współpracował z takimi twórcami jak Richard Barrett, Luc Brewaeys, Kee-Yong Chong, Raphaël Cendo, Hèctor Parra, Alvin Curran i Phill Niblock, którzy napisali dla niego nowe kompozycje; z muzykami: Daanem Vandewalle, Miką Vainio, Richardem Barrettem, Peterem Jacquemynem i Yutaką Oyą; zespołami Champ d’Action, Ictus, Musikfabrik; oraz instytucjami: Concertgebouw w Brugii, Centre Henri Pousseur w Liège, IRCAM w Paryżu i GRAME w Lyonie. Regularnie gości na międzynarodowych festiwalach nowej muzyki, takich jak Ars Musica, Holland Festival, ManiFeste i Agora w Paryżu, Archipel w Genewie, Musica w Strasburgu, MITO SettembreMusica w Mediolanie, Fondation Royaumont, Musica Sacra w Maastricht, Huddersfield Contemporary Music Festival oraz Amsterdam Cello Biennale. 

W jego obszernej dyskografii znajdują się interpretacje utworów Giacinta Scelsiego, Mortona Feldmana, Iannisa Xenakisa, Richarda Barretta, Pascala Dusapina (dla Aeon–Outhere), Jonathana Harveya (Megadisc), Philla Niblocka (Touch), Miki Vainio (Mego); płyty te otrzymały wiele międzynarodowych nagród, m.in. pięciokrotnie Diapason d’Or, Coup de Cœur de l’Académie Charles Cros oraz Prix Caecilia (2012). 

W 2012 roku Arne Deforce otrzymał tytuł doktora sztuki na Uniwersytecie w Lejdzie (we współpracy z Orpheus Institute w Gandawie) za dysertację na temat praktyki wykonawczej muzyki z końca XX wieku, zatytułowaną LABORINTH Π – Thinking as experiment: 472 Meditations on the need for creative thought and experimentation in performing complex music from 1962 to the present.