Pomàrico, Emilio

Włoski dyrygent i kompozytor, ur. w Buenos Aires, dyryguje najlepszymi orkiestrami europejskimi, w tym Rundfunk-Sinfonieorchester Berlin, Orkiestrą Radia Bawarskiego w Monachium, Bamberger Symphoniker, NDR Sinfonieorchester Hamburg, orkiestrą Accademia di Santa Cecilia w Rzymie, Narodową Orkiestrą Symfoniczną RAI w Turynie, Orkiestrą Symfoniczną Radia Francuskiego, Szkocką Orkiestrą Symfoniczną BBC, Radio Filharmonisch Orkest w Hilversum czy ORF Radio-Symphonieorchester w Wiedniu. Współpracuje także z wieloma teatrami operowymi.

Jako dyrygent gościnny regularnie występuje na międzynarodowych festiwalach muzyki współczesnej, takich jak Salzburger Festspiele, festiwal w Edynburgu, paryskie festiwale Agora i Manifeste, Wiener Festwochen i Wien Modern, Musikfest w Berlinie, La Biennale Musica w Wenecji, Donaueschinger Musiktage, Musik der Zeit i Musik Triennale w Kolonii, Wittener Tage für Neue Kammermusik, Musica di Strasbourg, Zaterdag Matinee w Amsterdamie, Huddersfield Festival, berliński Ultraschall, Steirischer Herbst w Grazu. Dyrygował zespołami Musikfabrik, Remix Ensemble, Ensemble Resonanz, London Sinfonietta, Asko | Schönberg, Collegium Musicum, Ensemble Intercontemporain, ensemble recherche i Ensemble Modern Orchestra. W ciągu ostatnich lat Pomàrico dał szereg pamiętnych prawykonań: Quodlibet Emanuela Nunesa (Lizbona, 1991), tego samego kompozytora Omnia Mutantur Nihil Interit (Paryż, 1994) i Musivus (Lizbona, 1996; nowa wersja w Kolonii, 2001), ponadto całość cyklu Luigiego Nona Caminantes (Paryż, 1999) i Seraphin Symphonie Wolfanga Rihma (Donaueschingen, 2011). Dla paryskiej Opéra Garnier przygotował operę Georga Friedricha Haasa Melancholia; tegoż kompozytora Koncert saksofonowy wykonał po raz pierwszy z orkiestrą WDR w Kolonii (solista Markus Weiss, 2008), a prapremierę utworu Ich suchte, aber ich fand ihn nicht Haasa dał w Monachium w ramach festiwalu Musica Viva 2012. Po prawykonaniu całości cyklu Carceri d’Invenzione Briana Ferneyhough w Genewie, Zurychu i Paryżu w 2012 r. Pomàrico poprowadził premierę jego Finis Terrae (Festival d’Automne w Paryżu). Hans Zender powierzył mu pierwsze wykonanie swych Logos Fragmente; w 2011 wytwórnia WERGO opublikowała nagranie tego utworu pod batutą Pomàrico z orkiestrą Filharmonii Berlińskiej.

Kolejnym osiągnięciem okazała się nowa produkcja opery Dziewczynka z zapałkami Helmuta Lachenmanna na festiwalu Ruhrtriennale w Bochum (wrzesień 2013) z Emilio Pomàrico na podium SWR Sinfonieorchester Stuttgart i w reżyserii Roberta Wilsona. W 2014 r. na tym samym festiwalu na czele Filharmoników z Duisburga dyrygent prowadził nową produkcję opery Mortona Feldmana Neither (reżyseria Romeo Castellucci). W listopadzie 2014 wystąpił w Teatro Colón w Buenos Aires z pierwszym w Ameryce Łacińskiej wykonaniem Coro Luciana Beria. Nagranie Violin and Orchestra Feldmana przez Carolin Widmann (skrzypce) i prowadzoną przez Pomàrico Frankfurcką Orkiestrę Radiową dla ECM Records uzyskało w 2013 r. nagrodę (Coup de Coeur) przyznaną przez Académie Charles-Cros. W 2015 r. przygotował w operze w Dijon Wozzecka Berga (wraz z orkiestrą SWR Baden Baden & Freiburg), następnie, dla Wiener Festwochen, Luci mie traditrici Sciarrina z zespołem Klangforum Wien, a dla Styryjskiej Jesieni (Graz) – prapremierę Specter of the Gardenia oder Der Tag wird kommen Johannesa M. Stauda z Ensemble Modern.

Jego własne kompozycje wykonywane były na kilku liczących się festiwalach muzyki współczesnej i nagrywane przez ensemble recherche dla wytwórni Zeitklang.