Konceptualizm – ukryta historia muzycznej awangardy
dyskusja i promocja numeru 29. numeru magazynu „Glissando”
Rozmawiają: Paweł Malinowski, Paweł Szroniak, Monika Żyła
Prowadzenie: Antoni Michnik, Izabela Smelczyńska
Wydawać by się mogło, że konceptualizm – jako prąd, tendencja artystyczna – nigdy nie zaistniał w muzyce współczesnej. Próżno szukać takiego zjawiska w obszernej literaturze przybliżającej historię praktyk dźwiękowych XX i XXI wieku. Konceptualizm kojarzony jest przede wszystkim ze sztukami wizualnymi, natomiast zapomina się, że jego źródła wywodzą się z obszaru muzyki – choćby z dokonań Johna Cage’a i jego wychowanków z New School For Social Research czy też Henry’ego Flynta, uznawanego za autora terminu „concept art”.
Spojrzenie na muzykę współczesną z perspektywy zwrotu konceptualnego zapoczątkowanego w latach 50. pozwala na dokonanie przesunięć w obrębie jej kanonu, w ciekawy sposób pozycjonując dokonania takich twórców, jak choćby George Brecht, Takehisa Kosugi, Robert Ashley, Peter Ablinger, Manfred Werder czy Toshiya Tsunoda. Zainteresowanie konceptualizmem w ostatnich latach zdaje się stopniowo wzrastać, co zaobserwować można zarówno w kręgach darmstadzkich (m.in. Harry Lehmann, Johannes Kreidler), jak i w gronie artystów związanych z szeroko pojętą tradycją cage’owską (grupa Wandelweiser, scena postredukcjonistyczna), a nawet w muzyce popularnej oraz klubowej. W numerach 22 i 28 dużo miejsca poświęciliśmy pierwszemu z tych środowisk. Czas przybliżyć pozostałe.