ur. 1962, studiował kompozycję u Klausa Hubera, Emanuela Nunesa i Mathiasa Spahlingera oraz analizę muzyczną u Petera Förtiga. Jego muzykę wykonywały m.in. Ensemble Modern, Ensemble intercontemporain, Klangforum Wien, Ensemble musikFabrik, Ensemble l’instant donné, ensemble recherche, Neue Vocalsolisten, ensemble ascolta, das Neue Ensemble, radiowe orkiestry symfoniczne WDR i SWR, DSO Berlin, Orkiestra Filharmonii w Seulu i Philharmonia Orchestra w Londynie. Otrzymał nagrody Comité de lecture Ensemble intercontemporain (1997) oraz Praetorius Prize (2009). Jego opera kameralna Les petites filles modèles, której premiera odbyła się w Opera Bastille (1997), była wielokrotnie wykonywana we Francji. W roku 2008 artysta uczestniczył w projekcie „into” w Hongkongu.

Johannes Schöllhorn uprawia wiele gatunków muzycznych: od muzyki kameralnej, wokalnej i orkiestrowej po teatralną. Oprócz własnych kompozycji opracowuje też transkrypcje, m.in. sporządził własną wersję ...explosante-fixe... Pierre’a Bouleza. W latach 1995–2000 wykładał w Musikhochschule Zürich-Winterthur. Do 2004 był dyrygentem Ensemble für Neue Musik w Musikhochschule we Fryburgu, w latach 2001–09 wykładał kompozycję w Hochschule für Musik und Theater w Hanowerze i sprawował funkcję dyrektora tamtejszego Instytutu Nowej Muzyki. Od roku 2009 jest profesorem kompozycji i dyrektorem Instytutu Nowej Muzyki w Hochschule für Musik w Kolonii. Prowadził kursy kompozycji w Fondation Royaumont we Francji, na Festiwalu Bartóka i Ictus-Seminar w Belgii, w Conservatoire de Paris, Konserwatorium w Tianjin (Chiny), Centralnym Konserwatorium w Pekinie, w Hongkongu, na Takefu-Festival w Japonii, na Uniwersytecie Ondai w Tokio, przy Orkiestrze Filharmonii w Seulu, w Centro San Fedele w Mediolanie, a także w Kijowie i Dżakarcie.

Ważniejsze utwory: Brandung i Ginsterlicht na chór (1983–84), Windmaschine na cztery flety proste (1985), musarion na altówkę (1985–86), Septett na głosy i instrumenty (1986–87), Hand-Stücke na perkusję (1987), Schlussvignette & Retraiteschuss na trzy instrumenty smyczkowe (1987), Hexagramm na trzy gitary (1987–89), phanias na skrzypce (1989), Der Vorhang geht auf. Das Theater stellt ein Theater vor do tekstu Ludwiga Tiecka na recytatorkę i zespół (1989), les ombres – die schatten dla dwóch perkusistów (1990), Pentagramm na fortepian i czterech perkusistów (1990–91), about the seventh na zespół (1991/92), Marien-Lieder na trzy głosy altowe (1991–92), berstend-starr na zespół (1992), Pierrot lunaire (według M. Kowalski), 12 utworów na mezzosopran, flet, klarnet, skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1992), Ralentir travaux na zespół (1992–93), madria na klarnet basowy, akordeon i wiolonczelę (1993–94), les petites filles modèles, opera kameralna (1995), Rondo na skrzypce i orkiestrę kameralną (1996–97), under one’s breath na flet, harfę i altówkę (1996), Suite na fortepian, dwóch perkusistów i harfę (1998), kazabana na zespół (1998); tiento na zespół (1999); red and blue na sześciu perkusistów (1999), senza parole na chór (2000), liu-yi / Wasser na orkiestrę (2001–02), Spur (für Józef Koffler) na zespół (2003), Anamorphoses na zespół kameralny według Kunst der Fuge J. S. Bacha (2001–04), Rote Asche – muzyka-film-teatr dla trzech aktorek i trzech instrumentalistów (2004), phosphor na perkusję i orkiestrę (2005), play na sześć głosów (2006), sérigraphie: nocturne na zespół (2007), rota na klarnet kontrabasowy i kwartet smyczkowy (2008), in nancarrow dla dwóch pianistów (2008), Hero und Leander II na zespół (2008), oréade na skrzypce i fortepian (2009), Niemandsland na zespół (2009), Madrigali a Dio na sześć głosów (2009), clouds and sky na fortepian i orkiestrę (2010), feldrhÿthmen na wielki chór i instalację świetlną (2011), pièces croisées na duży zespół (2012), Dämmerung-Schmetterlinge na orkiestrę (2013), marmi na zespół (2013), sous-bois na sześć instrumentów smyczkowych (2014), aki no kaze dla sześciu śpiewaków z orkiestrą (2014), Sinaïa 1916 na saksofon barytonowy, fortepian i perkusję (2015).