ur. w 1957 r. w Oslo, studiował kompozycję w Norweskiej Państwowej Akademii Muzycznej w klasie Finna Mortensena i Olava Antona Thommessena. W połowie lat 80. spędził rok na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Diego, gdzie studiował pod kierunkiem Jojiego Yuasy, Rogera Reynoldsa i Vinko Globokara. Pisze utwory przeznaczone na różne składy instrumentalne (np. dla orkiestr symfonicznych w Oslo i Trondheim), tworzy również rozbudowane wydarzenia teatralno-muzyczne (w tym dla Międzynarodowego Festiwalu Jazzowego w Molde i Światowych Dni Muzyki MTMW w Oslo, 1990). Ponadto bierze udział w norweskim życiu muzycznym jako krytyk i eseista pism „Dagbladet” oraz „Ballade”, a także jako wykładowca Norweskiej Państwowej Akademii Muzycznej.

Początkowo grał w zespołach eksperymentalnych jazzowych i rockowych; wtedy również stawiał pierwsze kroki w zakresie sztuk performatywnych. Doświadczenia te w istotny sposób uzupełniły jego klasyczną edukację kompozytorską. Ich wpływy można odnaleźć w jego późniejszych utworach, w szczególności przeznaczonych dla najważniejszych w Norwegii grup tańca nowoczesnego i sztuk performatywnych (Passage Nord, Dans Design i Sirocco). Dominuje w nich artystyczna wymiana z innymi mediami.

W trzech utworach orkiestrowych z pierwszych dziesięciu lat pracy twórczej Wallina wyraźne staje się przejście od subiektywizmu do bardziej obiektywnej postawy modernistycznej. Jego pierwszy znaczący utwór Id (1982) jest głęboko ekspresyjny. Podobnie kolejny utwór na orkiestrę, Chi (1991), w którym jednak można mówić o kontroli ekspresji poprzez sukcesywną adaptację i rozwój idei i technik znanych z utworów Xenakisa, Beria i Stockhausena. Pomiędzy tymi dwoma utworami Wallin skomponował Koncert na kotły i orkiestrę (1986–88), w którym po raz pierwszy wykorzystał komputer jako środek wzbogacający tradycyjne instrumentarium. Obecnie pracuje nad swą pierwszą operą, której prawykonanie odbędzie się w roku 2016 w Operze w Oslo. Rolf Wallin jest jednym z najważniejszych kompozytorów skandynawskich swojej generacji.

 

Ważniejsze utwory (od 1990): Chi na orkiestrę (1991), ning na obój/rożek angielski, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (1991), Too Much of a Good Thing na sześć gitar elektrycznych i trzech perkusistów (1993), Three Poems by Rainer Maria Rilke na sopran i fortepian (1994, również wersja na mezzosopran i fortepian; wersja na sopran i orkiestrę, 2007), Boyl na orkiestrę kameralną (1995), Koncert na klarnet i orkiestrę (1996), Northern Lights na taśmę (1996), Ground na wiolonczelę i 18 smyczków solo (1996), The Solitary Shame Announced by a Piano, muzyka elektroakustyczna dla grupy tańca współczesnego (1997), Tides na sześciu perkusistów i orkiestrę (1998), Stream na wiolonczelę (1999), LautLeben, opera radiowa na głos żeński i czterokanałową taśmę (1999), Phonotope 1 na kwartet smyczkowy i komputer (2000), Seven Imperatives na fortepian (2000; wersja na akordeon 2008), Appearances na orkiestrę kameralną (2002), Act na wielką orkiestrę (2004), Four Places Including Sjoa and Skjåk, muzyka elektroakustyczna dla grupy tańca współczesnego (2004), The Age of Wire and String na flet, klarnet, fortepian, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (2005), Das war schön! na perkusję solo i orkiestrę (2006), Strange News na aktora, orkiestrę lub zespół, dźwięk surround i wideo (2007), Urban Bestiary, muzyka do baletu na orkiestrę smyczkową i dźwięk surround (2008), Under City Skin na altówkę, orkiestrę smyczkową i dźwięk surround (2009), Curiosity Cabinet na kwartet smyczkowy (2009), Manyworlds na orkiestrę (2010), Sway na skrzypce, altówkę i wiolonczelę (2010), Fisher King, koncert na trąbkę i orkiestrę (2011), Glacial Speed na trąbkę i orkiestrę (2011), Strange News (wersja z małą orkiestrą) (2013), Realismos Mágicos na marimbę solo (2014).