ur. w 1935 w Stuttgarcie, w latach 1955–58 uczył się w miejscowej Musikhochschule u Jürgena Uhdego (fortepian) i Johanna Nepomuka Davida (teoria, kompozycja). W okresie 1958–60 studiował u Luigiego Nona w Wenecji. W 1962 r., podczas weneckiego Biennale, a także na Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie odbyły się pierwsze publiczne wykonania jego utworów. W 1965 roku Lachenmann pracował w studiu elektroakustycznym uniwersytetu w Gandawie.

Rok 1966 to początek kilkudziesięcioletniej praktyki pedagogicznej kompozytora, mniej lub bardziej stałych związków z licznymi uczelniami i ośrodkami nowej muzyki w Niemczech i za granicą. I tak w 1972 r. był koordynatorem kursów kompozytorskich w Darmstadcie, w latach 1972–73 prowadził mistrzowską klasę kompozycji na uniwersytecie w Bazylei, w 1976 związał się na trzy lata z Musikhochschule w Hanowerze (w 2001 r. otrzymał doktorat honoris causa tej uczelni), w 1972 i 1982 r. był wykładowcą Cursos Latinoamericanos de Música Contemporânea w Brazylii i w Republice Dominikany. W latach 1981–99 był profesorem kompozycji w Musikhochschule w Stuttgarcie. Począwszy od lat 80., prowadził seminaria i warsztaty kompozytorskie w wielu krajach Europy, obu Ameryk, a także w Rosji i w Japonii. Wśród nagród kompozytorskich, jakie otrzymał, wymienić można Nagrodę Kulturalną Miasta Monachium (1965), Nagrodę Bachowską (Hamburg, 1972), Nagrodę Muzyczną Die Ernst von Siemens Musikstiftung (1997), nagrodę londyńskiego Royal Philharmonic Society (2004), Złotego Lwa Biennale di Venezia (2008), Krzyż Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (2012). Lachenmann jest ponadto członkiem Akademii Sztuki w Berlinie, Hamburgu, Lipsku, Mannheimie, Monachium, Brukseli, jak również Akademii Literatury i Sztuki w Belgii. Jego dyskografia liczy kilkadziesiąt płyt kompaktowych i wiele analogowych.

Ważniejsze utwory (od 1990): „...zwei Gefühle...”, Musik mit Leonardo na dwa głośniki i małą orkiestrę (1992), Air na perkusję i wielką orkiestrę (1994, nowa wersja), Dziewczynka z zapałkami, utwór muzyczno-teatralny, libretto z tekstami Hansa Christiana Andersena, Leonarda da Vinci i Gudrun Ensslin (1990–96), Nun na chór męski, flet, puzon i wielką orkiestrę (1998–99/2003), Serynade na fortepian (1998–2000), Grido – III Kwartet smyczkowy (2001), Schreiben na orkiestrę (2003), Double na orkiestrę smyczkową (2004), Concertini na zespół instrumentalny (2005), Raumfahrer na orkiestrę (2007), Got lost na sopran i fortepian (2007/08).