– uprawia tuwiński szamański śpiew gardłowy
Uważana jest za jedną z najciekawszych współczesnych wokalistek. Kultywuje tradycyjny śpiew alikwotowy syberyjskiej mniejszości z okolic Tuwy, włączając do niego elementy jazzu, muzyki elektronicznej i nowoczesnej.
W Tuwie zderzają się z sobą wpływy rozmaitych kultur: tureckiej, mongolskiej, Ujgurów oraz wielu ludów Azji Środkowej, syberyjskich nomadów, rosyjskich starowierców, ludności przesiedlonej z Ukrainy i z Tatarstanu oraz innych grup narodowościowych z zachodniej strony Uralu. Wszystkie te tradycje mają wpływ na śpiew Sainkho, choć dominują w nim elementy syberyjskie.
Sainkho Namtchylak jest córką nauczycieli z odizolowanej wsi na granicy Tuwy i Mongolii. Od najmłodszych lat poznawała śpiew alikwotowy, choć jego praktykowanie zarezerwowane jest zasadniczo dla mężczyzn (także obecnie jego najbardziej znanymi przedstawicielami są mężczyźni: zespoły Huun-Huur-Tu i Yat-Kha). Najwięcej tradycyjnego repertuaru poznała dzięki babce, która godzinami śpiewała jej kołysanki. W kulturze, w której się wychowała, ludzie śpiewają, kiedy mają na to ochotę: kiedy są szczęśliwi i kiedy są smutni. Nie mając możności uczenia się tradycyjnego śpiewu w miejscowej szkole, w której nauka była zastrzeżona dla chłopców, Namtchylak zamieszkała w Moskwie, gdzie poznała rozmaite techniki improwizacji oraz kontynuowała studia nad wokalnymi technikami syberyjskich tradycji lamaistycznych i szamańskich. Po ukończeniu nauki wróciła do Tuwy, gdzie została członkiem Sayani, państwowego zespołu folklorystycznego. Potem ponownie przeniosła się do Moskwy i dołączyła do eksperymentalnego zespołu Tri-O, dzięki któremu rozwinęła swe umiejętności twórcze. Na Zachodzie po raz pierwszy wystąpiła w roku 1990, pierwszych nagrań dokonała dla składanki wytwórni Crammed Disc zatytułowanej Out of Tuva. Po rozpadzie Związku Radzieckiego zamieszkała w Wiedniu; występowała w wielu krajach, pracowała z rozmaitymi zespołami i dokonała wielu nagrań.