O swoim utworze Oliveros pisze: „Utwór ten jest dwukanałową kompozycją na taśmę zrealizowaną w roku 1965 w San Francisco Tape Music Center. Wykorzystuję w niej dwa oscylatory Hewlett-Packard, dwa liniowe wzmacniacze, jeden gramofon z płytą i dwa magnetofony w celu uzyskania opóźnienia. Zmontowałam sprzęt, włączyłam oscylatory i wykonałam kompozycję w czasie realnym”. To kolażowy utwór z opóźnieniem w czasie realnym, ukazujący typowe dla ówczesnych kompozycji Oliveros (między innymi zawierających absurdalne działania teatralne) poczucie humoru. Choć muzyka ta nie została wcześniej zaplanowana, ten improwizowany klejnot muzyczny skomponowany przez znaną rzeczniczkę praw kobiet żegna symbolicznie nie tylko muzykę dziewiętnastego stulecia, lecz także system ugrzecznionej moralności i związany z nią zinstytucjonalizowany ucisk kobiet. Tytuł nawiązuje do płyty z muzyką operową, która akurat była pod ręką w studiu i która została włączona do kompozytorskiej mikstury.

Charles Amirkhanian, sierpień 1977
Fragment komentarza do płyty New Music for Electronic and Recorded Media: Women in Electronic Music 1977. New World Records #80653-2 (p) 2006 © 2006 Anthology of Recorded Music, Inc. pierwotnie wydanej z numerem CRI CD 728