W kompozycji tej badam bogate możliwości brzmieniowe i ekspresyjne instrumentów andyjskich, jak sikus, mohoceños, charangos i tradycyjne instrumenty perkusyjne. Sawutanaka (w języku Ajmarów: tkaniny) to metafora, z której rozwija się muzyczna dynamika. Nie jest to jednak żaden wyidealizowany „obraz”, nic statycznego, muzealnego ani folklorystycznego, lecz pełna ruchu tkanka: dynamiczna i w nieustannej transformacji, wyłaniająca się ze sprzeczności i dwoistości realiów Ameryki Łacińskiej (w tym przypadku Andów), które były i nadal są skutkiem przemocy, kulturowego okaleczenia oraz zestawienia i nałożenia rozmaitych sposobów widzenia świata, różnych wartości, pragnień i sposobów istnienia...
Na poziomie muzyczno-formalnym wyłaniają się rozmaite faktury, barwy, gęstości harmonii, pulsacje rytmiczne oraz melodyczno-polifoniczne elementy. Ale jest też coś, co można nazwać „dialektyką dźwięku”, jaka powstaje z tych elementów: między naturalnym światem materialnej fizyczności andyjskich instrumentów (trzciny, drewna, skóry, nasion, podków) a ich kulturową organizacją, między stosunkowo chaotycznymi impulsami naturalnego otoczenia a tradycyjnymi tańcami, których struktura jest na wskroś ludzka. Między temperowanymi, hybrydalnymi dźwiękami charango a bogatym, nietemperowanym, multifonicznym światem brzmień grup sikus i mohoceños, między wiejską i regionalną tożsamością dzisiejszej rdzennej muzyki a realiami miejskimi, w których muzyka ta żyje jako twórczy akt oporu, między tradycją a współczesnością.
Jest to zatem nie tylko prosta tkanka dźwiękowa, lecz „buntownicza tkanka dźwiękowa”. Ponieważ mimo wszystko żyje nadal jako świadectwo własnej potrzeby istnienia.
Utwór napisany został dla Orquesta Experimental de Instrumentos Nativos na zamówienie Transart festival przy wsparciu Ernst von Siemens Musikstiftung.

Alejandro Cardona