W napisanym dla Marie Luise Neunecker Hamburgisches Konzert György Ligeti, czerpiąc inspirację z dźwiękowych możliwości naturalnego rogu, poszukuje alternatywy dla systemu równomiernie temperowanego. W celu odświeżenia harmonii zestawia solową waltornię (zamiennie instrument wentylowy F-B i naturalny w stroju F) z czterema różnie strojonymi naturalnymi rogami w orkiestrze. Naturalne alikwoty tworzą niezwykłe, płynne kombinacje akordowe. Wraz ze stosowanymi przez kompozytora pozaeuropejskimi wzorami rytmicznymi fascynująco kontrastują one z quasi-chorałowymi odcinkami, w których spektra tonalne są podkreślone w sposób szczególny.