ur. 1925 w Montbrison, studiował pod kierunkiem Oliviera Messiaena, René Leibowitza i Andrée Vaurabourg-Honegger. W 1946 r. zainicjował w teatrze Jeana-Louisa Barraulta koncerty „Domaine Musical”. W 1955 r. wielkim sukcesem kompozytora stało się prawykonanie Le Marteau sans maître na festiwalu Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej w Baden-Baden. W latach 1955–60 wykładał na kursach w Darmstadcie, gdzie w 1957 r. wykonano jego III Sonatę.

Kolejne ważne premiery nastąpiły w 1958 r. w Hamburgu (m.in. Improvisation sur Mallarmé). W latach 60. aktywność Pierre’a Bouleza coraz wyraźniej zaczyna skupiać się na działalności dyrygenckiej i pedagogicznej. Od 1960 kompozytor prowadził kursy analizy, kompozycji oraz dyrygentury w Bazylei, w 1963 gościnnie wykładał kompozycję na Uniwersytecie Harvarda. W latach 1971–75 był głównym dyrygentem BBC Symphony Orchestra, w latach 1971–77 – New York Philharmonic Orchestra, a w latach 1967–72 regularnie dyrygował również Cleveland Orchestra. W 1975 r. założył Ensemble intercontemporain. W 1976 r. poprowadził w Bayreuth Wagnerowski Pierścień Nibelunga w inscenizacji Patrice’a Chéreau.

Stworzył i przez kilka lat stał na czele ośrodka badań nad nową muzyką IRCAM (otwarcie w 1977 r.). W 1991 otrzymał honorowy doktorat Uniwersytetu we Frankfurcie, w 1992 – nagrodę im. Adorna w tymże mieście, a w 1998 – doktorat honoris causa Connecticut College. Jest również laureatem Nagrody Ernsta von Siemensa (1979) oraz Grawemayer Award (2001). W roku 2000, w związku z 75. rocznicą urodzin kompozytora, w wielu stolicach odbyły się koncerty z jego muzyką, m.in. w Londynie (seria koncertów London Symphony Orchestra pod jego dyrekcją), Nowym Jorku, Paryżu i Wiedniu. W tym samym roku Boulez otrzymał nagrodę Grammy w kategorii klasycznej muzyki współczesnej za utwór Répons, jak również Israeli Wolf Prize for the Arts. W 2001 r. zainaugurował Rok Węgierski we Francji serią wykonań utworów Bartóka z udziałem m.in. Maurizia Polliniego, Gila Shahama i Ensemble intercontemporain. W roku 2002 został kompozytorem rezydentem festiwalu w Lucernie, gdzie do dziś co roku kieruje kształcącą młodych muzyków Letnią Akademią, prowadził także warsztaty dyrygentury oraz koncerty z BBC Symphony Orchestra, Filharmonikami Berlińskimi i Ensemble intercontemporain. Nagrody, jakie otrzymał w ostatnich latach, to m.in. Kyoto Prize (2009), Złoty Lew na Biennale Musica w Wenecji (2012), Nagroda Bachowska Miasta Hamburga.

Ważniejsze utwory: Sonatina na flet i fortepian (1946), 12 Notations na fortepian (1946), I Sonata fortepianowa (1946), Structures I na dwa fortepiany (1952), Le Marteau sans maître na głos żeński i sześć instrumentów (1955), III Sonata fortepianowa (1957), Pli selon pli, portrait de Mallarmé na sopran i orkiestrę (1958), Structures II na dwa fortepiany (1961), Figures – Doubles – Prismes na orkiestrę (1964), Éclat na orkiestrę (1965), Domaines na klarnet solo lub z orkiestrą (1969), ...explosante-fixe... na zespół i live electronics (1974), Rituel in memoriam Bruno Maderna na orkiestrę (1975), Messagesquisse na wiolonczelę solo i sześć wiolonczel (1977), Notations I–IV na orkiestrę (1978), Répons na sześciu solistów, zespół kameralny, dźwięki komputerowe i live electronics (1981), Dérive 1 na zespół (1984), Mémoriale (...explosante-fixe... Originel) na flet i zespół kameralny (1985), Dérive 2 na 11 instrumentów (1988–2006/2009), Anthèmes 1 na skrzypce (1991–92), ...explosante-fixe... na flety (midi), zespół i live electronics (1991/93), Incises na fortepian (1994/2001), sur Incises na trzy fortepiany, trzy harfy i trzech perkusistów (1996/98), Anthèmes 2 na skrzypce i live electronics (1997), Notations VII na orkiestrę (1997), Une page d’éphéméride na fortepian (2005), Anthèmes 2, wersja na altówkę i live electronics (2008).