|
|
ur. 1959 w Krakowie, ukończył teatrologię na
Uniwersytecie Jagiellońskim oraz wydział reżyserii dramatu pwst (1989).
Jeszcze jako student rozpoczął współpracę reżyserską ze Starym
Teatrem w Krakowie; jego debiutem był Taniec śmierci Augusta Strindberga
(1988).
Dominującą pozycję w realizacjach Sroki zajmują adaptacje prozy, m.in.
Hermana Hessego, Susan Sontag, Antoniego Czechowa i Ödöna von Horvátha,
a także utworów poetyckich Charlesa Baudelaire’a i Arthura
Rimbauda.
Wysoko oceniona przez krytykę została jego adaptacja Ptaśka Williama
Whartona (dwukrotnie: w Starym Teatrze w 1989 r. i w warszawskim Teatrze
Dramatycznym
w 1991 r.), następnie spektakle poetyckie Sezon w piekle wg Rimbauda w
Teatrze Dramatycznym
w Warszawie (1992) i Kwiaty zła wg Baudelaire’a w Teatrze im.
Kochanowskiego w Opolu (1999), a także Zestaw podróżny do śmierci wg
eksperymentalnej powieści Susan Sontag, zrealizowany z zespołem
warszawskiego Teatru Rozmaitości (1995).
Przedstawienia Adama Sroki określa się często mianem teatru
autorskiego, reżyser bowiem nie tylko dokonuje adaptacji literatury
niedramatycznej, lecz sam projektuje scenografię, dobiera muzykę. Tak było
m.in. w spektaklach Sala nr 6 czyli Wariaci na lodzie wg opowiadania
Czechowa (Teatr im. Jaracza w Olsztynie w 1996, Teatr im. Kochanowskiego w
Opolu w 1998)
i Epoka śmiechu wg von Horvátha (Teatr im. Jaracza w Olsztynie, 1998).
W 1996 r. Adam Sroka objął na trzy sezony stanowisko dyrektora
naczelnego i artystycznego Teatru im. Kochanowskiego w Opolu, gdzie
zrealizował przedstawienie Dziady albo Młodzi czarodzieje (wybór
fragmentów z Dziadów Mickiewicza) – swoje największe
dotychczasowe osiągnięcie artystyczne,
w którym „przemawia do słuchaczy wprost, bez nadużycia pośrednictwa
historycznych odniesień” (Ja-cek Sieradzki, „Polityka”,
1998/7). Spektakl ten przyniósł Adamowi Sroce Grand Prix na XXIII Ogólnopolskich
Konfrontacjach „Klasyka polska” (1998), I Nagrodę w Ogólnopolskim
Konkursie Inscenizacji Dzieł Polskich Romantyków (1999), a także Nagrodę
Promocyjną Prezydenta Opola.
W ostatnich sezonach reżyser częściej sięga po sztuki współczesne,
m.in. z nurtu „młodych brutalistów”: Ogień w głowie
Mariusa von Mayenburga (Teatr im. Słowackiego w Krakowie, 2000), Płonąca
kukła Kerstin Specht (Teatr im. Jaracza
w Olsztynie, 2000).
Z początkiem sezonu 2001/02 objął dyrekcję Teatru Powszechnego im.
Kochanowskiego w Radomiu; wystawił tu własną wizję Na dnie Gorkiego
(pt. Złoty sen w stanie nieważkości), Romea i Julię Szekspira, a także
zorganizował „Tydzień Sztuk Odważnych” – przegląd
polskiej dramaturgii współczesnej, dotychczas nie publikowanej i nie
granej na scenie. |
