|
|
ur. 1950 r. w Lyonie, od 1970 r. mieszka w Paryżu. Ukończyła
dwa fakultety na Sorbonie. Studia muzyczne odbyła w paryskim
Conservatoire National Supérieur, zdobywając pierwsze nagrody z wielu
przedmiotów, w tym z analizy i kompozycji. Jest uczennicą Ivo Malca i
Maurice’a Ohany, z którym zetknęła się w 1983 r. podczas studiów
elektroakustycznych oraz wspólnej pracy w ramach Groupe de Recherche
Musicale.
Jest laureatką kilku prestiżowych nagród, w tym Prix Hervé Dugardin
(1987), nagrody Międzynarodowej Trybuny Kompozytorów unesco za kompozycję
Yell (1990), Prix Enesco (1991), Prix Paul-Louis Weiller (1992), nagrody Młodych
Talentów Muzycznych sacd (1998) i specjalnego wyróżnienia na Konkursie
Księcia Monako za koncert wiolonczelowy Moera (1999); ponadto otrzymała
rekomendację do nagrody Victoires de la Musique w 2000 r. W 1994 r.
uhonorowana została odznaczeniem Chevalier des Arts.
W sezonie 1997/98 była composer-in-residence w Arsenale w Metzu.
Ważniejsze utwory (od 1984): Tlaloc na perkusję
(1984), Nyx na troje skrzypiec (1984), Livre d’heures na kwartet
wokalny i zespół instrumentalny (1984), Yell na orkiestrę (1985),
Black-Light na obój, altówkę, kontrabas
i fortepian (1986), Llama na chór a cappella (1986), Kyoran na flet,
klarnet, skrzypce, wiolonczelę i perkusję (1987), Appels na obój,
skrzypce, wiolonczelę, klawesyn i perkusję (1989), De Noche na orkiestrę
(1991), SiloĎl na 12 smyczków (1992), Canciones na 12 głosów (1992),
Alphae na flet, klarnet, skrzypce, wiolonczelę i perkusję (1993),
Tombeau de Gilles de Rais, oratorium na dwa głosy solowe, chór dziecięcy
z jednym solistą, chór mieszany i orkiestrę (1993), Exultet, koncert na
skrzypce i orkiestrę (1995), Messe de l’Ascension na 12-głosowy
zespół wokalny, chór liturgiczny, głos dziecięcy i zespół
instrumentalny (trzy wersje: krótka, koncertowa i liturgiczna, 1996),
Estampes na perkusję i fortepian (1997), Danse de l’aube na
kontrabas (1998), Moera, koncert wiolonczelowy (1998), Mobiles immobiles
na fortepian (1998), Irisations na skrzypce (1999), Tiempo na trio
smyczkowe (1999), Véga na organy (2000), Exil na sześć głosów i sześć
wiolonczel, do tekstów M. Cwietajewej (2000), Vivere na kwartet smyczkowy
(2001), Ode ą Purcell na osiem głosów, dwa flety proste, wiolonczelę i
klawesyn (2001), To gather paradise na chór mieszany do tekstów E.
Dickinson (2001), Alio na orkiestrę (2002), Clair et noir na 12 głosów
mieszanych, klawesyn i perkusję (2002), Formes du vent na wiolonczelę
solo (2003), Falaises na kwartet smyczkowy i wiolonczelę (2003), Nedjma
na orkiestrę (2003), Intrada: La SeptiŹme trompette na orkiestrę
(2004), La SorciŹre de Jasmin, oratorium na chór mieszany i zespół
instrumentalny (2004), Quatrains na 12 głosów solowych (2004).
Quatrains
Minęło już kilkanaście lat od czasu, kiedy zetknęłam się z poezją
Emily Dickinson. Zainspirowana nią napisałam dwa utwory: Lands Away
(1999) oraz To gather paradise (2001).
Kiedy spotkałam Claire Malroux, francuską tłumaczkę poetki, odkryłam
Quatrains, które właśnie przetłumaczyła. Zadziwiła mnie zbieżność
pomiędzy zwięzłością wierszy a moją własną koncepcją formy, równie
zwięzłej i krótkiej, nie zostawiającej miejsca na rozwój.
Ten utwór również artukułuje czteroczęściowość (tytułowe
quatrains): To wait Eternity, With Death to be, Auroral Light i This is
Immensity.
Poza tym, kompozycja należy do serii o pokusach (Les Tentations) zespołu
Musicatreize. Emily Dickinson, jak podkreśla Claire Malroux, jest
„poetką progu, przejścia pomiędzy widzialnym a
niewidzialnym”. Pokusa tkwi w kontemplowaniu wieczności, w której
dopełniło się jej życie:
The Stimulus, beyond the Grave
His Countenance to see
Supports me like imperial Drams
Afforded Day by Day
Edith Canat de Chizy
|
