|
|
ukończyła studia kompozytorskie pod kierunkiem A.
Koszew-skiego w pwsm w Poznaniu. Uczestniczyła w licznych kursach
kompozytorskich i muzyki elektronicznej w kraju i za granicą (m.in.
Mu-sicultura w Breukelen, ptmw w Rydzynie i Wzdowie, Fundacji Gau-deamus w
Amsterdamie, warsztatu symfonicznego im. M. Deutscha w Paryżu, ircam-u w
Krakowie). Pracowała także jako skrzypaczka
w orkiestrze symfonicznej Filharmonii Poznańskiej i w orkiestrze
kameralnej Agnieszki Duczmal.
Komponowała m.in. na zamówienie Polskiego Radia, „Solidar-ności”,
Teatru Ósmego Dnia, Holland Dance Festival, Euro-Musik-
-Theater w Stuttgarcie, holenderskiego zespołu De Ereprijs, Radia
Szwedzkiego, Ministerstwa Kultury Badenii-Wirtembergii, praco-wała także
jako guest composer w studiu muzyki elektronicznej ipem/brt w Gandawie i w
Electronic Music Studio w Sztokholmie, a jako kompozytor-rezydent –
w Institute de la Musique Electro-acoustique
w Bourges.
Jej utwory były wykonywane przez takie zespoły, jak Ensemble
InterContemporain, De Ereprijs, Notabu Ensemble Neue Musik, Ensemble Ars
Nova i chór kameralny Schola Cantorum Gedanensis. Wśród dyrygentów, którzy
prowadzili wykonania jej kompozycji orkiestrowych, byli m.in. Jan Krenz,
Antoni Wit, Jerzy Maksymiuk
i Daniel Gazon.
Lidia Zielińska jest również autorką publikacji i wykładów (dotyczących
m.in. polskiej muzyki współczesnej, muzyki elektroakustycznej, historii
muzyki eksperymentalnej, ekologii dźwiękowej oraz tradycyjnej muzyki
japońskiej), z którymi występowała wielokrotnie na zaproszenie różnych
uniwersytetów w Europie, w Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej „Manggha”
w Krakowie, Centrum Sztuki Współczesnej–Zamku Ujazdowskim w
Warszawie, sympozjów poświęconych sztuce elektronicznej, konferencji
World Forum for Acoustic Ecology w Sztokholmie i w Peterborough, a także
podczas sesji naukowych w kraju i za granicą. Prowadziła kursy letnie,
warsztaty i seminaria w Polsce, na Białorusi, we Francji, w Holandii,
Ja-ponii, Kanadzie, Republice Mołdowy, Niemczech, Szwajcarii i Szwecji.
Lidia Zielińska prowadzi klasę kompozycji w poznańskiej Akademii
Muzycznej, jak również zajęcia na temat estetyki i historii dźwięku
w mediach w Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Jest członkiem komisji
programowej Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej
„Warszawska Jesień” (1989–92 oraz od 1996) i człon-kiem
prezydium Zarządu Głównego Związku Kompozytorów Polskich (od 2001).
Była dyrektorem artystycznym Festiwalu Polskiej Muzyki Współczesnej
„Poznańska Wiosna Muzyczna” (1989–92), między-narodowego
festiwalu „Dziecko i dźwięk” w Poznaniu (1993–95), członkiem
komitetu programowego Światowych Dni Muzyki mtmw
w Warszawie (1990–92), jurorem, konsultantem i kuratorem różnych
festiwali w Polsce, Szwecji, Niemczech i na Białorusi.
Ważniejsze utwory (od 1984): Kołysanka-Gagaku na
kontrabas (1984), Sztuczny kult na taśmę magnetofonową, taśmę wideo,
neony i obiekty plastyczne (wspólnie z W. Olesiakiem, 1985), Sonet o
Tatrach dla czterech muzyków (1985), Fikcja na orkiestrę (1986), Glossa
na altówkę lub skrzypce (1986), Heldenleben. Podsłuchane, podpatrzone
na taśmę audio, taśmę wideo i teatr cieni (1986), Tańce polskie na taśmę
według księdza Baki (1986), Pleonazm na obój, skrzypce i orkiestrę
smyczkową (1986), Utwór fabularny na saksofon i taśmę (1987),
Kalejdoskop-Passacaglia na perkusję, przeźrocza i klaszczące dłonie
(dla dzieci, 1987), Muzyka konkretna na chór i orkiestrę (1987),
Descendent na klawesyn lub fortepian (1988), Kwartet smyczkowy (1988),
Huit heures de la vie des femmes, teatr muzyczny dla dziewięciu wykonawców
(1988), To samo, performance (1988), Mała symfonia atroficzna na orkiestrę
(1988), Muzyka na Wielki Tydzień na chór mieszany i perkusję (1988),
Musica humana albo Skąd się biorą symfonie, utwór radiowy (1989), Żakard
dla 14 muzyków (1991),Grafika II na dziesięć instrumentów i live
electronics (1991), Fago na fagot, kontrabas i akordeon lub klawiaturę
elektroniczną (1992), Short piece na flet i komputer lub taśmę (1992),
Głosy, performance (wspólnie z I. Gustowską, 1992), Muzyka terenów
podmokłych,
z udziałem publiczności dziecięcej, narratora, dyrygenta i taśmy
(1993), Zeitschlingen, spektakl dźwiękowy (1994), Venture Unknown, balet
(1995), Jednostka togo na chór męski i fortepian (1995), Jako te białe
myszki na taśmę (1996), Expandata na werbel i taśmę (1997), Motetus
universalis, instalacja (1997), Ballada o Ballacie na taśmę (1997),
Percussionata na 40–60 perkusistów (1998), Atlas polskich symboli dźwiękowych,
utwór radiowy (2000), Zoom na skrzypce i orkiestrę (2000), Just too many
words na taśmę (2001), Grain to Grain na 13 instrumentów (2002), Szkic
z natury, spektakl multimedialny (2002); muzyka teatralna i filmowa.
Nobody Is Perfect
Czasami mam wrażenie, że wszystko na tym świecie jest na korbkę.
I nawet gdy nam się wydaje, że dobrze się bawimy, to przecież nie
wiemy, kto oliwi ten wielki mechanizm.
Z tego rodzaju myśli powstał ten utwór. Nobody is perfect…
Czas trwania: ca. 12 min.
Lidia Zielińska
|
