|
|
ur. Krakowie. W 1981 r. ukończyła wydział teorii muzyki w pwsm (obecnie
Akademii Muzycznej) w Krakowie, a w 1987 r. - kompozycję
u Krystyny Moszumańskiej-Nazar w tejże uczelni. W latach 1986-87 uzupełniała
studia kompozytorskie w Folkwang Hochschule für Musik, Theater und Tanz w
Essen-Werden u Wolfganga Hufschmidta.
Podczas studiów i po ich ukończeniu współpracowała z Eksperymentalnym
Studiem Polskiego Radia w Warszawie i Studiem Elektronicznym Akademii
Muzycznej w Krakowie. W latach 1983-86 brała udział w Międzynarodowych
Kursach dla Młodych Kompozytorów w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą,
podczas których miała okazję współpracować m.in. z W. Lutosławskim,
I. Xenakisem, W. Szalonkiem,
M. Shinoharą, F. B. MČche'em.
Jej utwory kameralne, symfoniczne i elektroakustyczne wykonywane były
wielokrotnie w kraju (wszystkie ważniejsze festiwale muzyki współczesnej)
i za granicą (Belgia, Holandia, Finlandia, Norwegia, Japonia, Niemcy,
Francja, Rosja, Słowacja, Ukraina).
Od ukończenia studiów pracuje w Akademii Muzycznej w Krakowie; obecnie
jako adiunkt prowadzi klasę kompozycji i wykłada przedmioty teoretyczne.
Ważniejsze utwory: A due na kontrabas i taśmę
(1980), Pejzaż na dwie gitary i orkiestrę smyczkową (1983), Senza na
kontrabas (1984), Esoterikos na sopran i kwartet obojowy (1985), Girare na
perkusję i taśmę (1986), Ingradimenti - obraz w pięciu ujęciach na chór
i orkiestrę (1987), Improwizacje ornamentalne na dwoje skrzypiec,
klarnet, wiolonczelę, wibrafon i fortepian (1991), Źdźbła na perkusję
(1992), Figury retoryczne na trzy kwartety smyczkowe, smyczki, obój,
klawesyn i fortepian (1993), Poco a poco piu... na altówkę i fortepian
(1995), Trio contra punctum na flet, obój i fagot (1996), Glissbigliando
na obój i taśmę (1997), Mozartkugeln na flet (1998), Mirrors na
orkiestrę smyczkową (1999), Fantazja i chorał na fortepian (2001),
Witraż II na klarnet, wiolonczelę, wibrafon i akordeon, Metafrazy na
kwartet smyczkowy (2001), Cadenza na kwartet smyczkowy (2001), Concerto na
ośmiostrunową gitarę i smyczki z fortepianem (2002),
Tanviolingo-metamorphrases na skrzypce i fortepian (2003).
Concerto na ośmiostrunową gitarę i smyczki z
fortepianem powstało z inspiracji Krzysztofa Sadłowskiego, grającego na
zaprojektowanej przez siebie, ośmiostrunowej gitarze. Jemu też zostało
dedykowane i przez niego kilkakrotnie wykonane.
Partia solowa gitary nie ma wirtuozowskiego charakteru - jest raczej
ascetyczna i podporządkowana nadrzędnej idei formy. Skierowana jest na
niuanse brzmieniowe i "grę czasem". Bardziej od wirtuozowskiej
formuły koncertu interesowało mnie zespolenie barw gitary
i orkiestry (przy zachowaniu tożsamości instrumentu solowego)
w przebiegu jednoczęściowej, monolitycznej formy, której kolejne fazy
zmierzają jakby do utopijnego "unieruchamiania czasu".
Radykalne przewężenia faktury, w miarę rozwoju formy, do sola gitary ze
skrzypcami czy gitary z fortepianem, prowadzą do zamierzonych symulacji
kadencji (przed kadencją właściwą) i zawieszania narracji. W ten sposób
konwencja "czasu formy" koncertu zostaje złamana. Fortepian
umieszczony w orkiestrze pełni funkcję barwowo-rezonansową.
|
