|
|
André Werner
ur. 1960, studiował grę na gitarze klasycznej i oboju w Wyższej Szkole
Muzycznej w Bremie (1980–86), a kompozycję w Hochschule der Künste
w Berlinie pod kierunkiem Franka-Michaela Beyera (1986–92). Uzyskał
wiele nagród i stypendiów twórczych, m.in. Fundacji Strobla w
Baden-Baden (1991/92), Berliner Kunstpreis (1993), nagrodę-stypendium
Villa Massimo w Rzymie (1995/96), nagrodę kompozytorską miasta Stuttgart
(1993), nagrodę-stypen-dium Liebermanna (1994), stypendium weneckie w
Centro Tedesco di Studi Veneziani (1995), stypendium Cité Internationale
des Arts Paris (1998), Villa Aurora Aufenthaltsstipendium (2001) i
Ernst-von-
-Siemens-Förderpreis (2001).
W 1998 r. ukazała się jego płyta autorska.
Opublikował kilka tekstów o muzyce.
Ważniejsze utwory: extinción na wielką orkiestrę
(1990–91), Veglia na klarnet, róg, fortepian, dwie altówki,
wiolonczelę, kontrabas i chór kameralny (1991), III, 1 na flety i live
electronics (1992), II, 1 na forte-pian i zespół kameralny
(1993–94), Tele-Vision, opera kameralna do libretta André
Kellermanna (1993–94), II, 1 per stygia, per manes vehor na
fortepian i zespół kameralny (1993–94), cante–grito na
kwartet smycz-kowy (1994), IV, 1 na wielką orkiestrę (1995), Die
Nachtblaue Fee/La Fata Turchina, opera kameralna dla dzieci do libretta
Elisabetty Niccolini (1996–97), Titus A., opera wg Szekspira
(1994–2004), Marlowe: Der Jude von Malta, opera (1998–2002),
Jahnn-Lieder na kontratenor
i fortepian (1999–2000); muzyka teatralna: Stella (1998–99),
Die Möwe (2001), Don Juan kommt aus dem Krieg (2002); muzyka filmowa,
instalacje dźwiękowe.
II, 1 per stygia, per manes vehor, trzy szkice do
koncertu fortepianowego (1993–94), to drugi z trzech komentarzy do
mojej opery Titus A., opartej na dramacie Tytus Andronikus Szekspira
(pozostałe dwa komentarze to III, 1 na flety i live electronics i IV, 1
na orkiestrę).
Część pierwsza kompozycji tworzy zamkniętą przestrzeń brzmie-niową,
w której grupy akordów ćwierćtonowych w partiach instrumentów
orkiestry otaczają niespieszny ruch w partii fortepianu.
Część druga to przeciwstawienie różnorodności barw instrumentalnych
poszczególnych sekcji orkiestry kameralnej z niemal „za-mrożonymi”
wejściami fortepianu. Faktury o znacznej gęstości
i ruchliwości występują tu na przemian z bezruchem, kiedy słyszy się
jedynie wybrzmiewający (aczkolwiek amplifikowany) rezonans fortepianu
(amplifikacja winna się skoncentrować na mikrodynamice wewnętrznej
fortepianu, która bez tego nie byłaby słyszalna). Niektóre odcinki części
drugiej można traktować także w perspektywie teatralnej.
Część trzecią wypełnia rozbudowane, wirtuozowskie solo fortepia-nowe.
Dopiero pod sam koniec do fortepianu dołączają marimba
i trąbka, jako jedyne z całej orkiestry.
Tytuł II,1 per stygia, per manes vehor nawiązuje do zakończenia sceny 1
aktu II Tytusa Andronicusa:
Demetrius: Sit fas aut nefas, till I find the stream
To cool this heat, a charm to calm these fits,
Per Stygia, per manes vehor.
André Werner
|
