Luciano Berio

ur. 1925 w Oneglia (Włochy), zm. 2003 w Rzymie. Studiował u Giulio Paribeniego i Giorgio Ghediniego w mediolańskim Conservatorio di Musica Giuseppe Verdi. W 1953 r. wspólnie z b. Maderną założył
w Mediolanie Studio di Fonologia Musicale della rai, którego pracami kierował do 1961 r. W 1956 r. założył czasopismo „Incontri Musicali” i do 1960 r. kierował akcją koncertową pod tą samą nazwą. Nauczał kompozycji w Stanach Zjednoczonych i Europie: prowadził kursy m.in. w Tanglewood (1960, 1982), Dartington Summer School of Music (1961, 1962), Mills College w Oakland (1962), w Darmstadcie, Kolonii, na Universytecie Harvarda oraz, od 1965 do 1972 r., w Juilliard School of Music w Nowym Jorku. Jest twórcą Juilliard Ensemble.
W latach 1974–1979 blisko współpracował z Pierrem Boulezem w pa-ryskim ircam-ie, w 1987 r. założył Centro Tempo Reale di Firenze.
W 1980 r. tytuł doktora honoris causa nadał mu City University of London. Ostatnie lata życia artysty to niekończące się pasmo nagród
i odznaczeń: w 1989 r. otrzymał nagrodę muzyczną im. Ernsta von Siemensa, a w 1991 r. nagrodę Fundacji Wolfa w Jerozolimie. W 1995 r. uhonorowany został nagrodą Złotego Lwa na Weneckim Biennale oraz doktoratem honorowym Uniwersytetu w Sienie, rok później od Japońskiego Stowarzyszenia Sztuki otrzymał Praemium Imperiale;
w 1999 r. po raz trzeci przyznano mu doktorat honorowy, tym razem Uniwersytetu w Turynie. W 2000 r. został prezydentem i dyrektorem artystycznym Accademia Nazionale di Santa Cecilia w Rzymie.
W roku następnym piastował stanowisko dyrektora artystycznego europejskiego projektu L'Arte della Fuga (koncerty w Spoleto, Hadze, Lyonie i Londynie), otrzymał też nagrodę Premio Internazionale „Luigi Vanvitelli” w Casercie.
Ponadto Luciano Berio działał jako dyrygent, pracując z najlepszymi orkiestrami symfonicznymi w Stanach Zjednoczonych i w Europie.

Ważniejsze utwory (od 1984): Voci na altówkę i dwie grupy instrumentalne (1984), Brahms/Berio: Opus 120 Nr. 1 na klarnet lub altówkę i orkiestrę (1984–86), Naturale, balet (1985–86), Ricorrenze na kwintet dęty (1985–87), Kwartet smyczkowy (1986–90), Formazioni na orkiestrę (1986), Sequenze I – XI, utwory solowe dla różnych wykonawców (1958–88), Concerto II (Echoing Curves) na fortepian i dwie grupy instrumentalne (1988), Ofanim na dwie grupy instrumentalne, dwa chóry dziecięce, głos żeński i muzyczny system komputerowy w czasie rzeczywistym (1988), Canticum Novissimi Testamenti (Ballata) na chór mieszany a cappella (1988; część II na cztery głosy solowe, cztery klarnety i kwartet saksofonowy – 1989), Schubert/Berio: Rendering na orkiestrę (1989), psy na kontrabas (1989), Verdi/Berio: 8 Romanze na tenor i orkies-trę (1990), Leaf na fortepian (1990), Brin na fortepian (1990), Continuo na orkiestrę (1991), Notturno (Quartetto III) na kwartet smyczkowy (1993; wersja na orkiestrę smyczkową 1995), Compass, balet (1995), Sequenza XII na fagot (1995), Sequenza XIII na fagot (1995), kolod (Chemins VI) na trąbkę i orkiestrę kameralną (1996), Outis, opera (1996), Récit (Chemins VII) na saksofon altowy i orkiestrę (1996), Ekphrasis (Continuo II) na orkiestrę (1997), Alternatim, koncert podwójny na klarnet, altówkę i orkiestrę (1997), Glosse na kwartet smyczkowy (1997), Korót na osiem wiolonczel (1998), Cronaca del Luogo, akcja muzyczna (1998–99), Solo na puzon i orkiestrę (1999), Stanze na baryton, trzy chóry męskie i orkiestrę (2003).

Sequenza XIV na wiolonczelę powstała na wspólne zamówienie Westdeutscher Rudfunk w Kolonii, Fundaćčo Calouste Gulbenkian
w Lizbonie oraz Societą del Quartetto w Mediolanie. Utwór został po raz pierwszy wykonany przez Rohana de Saram podczas festiwalu
w Witten, 28 kwietnia 2002 r.
Kompozycja trwa 13 min.