|
|
Caspar Johannes Walter
ur. 1964 we Frankfurcie nad Menem, studiował pod kierunkiem
V. D. Kirchnera w Wiesbaden, a także u J. Fritscha i C. Barlowa
w Konserwatorium Muzycznym w Kolonii (1985-90).
Zdobył wiele liczących się nagród kompozytorskich, w tym I nagrodę
Konkursu Kompozytorskiego Miasta Stuttgart (1991), japońską Irino Prize
w XIII edycji tego konkursu (kategoria utworów na orkiestrę, 1992). W
1995 r. został laureatem I nagrody w konkursie "Wien Modern",
Nagrody im. Hindemitha na Festiwalu w Szlezwiku-Holsztynie oraz nagrody państwowej
Nadrenii Północnej-Westfalii dla najbardziej obiecującego kompozytora.
Taką samą nagrodę przyznała mu w 1998 r. Kolonia. Wśród stypendiów
twórczych, z jakich korzystał, należy wymienić pobyt w Kolonii Artystów
w Künstlerhof Schreyahn w Dolnej Saksonii (1995-96) oraz w Villa Massimo
w Rzymie (1998).
Reprezentował młodą generację muzyków Kolonii w sponsorowanym przez
Instytut Goethego projekcie wymiany w Stanach Zjednoczonych, gdzie
przebywał dwukrotnie: w 1989 r. w Nowym Jorku,
w 1993 r. - w Atlancie. W roku akademickim 2002/03 był
kompozytorem-rezydentem i nauczycielem kompozycji na Uniwersytecie w
Birmingham.
Jego utwory wykonywane są w Europie, Stanach Zjednoczonych
i Japonii, dwukrotnie też - w 1994 i 1996 r. - znalazły się w programie
Światowych Dni Muzyki: w Sztokholmie i Kopenhadze. Płyta z muzyką
kameralną C. J. Waltera, wydana staraniem Niemieckiej Rady Muzycznej pod
marką Wergo, otrzymała nagrodę krytyków niemieckich (1998).
W 1991 r. kompozytor znalazł się wśród założycieli Thürmchen
Ensemble, gdzie gra na wiolonczeli. Jego zainteresowania jako wykonawcy
skupiają się na młodej muzyce eksperymentalnej i teatrze muzycznym.
W ciągu ostatnich dwudziestu lat Caspar Johannes Walter stworzył wiele
utworów kameralnych. Wśród orkiestrowych znajdują się m.in.: 4 Stücke
gegen den Stillstand (z trąbką solo), gekrümmte Räume, Lebenslinie (ze
skrzypcami i wiolonczelą solo) oraz Zeichnung (ze skrzypcami solo i
czterema perkusjami solo). Napisał także L'infinito na siedem głosów
wokalnych, Angst und Ahnung na głos, trąbkę i orkies-trę smyczkową,
Wetterleuchten na 12 głosów i dwoje perkusistów, ponadto kilka utworów
scenicznych, radiowych i filmowych.
Fünf Ohren
Fünf Ohren - und kein Ton darin!
Die Welt ward stumm…
Ich horchte mit dem Ohr meiner Neugierde:
Fünfmal warf ich die Angel über mich,
fünfmal zog ich keinen Fisch herauf. -
Ich fragte, - keine Antwort lief mir ins Netz…
Ich horchte mit dem Ohr meiner Liebe…
(Friedrich Nietzsche, Das eherne Schweigen, 1888)
|
