Galina Ustwolska

ur. 1919 w Piotrogrodzie, studiowała w latach 1937-39 w szkole muzycznej przy Konserwatorium im. Rimskiego-Korsakowa w Leningradzie, a następnie, do 1947 r., w tejże uczelni pod kierunkiem Dymitra Szostakowicza. Po odbyciu studiów podyplomowych objęła klasę kompozycji w szkole przy Konserwatorium Leningradzkim. Wykładała do 1977 roku.
Galina Ustwolska należy do najoryginalniejszych osobowości współczesnej muzyki rosyjskiej. Jako jedyna wśród uczniów Szostakowicza wypracowała estetykę całkowicie niezależną od stylu swego wielkiego nauczyciela ("to nie Ty jesteś pod moim wpływem, ale ja pod Twoim", pisał do niej Szostakowicz). Ascetyczne w środkach i pełne napięcia kompozycje nie są - jak pisze Wiktor Suslin w szkicu o kompozytorce, opublikowanym w katalogu wydawnictwa Hans Sikorski w Hamburgu - "awangardowe" w potocznym rozumieniu tego pojęcia, toteż uniknęły w Związku Sowieckim oficjalnego potępienia; niemniej zarzucano im niekomunikatywność, surowość, a nawet "ograniczenie". Na znaczne zainteresowanie twórczością kompozytorki w ostatnich latach i jej obecność na wielu festiwalach duży wpływ miały szczególnie koncerty poświęcone jej muzyce w Heidelbergu w 1988 r. oraz w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych w Amsterdamie i Kolonii.

Ważniejsze utwory: Kwartet smyczkowy (1945), Sonata wiolonczelowa (1946), Koncert na fortepian, orkiestrę smyczkową i kotły (1946), Sonatina na skrzypce i fortepian (1947), sześć sonat fortepianowych (1947, 1949, 1952, 1957, 1986, 1988), Trio na klarnet, skrzypce i fortepian (1949), Sen Stiepana Razina, bylina na baryton i wielką orkiestrę (1949), Oktet na dwa oboje, czworo skrzypiec, kotły i fortepian (1949-50), Cześć Młodzieży, kantata (1950), Młodzi pionierzy, poemat symfoniczny (1950), Sinfonietta na orkiestrę (1951), Człowiek z wysokiego wzgórza, kantata (1952), Upadły nad Ojczyzną, kantata (1952), Sonata na skrzypce i fortepian (1952), 12 Preludiów na fortepian (1953), I Symfonia na orkiestrę i dwa głosy chłopięce (1955), Suita na orkiestrę (1955), Czyn bohaterski na orkiestrę (1957), Ogień nad stepami na orkiestrę (1958), dwa poematy symfoniczne (1958, 1959), Wielki duet na wiolonczelę i fortepian (1959), Pieśń chwały na chór chłopięcy, trąbki, perkusję i fortepian (1961), Duet na skrzypce i fortepian (1964), Kompozycja nr 1 - Dona nobis pacem na flet piccolo, tubę i fortepian (1970-71), Kompozycja nr 2 - Dies irae na osiem kontrabasów, perkusję i fortepian (1972-73), Kompozycja nr 3 - Benedictus, qui venit na cztery flety, cztery fagoty i fortepian (1974-75), II Symfonia - Wahre, ewige Seligkeit! na orkiestrę i głos solo (1979), III Symfonia - Jesus Messias, errette uns! na orkiestrę i głos solo (1983), IV Symfonia - Gebet na trąbkę, tam-tam, fortepian i alt (1985-87), V Symfonia - Amen na głos, obój, trąbkę, tubę, skrzypce i perkusję (1989-90).

Mówiąc o swym Trio klarnetowym z 1949 r. kompozytorka powiedziała: "Cała moja muzyka od tego utworu począwszy jest 'duchowa' w swej naturze".