homeprogrambiletybiuroo festiwalumiejsca koncertówsponsorzyarchiwumdownloadnewsgaleria

Aleksiej Siumak

następny koncert
wszystkie koncerty
imprezy towarzyszące
index kompozytorów
index wykonawców







ur. 1976. W 2002 r. ukończył Państwowe Konserwatorium im. P. Czajkowskiego w Moskwie i rozpoczął studia podyplomowe w klasie kompozycji Aleksandra Czajkowskiego. Jest laureatem I Wszech-rosyjskiego Konkursu dla Młodych Kompozytorów (1999) oraz
I (2001) i II (2003) Międzynarodowego Konkursu dla Młodych Kompozytorów im. Jurgensona.
Jego kompozycje wykonywane były m.in. na festiwalach Moskiewskie Forum, Moskiewska Jesień, Oxford Contemporary Music Series, Berliner Festspiele, Gaudeamus Music Week w Amsterdamie, Światowe Dni Muzyki mtmw 2003 w Lublanie. Mają je w repertuarze takie zespoły, jak Studio for New Music z Moskwy, Orkiestra Filharmoniczna Konserwatorium w Petersburskiego, De Ereprijs, Center for New Music (usa) i in. Były też rejestrowane przez radio bbc.

Ważniejsze utwory: Cl. air na klarnet (1999), Rhymes na flet, obój, klarnet, róg, fagot, skrzypce, altówkę, wiolonczelę i fortepian (2001), Letters without Words na zespół kameralny (2001), Diploma na orkiestrę symfoniczną (2002), Polka na skrzypce, klarnet, wiolonczelę i fortepian (2002), Cadenza na kwartet smyczkowy (2003), Aria na zespół kameralny (2003), Mutations na flet, klarnet, skrzypce, altówkę, wiolonczelę i fortepian (2004).

Polka
Polka to jeden z najpopularniejszych tańców czeskich, żywiołowy,
a zarazem prosty w formie. Istnieje pogląd, że jego nazwa pochodzi od czeskiego słowa pulka, oznaczającego "pół kroku". I tak, w utworze tym z jednej strony można zauważyć szybki, akcentowany taniec, a z drugiej - dokonywaną przez wykonawców imitację "pół-kroków". W materii muzycznej jest to osiągnięte dzięki aleatoryce i związanej z nią, "chaotycznej" akcentuacji - po pierwsze dźwięków, a po drugie, przytupywania (co daje poczucie szybkiego, zapierającego dech tańca). Prosta budowa stroficzna utworu, gdzie każda strofa kończy się niepewnym "zawieszeniem w między-przestrzeni", podkreśla ludową naturę tańca. Dzięki temu powstaje efekt "zapierania się" - krok zostaje uczyniony dopiero na końcu, kiedy wszyscy wykonawcy po raz pierwszy tupią jednocześnie. Cała kompozycja to przezwyciężanie owego "pół-kroku".