|
|
ur. 1957 w Los Angeles, jest absolwentem Stanford University
i University of Iowa, a także Yale School of Music, gdzie w 1989 r.
obronił doktorat. Studiował pod kierunkiem Jacoba Druckmana, Hansa
Wernera Henzego i Martina Bresnicka.
Był laureatem Prix de Rome, bmw Music-Theatre Prize (Monachium), Kennedy
Center/Friedheim Award, Revson Fellowship przy Filharmonii Nowojorskiej,
stypendystą Fundacji Guggenheimów, Nowojorskiej Fundacji Sztuki,
National Endowment for the Arts
i American Academy of Arts and Letters. W 1999 r. otrzymał Bessie Award
za muzykę do baletu The Most Dangerous Room in the House
w choreografii Susan Marshall, a jego opera The Carbon Copy Building została
uznana za najlepszy utwór amerykański w 2000 r. i z tej okazji wyróżniona
nagrodą Village Voice obie.
David Lang tworzył na zamówienia Opery w Santa Fé, Boston Symphony
Orchestra, Cleveland Orchestra, San Francisco Symphony, Saint Paul Chamber
Orchestra, bbc Singers, American Composers' Orchestra.
Jego utwory były wykonywane przez Kwartet "Kronos", Filharmonię
Nowojorską i Netherland Wind Ensemble na festiwalach muzyki współczesnej
w Aspen, Berlinie, Huddersfield i Tanglewood, na londyńskim festiwalu
operowym Almeida, na festiwalu z okazji Olimpiady w Sydney w 2000 r.,
Holland Festival i bbc Proms.
Pisał muzykę do produkcji teatralnych w Nowym Jorku, San Francisco i
Londynie, współpracując z choreografami tak znanych zespołów, jak La
La La Human Steps, Nederlands Dans Theater, The Alvin Alley Company i
Twyla Tharp. Jest współtwórcą i jednym z dyrektorów artystycznych
legendarnego nowojorskiego festiwalu Bang-On-A-Can; pracuje ponadto jako
kompozytor-rezydent w American Conservatory Theater w San Francisco.
Ważniejsze utwory (od 1984): By Fire na chór mieszany
(1984), Eating Living Monkeys na orkiestrę (1985), Spud na zespół
kameralny (1986), Are You Experienced? na narratora, tubę solo i zespół
instrumentalny (1987-88), Hammer Amour na fortepian i zespół
instrumentalny (1979; 1989), Judith and Holofernes, opera lalkowa
(libretto własne; 1989), Orpheus Over and Under na duet fortepianowy
(1989), Bonehead na orkiestrę (1990), International Business Machine na
orkiestrę (1990), The Anvil Chorus na perkusję (1990), Hunk of Burnin'
Love na zespół instrumentalny (1991), Press Release na klarnet basowy
lub fagot solo (1991), Fire and Forget na orkiestrę smyczkową (1992),
Bitter Herb na wiolonczelę i orkiestrę (1992), Cage na fortepian (1992),
Face So Pale na sześć fortepianów (1992), My Evil Twin na zespół
instrumentalny (1992), Cheating, Lying, Stealing na zespół kameralny
(1993), Slow Movement na amplifikowany zespół instrumentalny (1993),
Street na zespół instrumentalny (1993), Concerto on Orpheus na dwa
fortepiany i orkiestrę (1994), Modern Painters, opera, libretto: M.
Hoelterhoff (1994), The Passing Measures na orkiestrę amplifikowaną
(1998), Link na zespół instrumentalny (wraz z Michaelem Gordonem; 1998),
Scraping Song na perkusję (1998), The Carbon Copy Building, opera
komiksowa
(z Michaelem Gordonem i Julią Wolfe, do tekstu i rysunków Bena Katchora;
1999), The Difficulty of Crossing a Field, opera, libretto:
M. Wellman (1999), My Very Empty Mouth na zespół kameralny (1999), Sweet
Air na zespół kameralny (1999), Birds of Minnesota na czterech perkusistów,
harfę i fortepian (2000).
Sweet Air
Podczas wizyty u dentysty mojemu najstarszemu synowi Isaakowi podano gaz
rozweselający. Doktor nazwał go "słodkim powietrzem" ("sweet
air"), które miało złagodzić zabieg plombowania dziury
w zębie. Podziałało. Mój syn był jak pod wpływem narkotyku, nie
zdawał sobie w ogóle sprawy, że ktoś robi mu coś przykrego.
Dostrzegłem w tym aspekt muzyczny - wszak zgodnie z tradycją celem
muzyki jest łagodzić (np. obyczaje). Przyznaję, że nigdy przedtem nie
byłem aż tak zainteresowany tą stroną sztuki. Stwierdziłem przy
okazji, że o wiele łatwiej jest ułagodzić słuchacza, niż wskazać
powód, dla którego może on potrzebować środka łagodzącego.
W utworze Sweet Air próbuję po trosze pokazać i jedno i drugie. Łagodne
fragmenty muzyki przepływają, pozostawiając za sobą leciutką mgiełkę
dysonansu.
Sweet Air pisałem dla zespołu Sentieri Selvaggi, który dokonał jego
prawykonania podczas festiwalu Settembre Musica w Turynie
9 września 1999 r. Jednocześnie był to mój prezent na sześćdziesiąte
urodziny Louisa Andriessena.
|
