homeprogrambiletybiuroo festiwalumiejsca koncertówsponsorzyarchiwumdownloadnewsgaleria

David Lang

następny koncert
wszystkie koncerty
imprezy towarzyszące
index kompozytorów
index wykonawców







ur. 1957 w Los Angeles, jest absolwentem Stanford University
i University of Iowa, a także Yale School of Music, gdzie w 1989 r. obronił doktorat. Studiował pod kierunkiem Jacoba Druckmana, Hansa Wernera Henzego i Martina Bresnicka.
Był laureatem Prix de Rome, bmw Music-Theatre Prize (Monachium), Kennedy Center/Friedheim Award, Revson Fellowship przy Filharmonii Nowojorskiej, stypendystą Fundacji Guggenheimów, Nowojorskiej Fundacji Sztuki, National Endowment for the Arts
i American Academy of Arts and Letters. W 1999 r. otrzymał Bessie Award za muzykę do baletu The Most Dangerous Room in the House
w choreografii Susan Marshall, a jego opera The Carbon Copy Building została uznana za najlepszy utwór amerykański w 2000 r. i z tej okazji wyróżniona nagrodą Village Voice obie.
David Lang tworzył na zamówienia Opery w Santa Fé, Boston Symphony Orchestra, Cleveland Orchestra, San Francisco Symphony, Saint Paul Chamber Orchestra, bbc Singers, American Composers' Orchestra.
Jego utwory były wykonywane przez Kwartet "Kronos", Filharmonię Nowojorską i Netherland Wind Ensemble na festiwalach muzyki współczesnej w Aspen, Berlinie, Huddersfield i Tanglewood, na londyńskim festiwalu operowym Almeida, na festiwalu z okazji Olimpiady w Sydney w 2000 r., Holland Festival i bbc Proms.
Pisał muzykę do produkcji teatralnych w Nowym Jorku, San Francisco i Londynie, współpracując z choreografami tak znanych zespołów, jak La La La Human Steps, Nederlands Dans Theater, The Alvin Alley Company i Twyla Tharp. Jest współtwórcą i jednym z dyrektorów artystycznych legendarnego nowojorskiego festiwalu Bang-On-A-Can; pracuje ponadto jako kompozytor-rezydent w American Conservatory Theater w San Francisco.

Ważniejsze utwory (od 1984): By Fire na chór mieszany (1984), Eating Living Monkeys na orkiestrę (1985), Spud na zespół kameralny (1986), Are You Experienced? na narratora, tubę solo i zespół instrumentalny (1987-88), Hammer Amour na fortepian i zespół instrumentalny (1979; 1989), Judith and Holofernes, opera lalkowa (libretto własne; 1989), Orpheus Over and Under na duet fortepianowy (1989), Bonehead na orkiestrę (1990), International Business Machine na orkiestrę (1990), The Anvil Chorus na perkusję (1990), Hunk of Burnin' Love na zespół instrumentalny (1991), Press Release na klarnet basowy lub fagot solo (1991), Fire and Forget na orkiestrę smyczkową (1992), Bitter Herb na wiolonczelę i orkiestrę (1992), Cage na fortepian (1992), Face So Pale na sześć fortepianów (1992), My Evil Twin na zespół instrumentalny (1992), Cheating, Lying, Stealing na zespół kameralny (1993), Slow Movement na amplifikowany zespół instrumentalny (1993), Street na zespół instrumentalny (1993), Concerto on Orpheus na dwa fortepiany i orkiestrę (1994), Modern Painters, opera, libretto: M. Hoelterhoff (1994), The Passing Measures na orkiestrę amplifikowaną (1998), Link na zespół instrumentalny (wraz z Michaelem Gordonem; 1998), Scraping Song na perkusję (1998), The Carbon Copy Building, opera komiksowa
(z Michaelem Gordonem i Julią Wolfe, do tekstu i rysunków Bena Katchora; 1999), The Difficulty of Crossing a Field, opera, libretto:
M. Wellman (1999), My Very Empty Mouth na zespół kameralny (1999), Sweet Air na zespół kameralny (1999), Birds of Minnesota na czterech perkusistów, harfę i fortepian (2000).

Sweet Air
Podczas wizyty u dentysty mojemu najstarszemu synowi Isaakowi podano gaz rozweselający. Doktor nazwał go "słodkim powietrzem" ("sweet air"), które miało złagodzić zabieg plombowania dziury
w zębie. Podziałało. Mój syn był jak pod wpływem narkotyku, nie zdawał sobie w ogóle sprawy, że ktoś robi mu coś przykrego.
Dostrzegłem w tym aspekt muzyczny - wszak zgodnie z tradycją celem muzyki jest łagodzić (np. obyczaje). Przyznaję, że nigdy przedtem nie byłem aż tak zainteresowany tą stroną sztuki. Stwierdziłem przy okazji, że o wiele łatwiej jest ułagodzić słuchacza, niż wskazać powód, dla którego może on potrzebować środka łagodzącego.
W utworze Sweet Air próbuję po trosze pokazać i jedno i drugie. Łagodne fragmenty muzyki przepływają, pozostawiając za sobą leciutką mgiełkę dysonansu.
Sweet Air pisałem dla zespołu Sentieri Selvaggi, który dokonał jego prawykonania podczas festiwalu Settembre Musica w Turynie
9 września 1999 r. Jednocześnie był to mój prezent na sześćdziesiąte urodziny Louisa Andriessena.