Hanna Kulenty

Hanna Kulenty
ur. 1961 w Białymstoku, jest kompozytorką polsko-holenderską. Od 1992 r. mieszka w Warszawie i w Arnhem (Holandia).
W latach 1980-86 studiowała kompozycję pod kierunkiem Włodzimierza Kotońskiego w Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie. W latach 1986-88 kontynuowała studia kompozytorskie
u Louisa Andriessena w Królewskim Konserwatorium Muzycznym
w Hadze. Uczestniczyła w kursach kompozytorskich organizowanych przez ptmw oraz w Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadt.
Od 1989 r. pracuje jako wolny kompozytor, realizując liczne zamówienia i korzystając ze stypendiów twórczych. Daje również wykłady w różnych instytucjach muzycznych, konserwatoriach i na kursach. W 1990 r. przez rok była guest composer Deutscher Akademischer Austauschdienst (daad) w Berlinie. W 1998 r. została zaproszona jako gościnny wykładowca na trzy uniwersytety w Los Angeles.
W latach 1999/2000 pełniła funkcję composer-in-residence przy Het Gelders Orkest w Holandii. W listopadzie 2000 r. Radio Niemieckie
w Kolonii zorganizowało jej koncert monograficzny (wydany na cd Arcs & Circles). W 2004 r. była wykładowcą podczas festiwalu Other Minds 10 w San Francisco.
W 1985 r. otrzymała II nagrodę na Europejskim Konkursie Młodych Kompozytorów w Amsterdamie za utwór Ad unum, a w 1987 r. Nagrodę Artystyczną Młodych im. Stanisława Wyspiańskiego (II klasy). Tego samego roku zdobyła II nagrodę na Konkursie Koła Młodych zkp za Ride. Jest także laureatką nagród konkursów kompozytorskich organizowanych przez Oddział Warszawski zkp - za Quinto (I nagroda, 1986), Breathe (I nagroda, 1987), Cannon (III nagroda, 1988) oraz aaa Tre (II nagroda, 1989). W 2003 r. uzyskała pierwszą lokatę na 50. Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów unesco za Koncert na trąbkę i orkiestrę.
Brała udział w pracach jury podczas Münchener Biennale w 1995 r., Gaudeamus Music Week 2002 w Amsterdamie oraz IX Międzynarodowego Konkursu Kompozytorskiego im. Kazimierza Serockiego
w Warszawie w 2004 r. Została również zaproszona do jury VI edycji International New Chamber Opera Competition "Orpheus-Luciano Berio 2003-04".

Ważniejsze utwory: dwa kwartety smyczkowe (1984, 1990), Ad unum na orkiestrę (1985), Sesto na fortepian (1985), Przypowieść o ziarnie, monodram do tekstu Sylvii Plath na alt, flet, skrzypce, kontrabas, perkusję i taśmę (1985), Quatro na orkiestrę kameralną (1986), Arci na perkusję (1986), I Symfonia (1986), Quinto na dwa fortepiany (1986), Ride dla sześciu perkusistów (1987), II Symfonia na chór i orkiestrę (1987), Breathe na orkiestrę smyczkową (1987), Arcus dla trzech perkusistów (1988), Cannon na skrzypce i fortepian (1988), aaa Tre na altówkę, wiolonczelę i kontrabas (1988), One by One na marimbę (1988), Perpetuus na orkiestrę kameralną (1989), Trigon na orkiestrę kameralną (1989), I Koncert fortepianowy na fortepian i orkiestrę kameralną (1990), II Koncert fortepianowy na dwa fortepiany i orkiestrę (1991), Air na orkiestrę kameralną (1991), E for E na klawesyn (1991), I Koncert skrzypcowy na skrzypce solo z delayem i orkiestrę kameralną (1992; wersja na skrzypce solo z delayem i orkiestrę symfoniczną - 1993), Passacaglia na orkiestrę kameralną (1992), Cadenza na skrzypce solo z delayem (1992), Still Life with Cello na wiolonczelę (1993), Sinequan na wiolonczelę (1993), A Cradle Song na skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1993), Lysanxia na gamelan i taśmę (1993), Czwarty krąg na wiolonczelę (lub altówkę i skrzypce) i fortepian (1994), Sinequan Forte A na wiolonczelę solo z delayem i orkiestrę symfoniczną (1994), Sinequan Forte B na wiolonczelę solo z delayem i orkiestrę kameralną (1994), Piąty krąg na flet altowy solo z delayem (1994), Szósty krąg na trąbkę i fortepian (1995), Going Up 1 na skrzypce i kontrabas (1995), Going Up 2 na zespół kameralny (1995), The Mother of the Black Winged Dreams, opera (1996), II Koncert skrzypcowy (1996), Trzeci krąg na fortepian solo (1996), Sierra na skrzypce i wiolonczelę (1996), Blattinus na kwartet saksofonowy (1996), Certus na orkiestrę kameralną (1997), Elfen, muzyka baletowa na orkiestrę kameralną (1997), Waiting for... na fortepian i głos (1997), Part One na orkiestrę symfoniczną (część pierwsza III Symfonii, 1997-98), Stretto na flet, klarnet, wiolonczelę i gitarę (1998), Rapidus na kwartet saksofonowy (1998), Harmonium na fisharmonię (1999), mm-Blues na dwa fortepiany i dwie perkusje (1999), III Symfonia (1998-2000), Decimo na chór mieszany a cappella, Drive Blues na fortepian (2000), Koncert na flet i orkiestrę kameralną (2001), Asjaawaa na mezzosopran, flet, harfę, fortepian i elektronikę (2001), Crossing Lines na skrzypce, klarnet i fortepian (2001), Koncert na trąbkę i orkiestrę symfoniczną (2002), Hoffmanniana, opera (2003), III Koncert fortepianowy (2003), Rainbow 3 na fortepian i dwa instrumenty dęte (2003), Mezzo Tango na zespół instrumentów dętych blaszanych (2004), Postcard from Europe na zespół (2004).

Rainbow 3 na fortepian i dwa instrumenty dęte bazuje na pierwszych 16 tonach harmonicznych (alikwotach) od dźwięku a. Numer 3 w tytule oznacza liczbę instrumentów. Utwór może być wykonywany w różnych kombinacjach instrumentów dętych, jak trąbka/puzon, flet/fagot lub klarnet/klarnet basowy.