|
|
ur. 1943 w Baku, ukończył Państwowe Konserwatorium Azerbejdżańskie w
klasie kompozycji swego ojca, Kary Karajewa (dyplom cum lauda); pod jego
kierunkiem odbył też studium podyplomowe.
W latach 1996-2000 wykładał kompozycję, instrumentację i polifonię w
macierzystej uczelni (przemianowanej w 1991 r. na Akademię Muzyczną). W
1994 r. uzyskał tytuł profesora.
Od 1991 r. mieszka w Baku i w Moskwie, jest profesorem na wydziale teorii
moskiewskiego Konserwatorium im. Czajkowskiego, od 2003 r. także
profesorem kompozycji w Państwowym Konserwatorium w Kazaniu.
W latach 1994-96 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Stowarzyszenia
Muzyki Współczesnej w Moskwie; w 1995 r. był współzałożycielem i
prezesem analogicznego stowarzyszenia (Yeni Musiqi)
w Baku. Ponadto w latach 1980-94 prowadził azerbejdżański zespół
BaKaRa jako jego dyrektor artystyczny. W 1991 r. przebywał jako
kompozytor-rezydent w Folkwang-Hochschule w Essen.
Jego utwory wykonywane są często na obszarze byłego Związku
Radzieckiego, w wielu krajach Europy, w Stanach Zjednoczonych, Ameryce Południowej
i w Japonii; prowadzili je tacy dyrygenci, jak
G. Rożdiestwienski, W. Sinajski, A. Lazariew, M. Szostakowicz,
R. Abdullajew, J. Metzmacher, R. de Leeuw, E. Spanjaard, D. Sachs, B.
Stocki.
Komponował na zamówienie Zespołu Teatru "Bolszoj",
moskiewskiego Studio for New Music, Ensemble Modern, Nieuw Ensemble,
Schoenberg Ensemble, Quatuor Danel i nowojorskiej grupy Con-tinuum.
Ważniejsze utwory (od 1984): waiting for…,
muzyka sceniczna (1983-86), in memoriam…, suita na klarnet smyczkowy
pamięci Albana Berga (1984), … a crumb of music for george crumb na
zespół (1985), klänge einer traurigen nacht na zespół (1989), …alla
"nostalgia", koncert kameralny pamięci Andrieja Tarkowskiego
(1989), the (moz)art of elite, postludium na orkiestrę (1990), postludio
I na orkiestrę (1990), aus…, trzy fragmenty na klarnet/bassethorn/klarnet
basowy i wibrafon/marimbę (1990), postludio II na orkiestrę (1990), der
stand der dinge na zespół (1991), musik für die stadt forst na dwa
fortepiany (1991), postludio III na orkiestrę (1991), ist es genug?... na
zespół (1993), postludia IV-VII na różne grupy instrumentalne
(1993-98), musik für jacqueline und peter na wibra-fon/marimbę i
fortepian (1997), …monsieur bee line - eccentric na fortepian
(1997), xutba, mugam ve sura na zespół (1997), 5 stücke mit kanons v.
arnold schönberg na zespół (1998), (k)ein kleines schauspiel na dwie
gitary
i flet basowy (1998), schönheit - utopie? na gitarę (1999), are you
alive yet, herr minister?! na skrzypce (2000), ton und verklärung na
orkiestrę
i taśmę (2000), verklärung und tod na orkiestrę i taśmę (2001),
malheur me bat na głos i gitarę (2001), cancion di cuna na sopran i zespół
do słów F. Garcii Lorki (2001), are you alive yet, herr minister?! na
zespół (2001), malheur me bat na dwa chóry a cappella (2001), postludio
VIII (2001), babylon tower na zespół (2002), stranger, performance z
tekstem I. Achmetiewa (2002), stafette (relay race) na zespół perkusyjny
(2003), malheur me bat na dwie marimby i dwa wibrafony (2003), drei
bagatellen na fortepian i pięć instrumentów (2003), …monsieur bee
line - eccentric or Are you alive yet, herr minister?! na flet i fortepian
(2003), postludio IX (2003), postludio X (2004).
Postludia
Podstawą kompozycji jest anagram imienia kobiecego. Cytat z utworu
fortepianowego Edwarda Griega o małej dziewczynce wprowadza do kolorytu
utworu nikłą nutę smutnej czułości i melancholii.
Kompozycja ma ponad 10 wersji wykonawczych. Muzyka "na scenie"
może być wykonywana przez fortepian, fortepian i klarnet, fortepian
i kontrabas, fortepian, klarnet i kontrabas; muzyka "zza sceny"
- przez fortepian, wibrafon, gitarę, kwartet smyczkowy lub trio, duo,
albo praktycznie każdą kombinację trzech lub czterech instrumentów.
|
