|
|
ur. 1953 w Lecce (Włochy), ukończył studia muzyczne w Konserwatorium
im. Giuseppe Verdiego w Mediolanie oraz filozoficzne na mediolańskim
uniwersytecie. Gry na fortepianie uczył się pod kierunkiem Bruna Canino
i Ilonki Deckers; następnie podjął studia u Franca Donatoniego w
Akademii św. Cecylii w Rzymie.
W 1981 r. zwrócił na siebie uwagę utworem na orkiestrę kameralną
Chiari oraz pierwszym kwartetem smyczkowym Per accordar, wykonanymi
podczas Gaudeamus Music Week w Amsterdamie. W 1989 r. jego Epos na
orkiestrę symfoniczną otrzymał pierwszą nagrodę na międzynarodowym
konkursie kompozytorskim im. G. Petrassiego.
Wykonania jego utworów prowadzili tak wybitni dyrygenci, jak Pierre
Boulez, Riccardo Muti, Myung-Whun Chung, Esa-Pekka Salonen, Leonard
Slatkin i David Robertson; jego muzykę wykonywały też renomowane zespoły
i orkiestry, m.in. Orchestre Nationale de France, Orchestre de Radio
France, Orchestre Nationale de Lyon, Orchestra Filarmonica della Scala,
Nuove Sincronie, Ensemble VarŹse, Contrechamps, Ensemble
InterContemporain, Gruppo Musica Insieme, Accroche Note, Octandre, London
Sinfonietta, Klangforum Wien, Algoritmo Ensemble i Orkiestra Filharmonii
Narodowej
w Warszawie. Monograficzne koncerty jego twórczości zorganizowały
festiwale w Strasburgu, Helsinkach i CaĎn.
Ivan Fedele interesuje się również formami radiowymi, muzyką filmową
i instalacją muzyczną. Napisał dwa utwory dla Radia Włoskiego: Orfeo
al cinema Orfeo (1994) i Barbara mitica (1996). Jest autorem muzyki do
filmu niemego La chute de la Maison Usher (Zagłada domu Usherów, reż.
Jean Epstein, 1928) oraz interaktywnej instalacji dla Nowego Metropolis w
Amsterdamie (1997, Studio Azzuro, Mediolan).
Ma na swoim koncie szereg nagrań płytowych, ostatnio ukazała się
monograficzna cd kompozytora w nagraniu Ensemble InterContemporain pod
dyrekcją Davida Robertsona. Ponadto ircam opublikował jego biografię w
wydawanej przez siebie serii Les cahiers de l'Ircam/ Compositeurs
d'aujourd'hui.
Ważniejsze utwory (od 1984): Armoon na cztery
fortepiany (1983-84), Naturae, madrygał metafizyczny na kontratenor,
tenor i bas do tekstów kompozytora (1984), Latinamix, trzy utwory na
gitarę, fortepian i flet ad lib. (1985), Magic na cztery saksofony (1985;
wersja na cztery klarnety - 1996), Chord dla 10 wykonawców (1986), Flores
na organy (1987), Pentalogon Quartet (II Kwartet smyczkowy, 1987), Bias na
obój
i gitarę (1988), Modus na klarnet basowy i perkusję (1988), Epos na
orkiestrę (1989), Mixtim. Musica rituale dla siedmiu wykonawców (1989),
Koncert na altówkę i orkiestrę (1990), Imaginary Sky-lines na flet
i harfę (1990), Etudes boréales na fortepian (1990), Duo en resonance na
dwa rogi koncertujące i zespół (1991), In giardino di Giada II na flet
i trio smyczkowe (1991), Donax na flet solo (1992), Imaginary Islands na
flet, klarnet basowy i fortepian (1992), Carme na orkiestrę kameralną
(1992), Carme secondo na orkiestrę symfoniczną (1993), Koncert
fortepianowy (1993), Richiamo na instrumenty dęte blaszane, perkusję
i elektronikę (1993-94), Allegoria dell' indaco, wersja na orkiestrę
kameralną (1994), Orfeo al Cinema Orfeo do tekstów Giuliano Cortiego na
dwa głosy recytujące i aparaturę midi (1994), Profilo in eco na flet i
zespół (1994-95), Allons na sopran z towarzyszeniem wiolonczeli (1995),
La chute de la Maison Usher, muzyka do filmu niemego J. Epsteina (1928) na
głos żeński i zespół (1995), aa ira na głos i wiolonczelę (1996),
Koncert wiolonczelowy (1996), High. In memoriam Miles Davis na trąbkę
(1996), Barbara mitica na taśmę, kompozycja radiowa z tekstem G.
Cortiego (1996), Coram na głosy solowe, chór i orkiestrę do tekstu G.
Cortiego (1996), Coram Requiem na głosy solowe, głosy recytujące, chór
i orkiestrę do tekstu G. Cortiego (1996), Corrente na fortepian i siedmiu
wykonawców (1996), Corrente II na fortepian i sześciu wykonawców
(1997), L'Orizzonte di Elettra na altówkę, live electronics i orkiestrę
kameralną (1997), Correnti alternate na fortepian
i siedem instrumentów (1997), Dioscuri na dwie wiolonczele i orkiestrę
(1997), Imaginary Depth na wiolonczelę i orkiestrę kameralną (1997),
Donacis ambra na flet i live electronics (1997), Scena na orkiestrę
(1997-98), Koncert skrzypcowy (1998-99), Erinni na fortepian, cymbały i
wibrafon (1998), Codex, due contrapunti dall'Arte della Fuga di J. S.Bach
na orkiestrę kameralną (1999), Maja na sopran, fortepian, perkusję,
flet, klarnet, skrzypce i wiolonczelę do tekstu G. Cortiego (1999),
Elettra na altówkę i elektronikę (1999), Accents na fortepian
i kwartet smyczkowy (2001), Etudes australes na fortepian (2003), Ali di
Cantor na cztery grupy instrumentalne (2003), Suite francese na klawesyn
(2003), Arco di vento na klarnet i orkiestrę (2002-04).
Accents zostały napisane dla Festiwalu Narodów miasta
Castello (Festival delle Nazioni di Cittą di Castello) dla Riccarda
Risalitiego
i Quartetto Prometeo. Przyjmując ich propozycję, ponownie zbliżyłem się
do tradycyjnych składów instrumentalnych z intencją wydobycia na światło
dzienne możliwości jeszcze przeze mnie nie odkrytych. Dotyczy to także
tego utworu, który jest pierwszym
z serii "na temat": temat poetycki, formalny i estetyczny. A
zatem akcenty, rozumiane jako impulsy dynamiczno-agogiczne mikroformy
(tzw. figury muzyczne), lub jako osie czasowe, które (analogicznie do
"uderzeń" plątaniny dźwięków) rozczłonkowują makroformę,
stają się głównymi bohaterami przebiegu. Przebiegu nie linearnego,
lecz takiego, który spina nagłe przyśpieszenia i zawieszenia wynoszące
na pierwszy plan bardziej poetykę kontrastów niż ideę ciągłości.
|
