|
|
ur. 1954 w Krakowie, ukończyła kompozycję w Akademii Muzycznej w
Krakowie w klasie Krystyny Moszumańskej-Nazar (1978), a także teorię
muzyki u Józefa Patkowskiego. Od 1979 roku prowadzi zajęcia dydaktyczne
w Studiu Muzyki Elektroakustycznej Akademii Muzycznej w Krakowie i tu
zrealizowała swe pierwsze utwory. Kolejne powstawały w Studiu
Eksperymentalnym Polskiego Radia w Warszawie, ems w Sztokholmie, eas w
Bratysławie, Studiu grame (Groupe de Recherche Appliquée en Musique
Electroacoustique) w Lyonie.
Jej utwory były wykonywane na festiwalach muzyki współczesnej w Polsce
(Warszawa, Poznań, Wrocław, Gdańsk, Kraków) i za granicą (Norymberga,
Kolonia, Berlin, Drezno, Hamburg, Sztokholm, Oslo, Bratysława, Lyon, Seul,
Taegu, Waszyngton, Strasburg, Stuttgart, Bourges, Lwów, Mińsk).
Ważniejsze utwory (od 1980): Modus na taśmę (1980), Układ przestrzenny
na małą orkiestrę i urządzenia elektroniczne (1980), Pulsacje na taśmę
(1983), Mictlan na taśmę (1987), Mictlan II na akordeon, cyf-rowe urządzenie
pogłosowe i taśmę (1988), I tak i nie na taśmę (1990), U źródła na
taśmę (1990-91), Lenyon na taśmę (1994-95), Patjan na perkusję i taśmę
(1996-97), TaBaMa na taśmę solo (1997-98), TaBar na kontrabas
elektronicznie transformowany i komputerową warstwę dźwiękową
(1998-2000), Zakopane Liryki na klarnet elektronicznie modyfikowany i
komputerową warstwę dźwiękową (1999-2000, wersja na saksofon i
komputerową warstwę dźwiękową - 2004), Om-braggio na skrzypce i
warstwę elektroakustyczną (2002-03), Ombrar-chetto na taśmę (2003),
Abamus na wiolonczelę i warstwę elektroakus-tyczną (2003-04).
Zakopane Liryki to nowa wersja utworu skomponowanego
wcześniej
w Studiu Muzyki Elektroakustycznej Akademii Muzycznej w Krakowie.
Uprzednio partia solowa przeznaczona była na klarnet, a materiałem źródłowym
dla realizacji komputerowej warstwy dźwiękowej było oryginalne
brzmienie klarnetu Wojciecha Komsty, poddawane
w warunkach studyjnych transformacjom o różnorodnym stopniu odkształcenia
- od minimalnych (jak nawarstwienie czy transpozycja) do tak daleko posuniętych,
że pierwotne instrumentalne źródło dźwięku było prawie
nierozpoznawalne.
W aktualnej wersji postanowiłam tę warstwę komputerową skonfrontować
z brzmieniem saksofonu. Podobnie jak w wersji pierwotnej, w koncertującej
partii solowej założyłam użycie niekonwencjonalnych, wyszukanych
technik gry, pozwalających na uzyskanie brzmienia instrumentalnego o
charakterze wyrafinowanym, odbiegającym od klasycznego, które podczas
wykonania nie podlega zdecydowanym elektronicznym transformacjom, a
jedynie drobnym modyfikacjom, służącym zespoleniu obu warstw utworu.
Utwór trwa 12 min.
|
