jest artystą multimedialnym, wykorzystującym w swej twórczości muzykę, film, fotografię, wideo i komputery. Tworzy gęste, głośne wiązki brzmień instrumentalnych, złożonych z mikrotonów, które w przestrzeni wykonawczej generują szereg nowych tonów. Jednocześnie prezentuje filmy wideo ukazujące ruchy ludzi przy pracy, a także komputerowo sterowane czarno-białe abstrakcyjne obrazy płynące w czasie.

Urodził się w 1933 r. w Indianie. Od połowy lat 60. tworzy muzykę i intermedialne performanse, pokazywane w licznych salach koncertowych i galeriach na całym świecie, takich jak nowojorskie Muzeum Sztuki Nowoczesnej (MoMA) czy The Kitchen Wadsworth Atheneum w Hartford, Festival d’Automne w Paryżu, Palais des Beaux-Arts w Brukseli, Instytut Sztuki Współczesnej w Londynie, Akademia Sztuk w Berlinie, ZKM w Karlsruhe, Carpenter Center for the Visual Arts w Harvardzie czy World Music Institute w Merkin Hall w Nowym Jorku.

Od 1985 r. jest dyrektorem Experimental Intermedia Foundation w Nowym Jorku, w której działa od 1968 r. Od 1973 r. jest tam producentem koncertów i prezentacji intermedialnych (około tysiąca projektów) oraz kuratorem działającej przy fundacji firmy płytowej XI Records.

Niblock nie ma wykształcenia muzycznego. Jego minimalistyczny styl jest efektem inspiracji zjawiskami muzycznymi i artystycznymi, które pojawiły się w latach 60. w Nowym Jorku (twórczość malarzy i rzeźbiarzy minimalistów Marka Rothki, Carla Andrego, Sola LeWitta, Donalda Judda, Roberta Morrisa oraz kompozytorów Johna Cage’a i Mortona Feldmana). Większość jego dzieł jest wynikiem współpracy z wybitnymi muzykami, m.in. Susan Stenger, Robertem Possem, Jimem O’Rourkiem, Ulrichem Kriegerem, Sethem Joselem, Peterem Kotíkiem czy Tomem Bucknerem.

W 2014 r. otrzymał prestiżową nagrodę Fundacji Sztuki Współczesnej Johna Cage’a.

Muzyka Philla Niblocka dostępna jest w wydawnictwach fonograficznych wytwórni XI Records, Moikai, Mode i Touch. DVD z jego filmami i muzyką wydawane są przez firmę Extreme.

 

Ważniejsze utwory (od 1995): Descent Plus na wiolonczelę (1978, rew. 1995), Guitar too, for four. Version Three na gitary pobudzane elektronicznymi smyczkami (1996), Disseminate na orkiestrę (1998), Hurdy Hurry na lirę korbową (1999), Kontradictionaries na saksofon kontrabasowy, flet kontrabasowy i tubę kontrabasową (2000, rew. 2003), Yam almost May na gitarę basową pobudzaną smyczkiem elektronicznym i tradycyjnym (2001), Pan Fried 11, 27.5 i 70 na fortepian (trzy kompozycje, 2001–03), Sea Jelly Yellow na saksofon barytonowy (2001), Sweet Potato na klarnet basowy, basethorn i klarnet Es (2001), EZAZ na zespół (2002), Harm na wiolonczelę (2003), Sethwork na gitarę akustyczną z wykorzystaniem smyczka elektronicznego (2003), Lucid Sea na flety proste (2003), Three Orchids na trzy orkiestry (2003), Not Yet Titled na trąbkę (2003), Parker’s Altered Mood, aka Owed to Bird na saksofon altowy (2004), Zrost na saksofon sopranowy (2004), Alto Tune na saksofon altowy (2004), Sax Mix na saksofony altowy, tenorowy i barytonowy (2004), Valence na altówkę (2005), Tow by Tom na dwie orkiestry (2005), Universe Premier na saksofon altowy (2005), Nataliawork na flet basowy i głos (2005), Stosspeng na dwie gitary elektryczne (2007), 4 Chorch +1 na baryton solo, chór i orkiestrę (2007), Organ na organy (2007), One Large Rose na orkiestrę (2008), AshEli na saksofon sopranowy i krotale pobudzane smyczkiem (2008), Poure na wiolonczelę (2008), Valence Long na altówkę (2008, wersja wcześniejszego Valence), One Blue Rose na orkiestrę (2009), 2 Lips – aka Nameless na dwie orkiestry (2009), Baobab na orkiestrę (2011), N + M na fortepian z projekcją wideo (2011), Nomis na szklane misy uderzane miękkimi tłuczkami i projekcję wideo (2011), To Two Tea Roses na orkiestrę (2012), FeedCorn Ear na wiolonczelę (2012), A Cage of Stars na harfę elektroniczną (2012), Baobab Light, the Dwarf Version na orkiestrę (2012), Vlada BC na violę d’amore (2013), Euph na eufonium dwuczarowe (2013), Unipolar Dance na dwoje skrzypiec i dwie altówki (2013), Bag na dudy (2014), #9 (Number Nine) na orkiestrę (2014), Surge na syntezator Serge’a (2014), A Rooks Pun na saksofon sopranowy (2014), Ronet na saksofon tenorowy (2014), Octavio Perc na perkusję (2014), Baobab Zink na orkiestrę i kwartet instrumentów dętych blaszanych (2011/2014), Three Petals na orkiestry (2014); filmy, w tym seria The Movement of People Working.