|
ur. 1955 w Hiroszimie. W 1976 r. wyjechał do Berlina Zachodniego,
aby studiować kompozycję pod kierunkiem Isanga Yuna w tamtejszej
Hochschule der Künste. W latach 1983–86 kontynuował studia w
Staatlichen Hochschule für Musik we Fryburgu Bryzgowijskim w klasie
Klausa Hubera.
W 1980 r. po raz pierwszy uczestniczył w letnich kursach w
Darmstadcie, gdzie wykonano jego utwór. Od tego czasu kompozycje
Hosokawy były prezentowane w Europie i Japonii, przynosząc mu
międzynarodową renomę oraz wiele nagród, w tym I nagrodę na
konkursie kompozytorskim z okazji stulecia orkiestry Filharmonii
Berlińskiej (1982), Rheingau Musikpreis (1998), Duisburger
Musikpreis (1998), „musica viva-Preises der ard und bmw ag” (2001)
oraz Otaka Prize za koncert harfowy Re-turning (2002).
W 2001 r. został członkiem Akademie der Künste w Berlinie.
W charakterze kompozytora-rezydenta, guest composer lub wykładowcy
był zapraszany przez niemal wszystkie ważniejsze europejskie
festiwale, jak Międzynarodowe Kursy Wakacyjne Nowej Muzyki
w Darmstadcie (od 1990), Biennale w Wenecji (1995, 2001), Biennale w
Monachium (1998), Międzynarodowa Letnia Akademia „Mozarteum” w
Salzburgu (1998), Internationale Musikfestwochen w Lucernie (2000),
musica viva w Monachium (2001), Klangspuren w Schwaz (2002), Musica
Nova w Helsinkach (2003) i Centre Acanthes w Villeneuve-les-Avignon
(2003).
Podczas Biennale w Monachium w 1998 r. odbyła się premiera
zamówionej przez Miasto Monachium, pierwszej opery Hosokawy – Vision
of Lear; dzieło to zostało znakomicie przyjęte, zyskując opinię
„utworu zainspirowanego spotkaniem Wschodu z Zachodem, otwierającego
nowy świat muzyczny”. W 2004 r. druga opera kompozytora, Hanjo,
napisana na zamówienie festiwalu w Aix-en-Provence, miała tam swą
premierę, zaś najnowszy utwór orkiestrowy Hosokawy, Circulating
Ocean, zamówiony przez festiwal w Salzburgu, został wykonany po raz
pierwszy przez Filharmoników Wiedeńskich pod batutą W. Gergiewa
podczas ostatniej edycji festiwalu w sierpniu 2005 r.
W latach 1989–98 Hosokawa był dyrektorem artystycznym Akiyoshidai
International Contemporary Music Festival and Seminar. Od 1998 r.
pełni funkcję kompozytora-rezydenta Tokijskiej Orkiestry
Symfonicznej, a od 2001 r. piastuje stanowisko dyrektora muzycznego
Takefu International Music Festival.
Jest również autorem zbioru esejów pt. Tamashi no Landscape
(Krajobraz duszy), wydanego w języku japońskim przez wydawnictwo
Iwanami Shoten w 1997 r., za który w 1998 r. otrzymał nagrodę
Japońskiego Klubu Eseistów.
Ważniejsze utwory (od 1985): Sen I na flet (1984, rew. 1986), New
Seeds of Contemplation dla czterech śpiewających mnichów i pięciu
muzyków gagaku (1986, rew. 1995), Ferne Landschaft I-III na
orkiestrę (1987, 1996 i 1996), Koncert fletowy „Per-Sonare” (1988),
Voiceless Voice in Hiroshima na solistów, narratorów, chór, taśmę i
orkiestrę (1989, rew. 2000–01), Landscape I na kwartet smyczkowy
(1992), Landscape III na skrzypce i orkiestrę (1993), Sen VI na
perkusję (1993), Vertical Time of Study III na skrzypce i fortepian
(1994), Super Flumina Babylonis na sopran, alt i orkiestrę kameralną
z orkiestrą smyczkową ad lib. (1995), Utsurohi-Nagi na shô i
orkiestrę smyczkową z harfą, czelestą i perkusją (1996), Cello
Concerto – In Memory of Toru Takemitsu (1997), Seascapes – Night na
chór mieszany i siedmiu muzyków (1997), Voyage I na skrzypce i
zespół (1997), Vision of Lear, opera w dwóch aktach do libr. Tadashi
Suzuki wg W. Szekspira (1997–98), Seescapes – Oita na orkiestrę
(1998), Cloudscapes – Moon Night na shô i akordeon (1998), Memory of
the Sea (Hiroshima Symphony) na orkiestrę (1998–99), Koto-Uta na
głos i koto (1999), Voyage IV – Extasis na akordeon i zespół (2000),
Re-turning, koncert na harfę i orkiestrę (2001), Somon-ka na głos,
koto, wiolonczelę i zespół (2001–02), Voyage VI na altówkę i smyczki
(2002), Garden at First Light na zespół gagaku (2003), Wind from the
ocean na orkiestrę (2003), Hanjo, opera w jednym akcie do libr.
kompozytora wg sztuki nô Yukio Mishimy pod tym samym tytułem
(2003–04), Mein Herzensgrund, unendlich tief na chór mieszany i
marimbę (2004), Drawing dla ośmiu muzyków (2004), Circulating Ocean
na orkiestrę (2005), Voyage VII na trąbkę, smyczki i perkusję
(2005); muzyka filmowa.
Cloudscapes – Moon Night
Akordeon wywodzi się z orientalnego shô, najstarszego instrumentu
muzycznego na świecie. Shô zostało włączone do dziewiętnastowiecznej
muzyki Zachodu dzięki dodaniu klawiatury. Nowy instrument, o tych
samych zasadach wydobycia dźwięku co shô, został nazwany akordeonem.
Zdecydowałem się powrócić do korzeni tych dwóch instrumentów, do ich
pierwszego spotkania, i odtworzyć moment, kiedy brzmienie obu po raz
pierwszy przerodziło się w muzykę. Jest to utwór o słuchaniu
kształtów brzmień, które wytwarza oddech i które następnie znikają w
ciszy – to jakby oglądanie ich pod mikroskopem.
W Cloudscapes – Moon Night shô i akordeon są traktowane jako
instrumenty należące do tej samej rodziny, mające te same zasady
wydobycia dźwięku. Brzmienia wydobywane z obu instrumentów
nieustannie się zmieniają, tak jak chmury zmieniają swój kształt,
kiedy przesuwają się po niebie podczas księżycowej nocy.
Te dwa instrumenty, łącząc dualne moce kosmiczne, zachowują subtelne
różnice, nawet gdy ewokują zbliżoną barwę dźwięku. Nie opierają się
sobie ani nie pozostają w opozycji względem siebie, ale przyciągają
i obejmują się nawzajem, jeden kroczy blisko drugiego, jak światło i
cień oraz mężczyzna i kobieta – dwa instrumenty wiecznie, bez końca
powtarzają swe przemiany.
Utwór, napisany na zamówienie Ministerstwa Nauki i Sztuki Badenii-
-Wirtembergii, dedykowany jest Mayumi Miyacie i Stefanowi Hussongowi.
|
