|
ur. 1951 w Tokio.
Studiował kompozycję w Tokyo National University of Fine Arts and
Music najpierw u Hiroaki Minami (1973-77),
a następnie u Toshiro Mayuzumi (1977-79). W latach 1979-86
doskonalił swe umiejętności pod kierunkiem Isanga Yuna w
Hochschule für Musik w Berlinie.
Jest laureatem licznych nagród, m.in. I nagrody na konkursie w Mönchengladbach
(1985, za Toki-no-ito - Threads of Time) oraz Irino Prize (1986).
Jego muzyka była wykonywana w Australii, Austrii, Danii, Estonii, w
Niemczech, Japonii, Stanach Zjednoczonych, jak również podczas
Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Nagano (1998).
Działa również jako dyrygent - był dyrektorem muzycznym Ensemble
Kochi w Berlinie (1982-86) i Tokio (od 1999), zespołu Camerata
Nagano (od 1990) oraz Bunkyo Civic Orchestra w Tokio (od 1993), występuje
też jako gościnny dyrygent w Niemczech i Japonii.
Jest aktywnym organizatorem życia muzycznego - brał udział w
organizowaniu takich festiwali, jak Asian Arts Festival of the
Agency for Cultural Affairs of Japan (1999), Asian Music Week w
Yokohamie (2000), Nagano Music Festival (2000) oraz Asian Music
Festival w Tokio (2003).
Od 1997 r. pełni funkcję wiceprezesa Japońskiej Federacji
Kompozytorów, a w latach 1999-2004 był przewodniczącym
Azjatyckiej Ligi Kompozytorów.
Od 1987 r. naucza kompozycji w Tokyo National University of Fine
Arts and Music, a od 2003 r. daje wykłady z zakresu m.in.
azjatyckiej muzyki współczesnej w Performing Arts Center w Tokio.
Ważniejsze utwory (od 1990): Chikugo, poemat symfoniczny na wielką
orkiestrę (1990), Sea Space na 13-strunowe koto, skrzypce i
fortepian (1990), Optical Scope 1 na organy elektryczne i perkusję
(1990), Black Landscape, concertino na chór żeński i fortepian do
tekstu Katsue Kitazono (1991), Grand Atoll na cztery saksofony i
wielką orkiestrę (1992), Kwintet na obój, róg, skrzypce,
wiolonczelę i fortepian (1992), Toki-no-ito 3 na wielką orkiestrę
(1993), Hi-ten-yu (Fly-Heaven-Play) na wadaiko (japońska perkusja)
i zespół (1993) (także wersja na wadaiko
i wielką orkiestrę - 1994), Yume-no-shirabe-ni - To the Air of a
Dream na altówkę i małą orkiestrę (1995), Boufuri - Mosquito
Larva, opera kyogen (tradycyjny teatr komiczny) do libr. Kyusei
Miyake Tokuro na obsadę kyogen i małą orkiestrę (1995), Southern
Picture Book na chór żeński do tekstu Kunio Kishida (1996),
Shinano-no-kuni - Zenkoji Story, opera
w 3 aktach do libr. Jun Maeda (1997), Yume-no-omoi-ni - For the Love
of
a Dream na wiolonczelę i fortepian (1998), Concerto na saung gauk
(rodzaj harfy) i wielką orkiestrę (1999), Concerto na tsugaru
shamisen (3-strunowa lutnia) i wielką orkiestrę (2000),
Kaze-no-utage - Festival of the Wind na dowolną liczbę yokobue
(japońska rodzina fletów; 2000), Fantastic Dream na zespół
kameralny (2000), Tenjiku shokei, oratorium do tekstów z sutr
buddyjskich na shomyo (śpiewak buddyjski), recytatora, chór
mieszany, chór dziecięcy i wielką orkiestrę (2000), Mantra na
skrzypce (2001), Dhammapada 1 na harfę, skrzypce, perkusję i
ikebanę (2001), Dhammapada 2 na harfę, skrzypce, perkusję i
kohdoh (rytuał perfum) (2002), Dhammapada 3 na harfę, skrzypce,
perkusję i ceremonię parzenia herbaty (2002), Dharani - Time for
Prayer, symfonia na kaligrafa ad lib. i małą lub wielką orkiestrę
(2002), Minasoko-no-kan, balet tradycyjny na tancerzy noh i małą
orkiestrę (2002), Dhammapada 4 na harfę, skrzypce, perkusję i
kaligrafię (2003), Kisaragi-ni - To February na nohkan (flet
bambusowy) i małą orkiestrę (2003), Togakushi Story, balet
(2004), Mantra of Flame na cztery perkusje (2004), Gassho - A Prayer,
symfonia do tekstów z sutr buddyjskich na shomyo i małą orkiestrę
(2004), Minaduki no oto - Sounds of June na wibrafon (2005), A Time
for Prayer, koncert na dwoje skrzypiec i orkiestrę (2005).
Koncert perkusyjny "Hi-Ten-Yu" (Fly-Heaven-Play)
"Wadaiko", tradycyjny japoński instrument perkusyjny,
bywa niekiedy wykorzystywany w "matsuri", oryginalnym
rytuale japońskim, i odgrywa tam istotną rolę w łączeniu nieba
z ziemią. Jego pełne wigoru brzmienie to jakby lot do nieba,
przeobrażający się w swobodny, delikatny ton,
a z drugiej strony spadanie w dół do dna ziemi i odbicie do
ponownego wzlotu.
Fly-Heaven-Play składa się z trzech części. Jego motywem jest
"wzlatywanie do nieba i granie tam". Utwór ten w głównej
mierze charakteryzuje swobodna część "wadaiko", a
brzmieniowy rozwój całości przechodzi od spokoju do ruchu. Moim dążeniem
było tutaj harmonijne połączenie dwóch elementów: swobodnej wrażliwości
i intuicji wykonawcy oraz logicznego konstruktywizmu muzyki
kameralnej, Hi-Ten-Yu wykonała po raz pierwszy Berlińska Orkiestra
Filharmoniczna latem 2000 r. w Berlinie.
|
