|
ur. w 1925 w Warszawie,
utożsamiany z polską awangardą muzyczną lat 50. i 60. Profesor
kompozycji i kierownik studia muzyki komputerowej Akademii Muzycznej
im. F. Chopina w Warszawie (od 1995 - emerytowany), wychowawca wielu
polskich kompozytorów. Guest professor w uczelniach Sztokholmu
(1971), Buffalo (1978), Los Angeles (1982), Jerozolimy (1990) i
Seulu (1994-95).
Autor pierwszego w Polsce utworu elektronicznego - Etiudy na jedno
uderzenie w talerz (1959). Realizował kompozycje w studiach muzyki
elektronicznej w Paryżu, Bourges, Sztokholmie, Fryburgu i Buffalo.
Opublikował m.in. prace: Muzyka elektroniczna (1989 i 2002),
Instrumenty perkusyjne we współczesnej orkiestrze (wyd. 1: 1963; tłumaczone
na niemiecki, węgierski i ukraiński) oraz Leksykon współczesnej
perkusji (1999). W latach 1974-75 był Naczelnym Redaktorem
Muzycznym Polskiego Radia, 1983-89 - prezesem Polskiego Towarzystwa
Muzyki Współczesnej i jednym ze współtwórców Wakacyjnych Kursów
dla Młodych Kompozytorów w Kazimierzu.
Kotoński jest laureatem dorocznej Nagrody Związku Kompozytorów
Polskich (1976), Nagrody I stopnia Ministra Kultury i Sztuki
(dwukrotnie: w 1989 i 2000) oraz "Prix Magisterium" w
Bourges (1998).
Ważniejsze utwory (od 1980): Pieśń jesienna na klawesyn i taśmę
(1981), Terra incognita na orkiestrę (1984), Sceny liryczne na 9
instrumentów (1986), Tlaloc na klawesyn i perkusję (1987), Ptaki
na klarnet, wiolonczelę i fortepian (1987), Bucolica na flet solo
(1989), La gioia na orkiestrę smyczkową (1991), Podróż zimowa na
zespół kameralny i taśmę (1995), Symfonia nr 1 (1995), Koncert
na skrzypce i orkiestrę (1996), Sekstet na kwintet dęty i
fortepian (1998), Northern Lights (Aurora Borealis) na klawesyn
amplifikowany i warstwę elektroniczną (1998), Zmienne struktury na
klarnet, puzon, fortepian i wiolonczelę (2000), Symfonia nr 2
(2001), I Kwartet smyczkowy (2002), Wilanowskie pejzaże na kwartet
smyczkowy i flet (2002), Concerto per clarinetto e orchestra
(2002-03), Madrygały polskie na sopran i zespół instrumentów
dawnych do wierszy poetów staropolskich (2004); utwory
elektroniczne: Etiuda konkretna na jedno uderzenie w talerz (1959),
Mikrostruktury (1963), alea (1970), Eurydice (1970), Les ailes
(Skrzydła, 1973), Zatarty ślad (1982), Antiphonae (1989), Tierra
caliente (1992).
Musical Games (Gry muzyczne) na 5 wykonawców są przeznaczone
w zasadzie dla kwintetu instrumentów dętych w klasycznym składzie:
flet, obój, klarnet, fagot i róg. Możliwe jest jednak wykonanie
tego utworu również w innym składzie, z tym że w grę wchodzić
mogą jedynie instrumenty przenośne.
Utwór nie posiada partytury. Materiał muzyczny zapisany częściowo
w postaci nut, a częściowo w postaci graficznej, umieszczony jest
na 15 ponumerowanych planszach, z których 8 przymocowanych jest do
tablic, stojących na środku estrady, cztery umieszczone są w
rogach estrady, dwie poza sceną, a jedna plansza kołowa
przymocowana jest do podłogi na przodzie. Zapisy na planszach służą
kolejno różnym muzykom, którzy w trakcie utworu przechodzą, grając,
od planszy do planszy. Kolejność realizowania poszczególnych
plansz ustalana jest dla każdego z muzyków drogą losowania.
Realizacja utworu odbywa się zgodnie z ustalonymi przez kompozytora
regułami, które zawarte są w dołączonym do materiału nutowego
"scenariuszu". Wskazuje on sposoby korzystania z plansz głównych,
możliwości stosowania solowych improwizacji, możliwości
pauzowania i korzystania z tablic "zapasowych", określa również
w sposób przybliżony ogólny przebieg utworu, np. dopuszczalne
sposoby zaczęcia, miejsce przejścia do tablicy kołowej, sposób
oraz miejsce zakończenia. Zachowanie muzyków na scenie
uwarunkowane jest przez wykonywane aktualnie partie muzyczne. W zależności
od wylosowanych kolejności plansz mogą więc nastąpić spotkania
dwóch lub nawet wszystkich muzyków przy tej samej planszy, muzycy
improwizujący partie solowe mogą wyjść na przód sceny, itd.
(z książki programowej wj 1974)
|
