|
ur. 1954 w Warszawie.
Studiował w Akademii Muzycznej w Warszawie - kompozycję u Włodzimierza
Kotońskiego oraz grę na kontrabasie. W 1986 r. otrzymał
stypendium Witolda Lutosławskiego, dzięki któremu w latach
1986-87 kontynuował studia kompozytorskie u Isanga Yuna w Berlinie
Zachodnim i Klausa Hubera w Instytucie Nowej Muzyki we Fryburgu
Bryzgowijskim. Jako kontrabasista występuje we współczesnym
repertuarze solowym. Koncertował w wielu krajach Europy, w Azji i
Stanach Zjednoczonych. Zajmuje się propagowaniem muzyki współczesnej
i edukacją artystyczną. W Polskim Radiu prowadził cykle audycji
dla dzieci i młodzieży poświęcone nowej muzyce: Przeboje muzyki
współczesnej, Coś z niczego i Dźwiękowdzięki. Współpracował
też z poznańskim Ośrodkiem Sztuki dla Dziecka. W 1992 r.
przewodniczył Komitetowi Artystycznemu Światowych Dni Muzyki mtmw
w Warszawie. Od 1999 r. jest dyrektorem Międzynarodowego Festiwalu
Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień. W 2004 r. został
zaproszony jako wykładowca na kursy w Darmstadcie oraz wystąpił
tam z prawykonaniem zamówionego przez ten ośrodek utworu Szmer półtonów.
W lutym 2005 r. wykładał w Uniwersytecie Stanowym w Tallahassee na
Florydzie. Na wrzesień br. festiwal Klangspuren w Schwazu zaplanował
prawykonanie jego najnowszego utworu orkiestrowego Ławice, zamówionego
specjalnie na tę okazję.
Ważniejsze utwory (od 1985): Trio na skrzypce, kontrabas i
fortepian (1985), Muzyka recytatywna na perkusję, fortepian,
skrzypce, altówkę i kontrabas (1985), Collage-Tango na fortepian
(1985; wersja na orkiestrę kameralną - 1995), Dukt na małą
orkiestrę smyczkową i klawesyn (1985), Poemat kameralny na dwoje
skrzypiec, kontrabas i fortepian (1986), Liczne odnogi rozgałęzionych
splotów na klarnet, fortepian i wioloncze-
lę (1987), Opened Series V na kontrabas (1988), Gesty duszy na
organy, akordeon, syntezator, gitarę i perkusję (1989), Ballada
metafizyczna na orkiestrę kameralną (1990), Przędzie się nić...
na wiolonczelę (1991), Przędzie się nić... II na skrzypce
(1992), Przędzie się nić... III na kontrabas (1992), Opened
Series VI na kontrabas (1993), Z głębokości śpiewam... na
instrumenty dęte, strunowe i perkusję (1993), Ballada dziadowska
na zespół kameralny (1994), Poemat egocentryczny na fortepian
amplifikowany i taśmę (1994-95), Id na orkiestrę (1995-96),
Studium gestu I na klarnet, fortepian i wiolonczelę (1995), Studium
gestu II na fortepian (1997), Koncert ą rebours na skrzypce i
orkiestrę (1998), Thesis na flet solo (2000), Studium gestu III na
klarnet, puzon, fortepian, wiolonczelę i kontrabas (2000), Credo,
quia absurdum na taśmę i tancerkę (2001), Czas kamieni na zespół
kameralny i kontrabas amplifikowany (2002), Tafle na orkiestrę
(2002), Kwartet smyczkowy (2004), Szmer półtonów na kontrabas i
zespół kameralny (2004), Ławice na orkiestrę symfoniczną
(2005).
W Taflach, utworze zamówionym przez Filharmonię Poznańską
i w Poznaniu wykonanym po raz pierwszy przez José Marię Florencio
Júniora podczas wieczoru zamykającego sezon 2002, zresztą
wykonanym razem z koncertami fortepianowymi Liszta; grał z wielką
energią malutki Nelson Goerner i pamiętam, że... ale przepraszam,
zapomniałem się, odbiegam od tematu... to nic, zresztą dobrze się
składa, bo to zapominanie się trafnie właśnie oddaje sytuację,
w jakiej znajduję się, kiedy tworzę w technice komponowanego
trylu, siedząc przy fortepianie, niegdyś pełnym świetności,
lecz dziś już jedynie
o trzech klawiszach i improwizując przepyszne melodie, jak jakiś
właśnie żeglarz na pełnym morzu, więc wychodzą melodie
zmniejszone... zaraz, czy nie użyłem przed chwilą już po raz
drugi słowa "właśnie"? No tak, użyłem. Ktoś zauważył,
że "właśnie" to takie dziwaczne słowo na wszystkie
okazje: jak się nie wie co powiedzieć, to zawsze można powiedzieć
"właśnie"...
Tadeusz Wielecki
|
