|
ur. w Nanjing w Chinach. Edukację muzyczną rozpoczęła od
nauki gry na chińskich skrzypcach - erhu. W wieku 17 lat podjęła
studia kompozytorskie w Konserwatorium Muzycznym w Szanghaju, a po
pięciu latach została pedagogiem tej uczelni.
W 1988 r. wyjechała do Francji, gdzie studiowała na kursach
kompozycji i muzyki komputerowej w ircam (1990-91), jak również w
Konserwatorium Paryskim (u Gérarda Griseya i Ivo Malca), które ukończyła
w 1994 r., otrzymując I nagrodę.
Była pierwszą chińską kompozytorką, która otrzymała Prix de
Rome, dzięki czemu w latach 1996-98 przebywała w Villi Medicich w
Rzymie.
W latach 2001-03 była profesorem kompozycji w Narodowym
Konserwatorium Muzycznym w Cergy-Pontoise. Obecnie mieszka w
Pekinie.
Otrzymywała zamówienia kompozytorskie od Rządu Francuskiego,
Radia France oraz licznych festiwali i zespołów. Jest autorką
ponad 30 utworów, które wykonywane były na licznych festiwalach,
jak również emitowane przez stacje radiowe w Chinach, Japonii,
Europie, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. We Francji i Włoszech
zorganizowano monograficzne koncerty jej muzyki, a płyta cd z jej
utworami, nagrana dla mfa-Radio France w 1999 r., jest dystrybuowana
przez wytwórnię Harmonia Mundi. Wydawcą wielu jej utworów jest
wydawnictwo Editions Henry Lemoine w Paryżu.
Ważniejsze utwory: Empty Valley na flet chiński, zheng i zestaw
gongów (1984), Han-shan Temple na sopran, qin, zhonghu i xiao
(1985), Symphonietta na orkiestrę (1986), Poetical Spirit, koncert
na erhu i chińską orkiestrę (1983-88), Miroir/ Poussi?re na altówkę
solo i dziewięć instrumentów (1992), Le Roi des arbres (Król
drzew), opera mówiona w jednym akcie na dyrygenta, trzech aktorów,
flet, dwa klarnety, dwie perkusje, skrzypce, wiolonczelę i
kontrabas, tekst: Franćois CervantŹs (1993), Huntun na pięć grup
instrumentalnych rozmieszczonych przestrzennie (1994), Xiao-Yao-You
na 12 instrumentów i ośmiokanałową projekcję dźwięku
(1994-95), Gu Yin na flet i perkusję (1995), Tian Yun, melodramat
na narratora i osiem instrumentów (1996), Le Plein du vide na
14 instrumentów i ośmiokanałową projekcję dźwięku (1996-97),
Crue d'automne, poemat sceniczny na recytatora, wideo, sześciu
muzyków
i ośmiokanałową projekcję dźwięku (1998), Da gui (pamięci Gérarda
Griseya) na flet, klarnet, perkusję, skrzypce i wiolonczelę
(1999), Dialogue d'amour na sopran, chór dziecięcy i 13 instrumentów
(2000), Variation on the Theme of y.g.s.d., concertino na pipę i
osiem instrumentów (2002), Interior traval na flet, klarnet,
perkusję, fortepian, skrzypce, wiolonczelę i ośmiokanałową
projekcję dźwięku (2002), Da Xu na zheng, flet, klarnet, perkusję,
skrzypce i wiolonczelę (2004), 1+1=3 na perkusję solo i dwie grupy
perkusji (2004), Tai na zheng i orkiestrę (2005).
Gu Yin
Tekst, do którego odnosi się tytuł utworu, wspomina nadzwyczaj
spokojną reakcję taoistowskiego filozofa Zhuang-zi na wieść o śmierci
jego małżonki. Jednocześnie tytuł ten przywołuje instrumenty
mu-zyczne taoistowskich ceremonii: różne rodzaje bębnów, wśród
nich gu i dzwony świątynne dobaci, oraz flet. Ten ostatni
instrument na początku utworu reprezentuje yin, śpiewając, zawodząc,
recytując
i szepcząc. Później doznaje transformacji, dołączając do
perkusyjnego uniwersum yang, z jego brzmieniami i rytmami. Ów
dualny charakter fletu jest punktem zbieżnym pomiędzy fletem
zachodnim
a jego chińskim odpowiednikiem.
Martin Laliberté
Utwór powstał na zamówienie Radia Francuskiego, jego prawykonanie
miało miejsce podczas festiwalu Présences w Paryżu w lutym 1996
r., grali: C. Daroux, flet oraz F. Verly, perkusja.
|
