|
Fausto Romitelli
(1963-2004)
ur. w Gorizii, ukończył kompozycję w Konserwatorium im. G.
Verdiego w Mediolanie, brał też udział w kursach sieneńskiej
Accademia Chigiana i mediolańskiej Scuola Civica. W 1991 r. udał
się do Paryża, by studiować informatykę muzyczną w ircam, z którym
współpracował w latach 1993-95 jako "compositeur en
recherche".
Po sukcesach w międzynarodowych konkursach w Amsterdamie,
Frankfurcie, Grazu, Mediolanie, Sztokholmie i Sienie (I nagroda
w konkursie im. Caselli w 1989) muzyka Romitellego grywana była na
festiwalach takiej rangi, jak Musica w Strasburgu, Présences Radia
Francuskiego, Ars Musica w Brukseli, a także podczas sezonów
ircam-InterContemporain, na weneckim Biennale i festiwalu Milano
Musica. Wśród wykonawców jego kompozycji były zespoły Ictus,
L'Itinéraire, Court-circuit, InterContemporain, Musiques Nouvelles,
ensemble recherche oraz Narodowa Orkiestra Symfoniczna rai
i Rundfunk-Sinfonieorchester Berlin. Pisał utwory na zamówienie
m.in. Ministerstwa Kultury Francji, Musiques Nouvelles, zespołu
Ictus, Radia France, ircam, Fundacji Gulbenkiana i festiwalu w
Royaumont.
Fausto Romitelli zmarł 27 czerwca 2004 r. w wieku 41 lat.
Ważniejsze utwory: Kű dla 14 wykonawców (1989), Natura morta con
fiamme na kwartet smyczkowy i elektronikę (1991), EnTrance na
sopran, zespół i elektronikę (1995), Domeniche alla periferia
dell'impero. Prima domenica na cztery instrumenty (1995-96), The
Nameless City na orkiestrę (1997), Professor Bad Trip: Lessons
I-III na zespół instrumentalny i elektronikę (1998-2000), Blood
on the Floor, Painting 1986 na zespół instrumentalny (2000),
Domeniche alla periferia dell'impero. Seconda domenica: hommage ą Gérard
Grisey na cztery instrumenty (2000), Flowing down too slow na
orkiestrę i live electronics (2001), Amok Koma na smyczki, perkusję
i elektronikę (2001), Dead City Radio. Audiodrome na orkiestrę
(2003), An Index of Metals, wideoopera do tekstów Kenki Lekovich
(2003).
"Moje komponowanie oparte jest na pojmowaniu dźwięku jako
materiału, w który zagłębiam się, by ustalić jego fizyczną i
percepcyjną charakterystykę: ziarno, grubość, porowatość,
jaskrawość, gęstość
i elastyczność. Tu zaczyna się rzeźba dźwiękowa, synteza
instrumentalna, przekształcenie, przeobrażanie spektralnej
morfologii i ciągła zmienność gęstości, zniekształcenia i zakłócenia
osiągane dzięki technologiom elektroakustycznym. Coraz większe
znaczenie przywiązuję do brzmień nurtu nieakademickiego i
brudnych, agresywnych dźwięków głównie metalicznego
pochodzenia, wykorzystywanych przez muzykę rockową i techno".
|
