|
ur. 1962 w Poznaniu. Ukończyła studia w zakresie kompozycji
(u A. Ko-szewskiego) oraz teorii muzyki w Akademii Muzycznej w
Poznaniu.
W latach 1984-88 uczestniczyła w warsztatach kompozytorskich ptmw
w Kazimierzu, prowadzonych m.in. przez W. Lutosławskiego, L. Nona,
H. Pousseura i I. Xenakisa. Swoje umiejętności doskonaliła następnie
w Akademii Muzycznej w Bazylei u T. Kesslera (muzyka elektroniczna)
i R. Kelterborna (kompozycja) oraz na Uniwersytecie we Fryburgu
(muzyko-logia). W 1990 r. uczestniczyła w kursie muzyki
komputerowej u K. Barlowa w Kolonii, w latach 1990-92 wchodziła w
skład grupy wolnej improwizacji w Bazylei, prowadzonej przez W. Fähndricha.
Od 1995 r. jest wykładowcą w Wyższej Szkole Muzycznej w Lucernie
w zakresie teorii, historii i estetyki muzyki, w 2002 r. uzyskała
tytuł profesora tej uczelni. Od 1996 r. wchodzi w skład Rady Głównej
Fundacji Kulturalnej w Boswil. Dawała wykłady oraz prowadziła
warsztaty kompozytorskie m.in. w Boswil (1999), Warszawie (Akademia
Muzyczna, 2003) i Darmstadcie (2004).
Wśród instytucji zamawiających u niej utwory należy wymienić:
Biennale Muzyczne w Wenecji, Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej
Warszawska Jesień, Międzynarodową Fundację Balzan, festiwal w
Lucernie, Operę Bawarską w Monachium, Francuskie Ministerstwo
Kultury, szwajcarskie Radio drs, Fundację "Pro Helvetia",
Towarzystwo Muzyki Kameralnej w Bazylei, Bazylejskich Madrygalistów,
Kwartet Amar, Basel-Sinfoniettę, Tage für Neue Musik
w Zurychu, Migros-Genossenschaftsbund w Zurychu.
Jest laureatką wielu nagród, m.in. Konkursu dla Młodych
Kompozytorów Biennale w Zagrzebiu (1989, za utwór Verba), konkursu
im.
T. Bairda w Warszawie (1990, za Trio na perkusję), Międzynarodowej
Trybuny Kompozytorów w Paryżu (1992, wyróżnienie za II Kwartet
smyczkowy), Międzynarodowego Konkursu Kompozytorek w Mannheim
(1994, za utwór Variabile), Departamentu Kultury Miasta Bazylei
(1996), Kantonu i Miasta Lucerny (2001) oraz Wydziału Kultury
Miasta Riehen (2004).
Jest również autorką licznych publikacji o muzyce współczesnej
(szczególnie polskiej) w radiu i pismach fachowych. Mieszka w
Riehen k. Bazylei.
Ważniejsze utwory: Verba na orkiestrę (1987), What Is Black, What
Is White? na duo perkusyjne (1987), abc na taśmę (1987), Trio na
perkusję (1989), Variabile na orkiestrę (1991), Krajobraz chwili,
pięć pieśni na mezzosopran, altówkę i fortepian do słów poetów
polskich (1991), II Kwartet smyczkowy (1991), Caleidoscopio na
orkiestrę smyczkową (1992), Notturno na flet solo (1992-93), III
Kwartet smyczkowy (1993), Acaso na chór, klarnet i wiolonczelę
(1994), Nonet na instrumenty dęte i kontrabas (1994), sn 1993 jna
orkiestrę (1996), Koncert na obój i orkiestrę (1996), Koncert na
fortepian i orkiestrę (1998), Toccata sospesa na flet i dwóch
perkusistów (1999), Miroirs na mezzo-sopran i zespół
instrumentalny (2000), Arcato na altówkę solo (2000), Cercar
na gitarę preparowaną solo (2001), Scena na skrzypce i wiolonczelę
(2001), Vier Figuren na zespół (18 muzyków) w trzech grupach
(2001), Pieśni Dafne na fortepian (2002), Amoureske na violę
d'amore (2003), Phototaxis na orkiestrę smyczkową (2003),
Weissagung - eine komponierte Improvisation für das "quartet
noir" na fortepian, kontrabas, saksofon i perkusję (2003), In
un soffio na kwintet dęty (2003), IV Kwartet smyczkowy (2003),
Lettres na sopran, klarnet i wiolonczelę, do tekstu z Le Livre dou
Voir Dit Guillaume'a de Machaut (2004), Aria na dwa saksofony basowe
(2005), Initial na małą orkiestrę (2005).
Vier Figuren (Cztery figury)
Zawsze bardzo mnie fascynowała twórczość malarza i rzeźbiarza
Alberta Giacomettiego, przede wszystkim jego sposób pojmowania
rzeczywistości - zachodząca wciąż interakcja detalu i całości;
"rzeczywis-tość pozbawiona znaczeń" i to, co
nieuchwytne, "ukryte za zasłoną", przenikają się. W
rozmowie z André Parinaudem Giacometti powiedział: "Świat każdego
dnia zaskakuje mnie coraz bardziej. Jest albo rozleglejszy, albo
cudowniejszy, jest bardziej nieuchwytny, piękniejszy. Zachwyca mnie
detal, niewielki detal, jak oko w twarzy albo mech na drzewie. Nie
bardziej jednak, niż całość; czemuż więc mielibyśmy czynić
rozróżnienie między detalem a całością? Przecież to właśnie
detale składają się na całość, to one wydobywają piękno z
form".
Tak jak rzeźby Giacomettiego jawią się oglądającemu w pierwszej
chwili jako klarowne cięcia trójwymiarowej przestrzeni, w mojej
kompozycji akordy przecinają rzeczywistość przestrzeni
akustycznej. Za nimi otwiera się obszar nowych doznań, które
wynikają z postrzegania detalu, jego aury, nakładania się na
siebie i przesłaniania z innymi detalami. Powracające wciąż
elementy, jak akordowe cięcia, arabes-kowe figury i brzmienia
szumowe, jawią się w innych kontekstach jako nowe i stawiają pod
znakiem zapytania trwałość rzeczy.
Inspiracją dla mojego utworu była grupa czterech rzeźb
Giacomettiego, wystawionych przez Fundację Beyelera w Riehen k.
Bazylei: Wielka Głowa - Kroczący mężczyzna II - Wielka kobieta
III - Wielka kobieta IV. Każda z nich stanowi sama w sobie centrum
duchowej siły, zaś jako grupa tworzą w przestrzeni obszar napięć
o ogromnej intensywności. Przy pomocy brzmień zespołu
podzielonego na trzy grupy staram się uchwycić coś z owej silnej
duchowej obecności. Czwartym biegunem w muzyczno-przestrzennym
obszarze napięć jest słuchacz.
Kompozycja została dedykowana Ernestowi Beyelerowi z okazji
osiemdziesiątych urodzin.
Bettina Skrzypczak
(przekład: Piotr Maculewicz)
|
