|
ur. 1972, ukończyła
studia w Konserwatorium im. Czajkowskie-
go w Moskwie w klasach kompozycji (1992) oraz organów (1998).
W 2001 r. została absolwentką podyplomowych studiów w zakresie
muzykologii i kompozycji. Obecnie naucza w moskiewskim
Konserwatorium.
Jest członkiem Związku Kompozytorów Rosyjskich oraz
Stowarzyszenia Organistów w Rosji. W 1997 r. zainicjowała, a
obecnie jest dyrektorem artystycznym serii koncertowej "Muzyka
Współczesna". Jest redaktorem różnych edycji dzieł
organowych, przyczyniła się też do reaktywowania Towarzystwa
Bachowskiego w Konserwatorium Moskiewskim.
Jest laureatką rosyjskich konkursów kompozytorskich "Orpheus,
Mystery of ascent" oraz "Nowe utwory organowe", a w
latach 1999-2002 otrzymała granty dla młodych kompozytorów,
przyznawane przez Ministerstwo Kultury Rosji.
Jej utwory były wykonywane na festiwalach: Moskiewska Jesień,
"From Past to the Future", Białoruska Jesień, Dresdner
Tage der zeitgenössischen Musik i in.
Od 1997 r. regularnie daje koncerty organowe.
Ważniejsze utwory: Epitaph na organy (1996), Les fleurs du mal na
obój, głos i organy, do poezji Baudelaire'a (1997), Benedictus
oraz Alleluja na chór mieszany a cappella (1997), Stabat Mater na
sopran i organy (1998), Wokaliza na chór mieszany a cappella
(1998), In memoriam Georgy Sviridov na chór mieszany a cappella
(1998), Two poems na sopran
i zespół kameralny, do poezji R. M. Rilkego (1999), Moments na
skrzypce i fortepian (2000), Partita na organy (2000), Attouchements
na sopran i zespół kameralny, do poezji M. Maeterlincka (2001),
Transforms on bach na duet fortepianowy (2003), Elegy in memoriam
Oleg Janchenko na organy (2003), Erbarme dich, kantata na solistów,
chór żeński i zespół kameralny (2003), A Poem of A. Block na
sopran i zespół kameralny (2004), Le mots sur la nuits na zespół
kameralny (2004), senza na flet (in G) i organy, poświęcony pamięci
Jurija Chołopowa (2004).
Wie ist es möglich?
Utwór został napisany specjalnie dla Moscow Contemporary Music
Ensemble i dla festiwalu Warszawska Jesień 2005. Jest to rodzaj
filozoficznej parodii na temat relacji między muzyczną semantyką
a formą, między zasadami rozwoju i struktury... Pojawiają się tu
aluzje do stylów wielu kompozytorów z przeszłości. Głównym
celem kompozytorki było znalezienie odpowiedzi na pytanie, jak
przedstawić proces formowania materiału tematycznego. Rozpoczynają
go pojedyncze brzmienia i hałasy, a po chwili elementy te formują
różne całości semantyczne, jak w muzyce klasycyzmu wiedeńskiego
czy awangardy wiedeńskiej, w stylu pop itp. W toku rozwoju
sekwencja tychże semantyk wyznacza dramaturgię kompozycji
|
