|
|
Rozpoczęła edu-kację muzyczną w Izraelu –
kraju swego pochodzenia – jako uczennica Eli Ebana i Chaima Tauba.
Następnie ukończyła studia w Juilliard School of Music pod kierunkiem
Charlesa Neidicha. W 16. roku życia zadebiutowała z orkiestrą
Filharmonii Izraelskiej pod dyr. Zubina Mehty. Następnie została
zaproszona do udziału w historycznym koncercie połączonych orkiestr
filharmonicznych Berlina i Izraela (utrwalonym na taśmie wideo przez Sony
Classics, 1992).
W 1992 r. wygrała Międzynarodowy Konkurs ard w Monachium. Od tego czasu
występuje z tak renomowanymi orkiestrami, jak Chicago Symphony, Berliner
Philharmoniker, Gewandhaus Orchester (pod dyr. Kurta Masura), Israel
Philharmonic (pod dyr. Zubina Mehty), orkiestry filharmoniczne
w Monachium i w Tokio, orkiestra Radia Frankfurt. Dała szereg recitali,
m.in. w Nowym Jorku, Tokio, Frankfurcie, Monachium, Vancou-ver,
Jerozolimie, St. Louis, Pittsburghu i Tel Awiwie. Jako kameralistka grywała
z Isaakiem Sternem, Jefimem Bronfmanem, Kim Kashkashian, Tabeą Zimmermann,
Christianem Tetzlaffem, Barbarą Bonney, z Kwartetem Guarneri
i z Kwartetem Tokijskim.
Od 1995 r. nagrywa wyłącznie dla firmy Teldec Classics. Za nagranie
koncertów klarnetowych Webera
z Orkiestrą Gewandhaus pod dyr. Kurta Masura otrzymała tzw. Echo Prize
jako Instrumentalistka Roku 1998. W 1999 r. ukazały się jej kolejne
rejestracje utworów klarnetowych Pendereckiego – plon wieloletniej
współpracy klarnecistki
z tym kompozytorem. Jej najnowszy krążek cd – ?I Got Rhythm–American
Classics” – wydany został w 2002 r.
orkiestra symfoniczna
filharmonii narodowej
Jej historia rozpoczęła się 5 listopada 1901 r. – w dniu koncertu
inaugurującego działalność Filharmonii Warszawskiej w nowo wybudowanym
gmachu przy ul. Moniuszki. Orkiestrą dyrygował Emil Młynarski, a jako
solista wystąpił Ignacy Jan Paderewski. Program wypełniły utwory
Chopina, Moniuszki, Paderewskiego, Noskowskiego, Stojowskiego i Żeleńskiego.
W stosunkowo krótkim czasie Filharmonia Warszawska stała się główną
instytucją krzewienia kultury muzycznej w Polsce oraz aktywnie uczestniczącą
w życiu muzycznym Europy. Występowali tutaj niemal wszyscy wielcy artyści
początku XX wieku i okresu międzywojennego,
w tym pianiści Sergiusz Rachmaninow, Claudio Arrau, Vladimir Horowitz,
Wilhelm Kempf, Artur Rubinstein, skrzypkowie Bronisław Huberman i Pablo
Sarasate, dyrygenci Otto Klemperer i Artur Rodziński. Filharmonia
Warszawska gościła również wybitnych kompozytorów, w tym Karola
Szymanowskiego, Arthura Honeggera, Sergiusza Prokofiewa, Maurycego Ravela,
Ryszarda Straussa, Igora Strawińskiego, a nawet Edwarda Griega.
W gmachu Filharmonii Warszawskiej odbyły się trzy pierwsze Międzynarodowe
Konkursy Chopinowskie (1927, 1932, 1937), I Międzynarodowy Konkurs
Skrzypcowy im. H. Wieniawskiego (1935) oraz I Festiwal Sztuki Polskiej.
W pierwszych dniach września 1939 r. gmach Filharmonii Warszawskiej został
zbombardowany,
a pod koniec wojny całkowicie legł
w gruzach. Spośród 71 członków orkiestry aż 39 straciło życie.
W pierwszych latach powojennych Filharmonią Warszawską kierowali między
innymi Olgierd Straszyński i Andrzej Panufnik.
W styczniu 1950 r. dyrektorem
i głównym dyrygentem został Witold Rowicki, który w trudnych warunkach
(filharmonia nie miała jeszcze własnej siedziby) zreorganizował
orkiestrę i w decydujący sposób przyczynił się do podniesienia jej
poziomu artystycznego.
21 lutego 1955 r. nastąpiło otwarcie nowo wybudowanego gmachu przy ul.
Sienkiewicza, mieszczącego Salę Koncertową na 1000 miejsc oraz Salę
Kameralną na 433 miejsca.
W tym dniu Filharmonia Warszawska otrzymała nazwę Narodowej.
W latach 1955–58 orkiestrą Filharmonii Narodowej kierował Bohdan
Wodiczko – wybitny muzyk, miłośnik muzyki współczesnej; współpracowali
z nim m.in. Arnold Rezler i Stanisław Skrowaczewski. Był to pomyślny
okres dla Filharmonii. Ogromnym powodzeniem cieszyły się wykonania
muzyki XX w. Skład orkiestry został powiększony.
Po Wodiczce kierownictwo artystyczne Filharmonii Narodowej objął
ponownie Witold Rowicki, który pełnił tę funkcję do zakończenia
sezonu 1976/77. Jako stali dyrygenci pracowali w tym okresie Stanisław
Wisłocki i Andrzej Markowski (który w latach 1972–74 był również
zastępcą dyrektora artystycznego).
W lipcu 1977 r. na stanowisko dyrektora i kierownika artystycznego powołany
został Kazimierz Kord. Rozbudował on znacznie repertuar orkiestry,
wprowadzając do sezonów koncertowych formy oratoryjno-kantatowe oraz
opery (w wykonaniach estradowych). W latach 1979–90 stanowisko stałego
dyrygenta fn zajmował Tadeusz Strugała.
Od 1 stycznia 2002 r. Dyrektorem Naczelnym i Artystycznym
Filharmonii Narodowej jest Antoni Wit.
Orkiestra odbyła ponad 100 tournées na pięciu kontynentach. Uczestniczyła
w wielu prestiżowych festiwalach międzynarodowych, m.in. w Atenach,
Bergen, Berlinie, Bordeaux, Brukseli, Florencji, Lucernie, Montreux,
Moskwie, Pradze i Wiedniu. Uczestniczy regularnie w Międzynarodowych
Konkursach Chopinowskich i w Festiwalach ?Warszawska Jesień”.
Nagrywa dla Polskiego Radia i Telewizji, polskich i zagranicznych firm płytowych.
Zdobyła wiele nagród fonograficznych, ostatnio – nagrodę
?Fryderyk 2002” za najwybitniejsze nagranie muzyki polskiej (za
rejestrację dzieł Lutosławskiego, Meyera i Pendereckiego).
Orkiestrą Filharmonii Narodowej dyrygowali wszyscy najwybitniejsi polscy
dyrygenci, a spośród zagranicznych m.in. Hermann Abendroth, Gary Bertini,
Herbert Blomstedt, Rafael Frühbeck de Burgos, Charles Dutoit, Philippe
Entremont, Aram Chaczaturian, Yehudi Menuhin, Kurt Masur, Helmut Rilling,
Gienadij Rożdiestwienski, Igor Strawiński. Spośród solistów występowali
Martha Argerich, Kathleen Battle, Arturo Benedetti-Michelangeli, Teresa
Berganza, Nigel Kennedy, Midori, Anne-Sophie Mutter, Dawid Ojstrach, Światosław
Richter, Artur Rubinstein, Mścisław Rostropowicz, Isaac Stern, Henryk
Szeryng, Pinchas Zuckerman
i wielu innych.
Obecnie Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Narodowej liczy 112 muzyków.
|
