Giorgio Battistelli

ur. 1953, ukończył kompozycję w klasie Giancarlo Bizziego w Konserwatorium im. Alfredo Caselli w L’Aquila, gdzie studiował także historię muzyki i fortepian. W 1974 r. wraz z innymi artystami założył Grupę Badań i Eksperymentów Muzycznych im. Edgarda VarŹse, był też członkiem zespołu muzycznego ?Beat 72”. Za poszukiwanie nowego języka muzycznego otrzymał nagrodę ?Cervo per la Musica Nova” (1991); jest też laureatem nagrody siae (1992) za operę Keplers Traum.
W latach 1993–96 Giorgio Battistelli był dyrektorem artystycznym Cantiere Internazionale d’Arte w Montepulciano, od 1996 r. pełni funkcję szefa artystycznego Orchestra della Toscana.

Ważniejsze utwory: Uno e trino na perkusję (1975), Comme un opéra fabuleux na perkusję (1979), Il racconto di Monsieur b na orkiestrę (1980), Experimentum mundi, opera (1981), Aphrodite, monodram antyczny (1983), Jules Verne, fantasia da camera w formie spektaklu na trio perkusyjne, dwa głosy, trąbkę i fortepian (1987), La fattoria del vento na orkiestrę (1988), Onde a terra se acaba e o mar comeca na orkiestrę (1988), Anima na perkusję (1988), Psychopompos dla sześciu perkusistów (1988), Anarca na orkiestrę (1988–89), Le combat d’Hector et d’Achille, Représentation de corps et de mémoire dla dwóch muzyków-aktorów (1989), Keplers Traum, opera kameralna (1989–90), Erlebnis na dziewięć instrumentów (1989–90), Globe Theatre, balet (1990), Ascolto di Rembrandt na głos i małą orkiestrę (1991), Il’y a un firmament na orkiestrę kameralną (1991), Teorema, parabola in musica wg Piera Paolo Pasoliniego (1992), Heliopolis I dla czterech perkusistów (1992), Frau Frankenstein, monodram na głos i orkiestrę (1993), Paz Music na recytatorów i orkiestrę (1993–94), Begleitmusik zu einer Dichtspielszene na
12 instrumentów (1994), Prova d’orchestra, 6 scen muzycznych wg Federico Felliniego (1994–95), Teta veleta na orkiestrę smyczkową
i perkusję (1995), Die Entdeckung der Langsamkeit, teatr instrumentalny wg powieści Stena Nadolny’ego (1996), Tre voci na recytatora
i orkiestrę (1996), Oriazi e Curiazi dla dwóch perkusistów (1996), The Cenci, teatr instrumentalny wg Antonina Artauda (1997), Giacomo mio, salviamoci! na głos, orkiestrę i projekcję wideo (1997–98), Und wenn wir’s überlegen na sopran i sampler (1998), Il fiore delle Mille e una notte, balet wg Piera Paolo Pasoliniego (1998–99), Da Pasolini, suita na chór
i orkiestrę z baletu Il fiore delle Mille e una notte (1999), Etiuda z Die Entdeckung der Langsamkeit na orkiestrę (1996–2000), Impressions d’Afrique, teatr instrumentalny wg Raymonda Roussela (1999–2000), Auf den Marmorklippen, wizje muzyczne wg powieści Ernsta Jüngera (2002), The Embalmer, monodramma giocoso da camera na recytatora, orkiestrę i live electronics (2002), L’autunno del Patriarca (w przygotowaniu; premiera 2004).

Erlebnis to rodzaj miniatury, aforyzm z elementami ?zdarzenia”.
Odbiór dzieła determinowany jest wątkami dramatycznymi, które rozwijają się równocześnie, zmuszając słuchacza do przypisywania ról poszczególnym instrumentom zespołu.
Erlebnis może zdawać się zgiełkiem poprzedzającym zdarzenie albo echem zdarzenia minionego; przez swoją kondensację w czasie może być z pewnością postrzegany jako kilkuminutowa synteza dramatu.