|
|
ur. 1968 w Zurychu, studiowała grę na fortepianie
(pod kierunkiem Rodolfo Caporalego, Aldo Ciccoliniego i Franca Scali),
dyrygenturę chóralną i kompozycję (u Ady Gentile i Franco Donatoniego)
w Konserwatorium i Accademia di Santa Cecilia w Rzymie; swoją uczelnię
reprezentowała na Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Studentów w Kyoto
(1995). W 2001 r. odbyła kurs kompozycji i muzyki komputerowej w paryskim
ircam; w 2002 r. ukończyła studia podyplomowe
u Ivana Fedele w Konserwatorium w Strasburgu.
Jej kompozycje były wykonywane na festiwalach: ?Musica” w
Strasburgu, Weneckim Biennale, w Awinionie, CaĎn, Edynburgu, Krakowie,
Perpignan i Rzymie. Konserwatoria w Strasburgu i Lyonie zamówiły u niej
utwór na instrumenty barokowe i trzech tancerzy (z choreografią
Christine Bayle), którego premiera odbędzie się podczas tegorocznego
festiwalu ?Musica” w Strasburgu.
Od 2002 r. Lara Morciano jest kompozytorem-rezydentem w École Nationale
de musique de Montbéliard, gdzie (we współpracy z Centro Tempo Reale we
Florencji) realizuje swój muzyczny projekt z użyciem elektroniki. Wykłada
także w Konserwatorium im. Umberto Giordano w Foggii.
Ważniejsze utwory: Iriadi na kwartet smyczkowy (1992),
Sinue na róg
i puzon (1993), Ilogy na klarnet i wibrafon (1994), Restless na pięć
instrumentów (1994), Liquide Armonie na klarnet basowy (1995), Nuclei na
klarnet i fagot (1996), Musica di scena na głos żeński i 15 instrumentów
(1997), Alis na flet, klarnet, kwartet smyczkowy i fortepian (1998),
Trascolora na klarnet, wiolonczelę i perkusję (1999), Canto al Vangelo
na dwa chóry i organy (2000), Canto dopo il Vangelo na dwa chóry i
organy (2000), Ajar na zespół kameralny (2001), Origine Seconda na
fortepian (2001), Hyades na orkiestrę kameralną (2002), Pulchra luna na
głos żeński, klarnet i fortepian (2001–03); trzy nowe utwory: na
dwoje skrzypiec barokowych, dwa flety poprzeczne i klawesyn, na flet i
live electronics, na fortepian i live electronics (2003).
Zasadą utworu Alis jest opozycja między dwoma
sposobami organizacji materiału muzycznego. Pierwsza część to studium
kontrapunktu, kształtowanego swobodnie, fragmentarycznie, ale
przejrzyście. Zagęszczanie i nakładanie linii kontrapunktycznych
prowadzi do kulminacji, eksponującej charakter każdego instrumentu z
osobna.
W części drugiej łamane akordy skrzypiec i altówki ponad ciemną głębią
niskich tonów fortepianu, klarnetu basowego i wiolonczeli kierują uwagę
na wymiar wertykalny, skupiający maksimum energii każdego instrumentu w
procesie kształtowania ostrego, wyraźnego muzycznego rysunku.
W finale kompozycji coraz drobniejsza muzyczna gestykulacja powoduje
rozrzedzenie brzmienia; do jego ponownego skupienia dochodzi dopiero w
ostatnim akordzie.
|
