|
|
ur. 1941 w Szczecinie, studiował w Dartington College
of Arts (Anglia), hamburskiej Hochschule für Musik i na uniwersytetach
w Hamburgu i Kilonii. Od 1969 r. wykłada w Wyższej Szkole Muzycznej w Würzburgu,
gdzie powołał do życia festiwal ?Tage der Neuen Musik”. W latach
1983–87 był prezesem niemieckiej sekcji mtmw; zorganizował Światowe
Dni Muzyki w Kolonii, Bonn i Frankfurcie.
Na początku lat siedemdziesiątych rozpoczął eksperymenty z
zastosowaniem multimediów w kompozycji i praktyce wykonawczej. Po latach
pracy jako wykładowca w różnych ośrodkach na świecie (m.in. w Stanach
Zjednoczonych i Rosji), w 1996 r. rozpoczął badania nad tradycją
muzyczną Afryki. Jest laureatem licznych nagród kompozytorskich, m.in. I
nagrody na konkursie w Tokio (1985).
Ważniejsze utwory: Threnos in memoriam Paul Hindemith
na altówkę
i fortepian (1963), Sonatina na skrzypce i altówkę (1964), In principio
na tenor, flet i organy (1968), Vier Transformationen na wiolonczelę,
perkusję, syntezator, taśmę i rzutnik (1972), Tiere wie du und ich na
chór
i instrumenty perkusyjne (1973), Quasi un requiem na głos i kwartet
smyczkowy (1974), Check Points na perkusję i orkiestrę (1975), Mobile
Aktionen na orkiestrę smyczkową (1975), I can fly dla dwóch perkusistów
(1975), Tre paesaggi, kompozycja radiowa na głos, gitarę, perkusję i taśmę
do tekstu Cesare Pavese (1976), Rotations na zespół kameralny (1963/77),
Dedications, koncert na altówkę, harfę i orkiestrę smyczkową
(1964/77), Marsiada na obój (1978), Die Landschaft in meiner Stimme na głos(-y)
(1978), Parole ultime na perkusję i organy (1978), Vocal Landscape,
kompozycja radiowa na głosy i dźwięki konkretne (1979), Paysages
visionnaires, grafika muzyczna na dowolne instrumenty (1979), Flippermusic
na instrument melodyczny i taśmę (1980), König Wiedehopf na flet
piccolo (1981), Wintermärchen na 3 recytatorów, klarnety i kwartet
smyczkowy (1981), Die Nashörner, muzyka baletowa na taśmę wg Eug?ne
Ionesco (1983), Porcelain Music na 1–4 klarnety lub klarnet i taśmę,
do rzeźb Edgara Augustina, Jana Koblasy i Klausa Kütemeiera (1983),
Nocturne für Enzensberger na gitarę (1984), Singt, Vögel, scena wg
Eurypidesa na sopran, tenor, recytatora i zespół instrumentalny
(1985–86), Klang–Stein–Zeit, instalacja dźwiękowa
(1987), Voices to B. na trzy głosy do słów Samuela Becketta (1988),
Davids Lobgesang, 6 koncertów kościelnych na głosy i instrumenty do słów
ze Starego i Nowego Testamentu, św. Franciszka z Asyżu
i Ernesto Cardenala (1982–89), Commentaires na perkusję (1989), Der
Stoff aus dem die Stille ist na komputer (1990), Rajarosu na wiolonczelę
(1991), Drei Bagatellen na zespół kameralny (1992), Musik für die weißen
Nächte na gitarę i kwartet smyczkowy (1992), Dreamscape na flet,
didjeridu i taśmę (1994), Sacred Site na fortepian (1996), may they come,
may they disembark, may they stay and rest awhile in peace na wielką
orkiestrę (1997), Herr der Winde na flet i taśmę (1997), Mazewot na
skrzypce (1998; wersje na altówkę i na wiolonczelę – 2001), There
is no Return na flet, perkusję i fortepian (1998), to lose is to have na
akordeon i taśmę (1999), ...che questo ? stato... na wibrafon i taśmę
(1999), Shiki (Jahreszei-ten) na obój (2001), Our Music is so Sweet na
wiolonczelę (2002).
Herr de Winde to muzyka współczesna dla postępowych
flecistów.
Koreańska legenda opowiada o wielkiej burzy, która przetoczyła się nad
krainą, niszcząc bambusowy gaj. W pustych pniach grał wiatr. Król
rozkazał zbudować z bambusowej gałęzi flet, a kiedy na nim zagrał,
nawałnica natychmiast ucichła. Władca zachował sobie instrument o
cudownej mocy. Dzięki niemu zawsze już miał władzę nad wiatrem.
Klaus Hinrich Stahner
|
