Roderik de Man

ur. 1941 w Bandungu (Indonezja), studiował teorię muzyki i grę na perkusji w Królewskim Konserwatorium w Hadze. Uczęszczał na zajęcia z zakresu kompozycji do Keesa van Barrena, pracował też w studiu muzyki elektronicznej pod kierunkiem Dicka Raaymakersa. Po ukończeniu studiów pozostał na uczelni, wykładając przedmioty teoretyczne. W 1992 zainicjował tam specjalny projekt dla bardzo młodych kompozytorów.
Jego kompozycje były wielokrotnie wyróżniane w konkursach muzyki elektroakustycznej w Bourges i Turynie. Goszczą też stale w programach Światowych Dni Muzyki, organizowanych przez Międzynarodowe Towarzystwo Muzyki Współczesnej, oraz ?North/South Consonance Festival” w Nowym Jorku.
Roderik de Man otrzymywał zamówienia kompozytorskie od wielu fundacji i od Centrum Muzyki Elektroakustycznej w Bourges, pisał dla zespołów Het Trio i Nieuw Sinfonietta Amsterdam, dla Orkiestry Kameralnej Radia Holenderskiego. Jego utwory wykonywane były w Holandii, Francji, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Austrii, Niemczech, Rosji, na Litwie, Ukrainie, w Polsce, Norwegii, Finlandii, Brazylii, Korei, Indonezji, Japonii, Stanach Zjednoczonych i Meksyku. Ukazywały się na płytach takich firm, jak Harmonia Mundi, nm Classics i Attacca.

Ważniejsze utwory: Frenzy na klawesyn (1985), What’s in a Name? na klawesyn (1985), Séance na flet altowy (1986), Stravaganza na flet altowy (1986), Dulcamara na gitarę (1987), Entanglements na cztery flety proste i taśmę (1987), In Triplicate na flet, róg i fortepian (1988), Chordis Canam na klawesyn i taśmę (1989), 5 Pieśni do słów Wendy Cope na mezzosopran i fortepian (1990), Discrepancies na kwartet saksofonowy (1990), Verloren Paradijzen na kwintet dęty, smyczki i taśmę, z projekcją slajdów (1991), Momentum na klarnet basowy, klawesyn i taśmę (1991), Touch-and-Go na skrzypce, klarnet basowy, fortepian i taśmę (1991), Ivoren Landschap na fortepian (1992), Departures from the Romantic Agony na trio fortepianowe (1993), Dhawa Cendak na gamelan i taśmę (1994), Sardana? na ludowy zespół kataloński (1994), Gramvousa na flet, klarnet basowy, fortepian i taśmę (1995), On Sensations of Tone na chór mieszany i taśmę (1995), Distant Mirror na dwa klawesyny i cyfrowy procesor efektów, z projekcją slajdów (1996), Radioverhaal, kompozycja radiowa (1996), Lesser Slides of Sound na dwa flety ćwierćtonowe (1996), Orkes Bercahaya na gamelan i projekcję świateł (1997), Sigurdur’s Song na mezzosopran, baryton i delay (1997), Slagschaduw (Silhouette) na perkusję, taśmę i żywe obrazy (1998), Air to Air na flet piccolo, trąbkę piccolo, rożek basetowy i taśmę (1998), Changin’ Sue na improwizujący big band (1999), Leonardo’s Flying Machine na cztery flety renesansowe i taśmę (1999), Magnetic Fields for Orchestra na orkiestrę i taśmę (1999), Volatile Voices na Orkest de Volharding i taśmę (2000), kage na flet altowy i taśmę (2000), Vanishing Points na organy i taśmę (2000), Auxochromes na fortepian i taśmę (2001), Array na orkiestrę smyczkową (2001), Con Toda el Alma na klarnet basowy i organy (2001), Dark Intervals, elektroniczna muzyka baletowa (2001–02), Music, when soft voices die na taśmę (2002), Transport na fortepian-zabawkę i głos (2002), Machina ex Deo na fisharmonię i taśmę (2002), Case history dla jednego perkusisty (2002), Tandem na bassethorn, klarnet, klarnet basowy, marimbę i perkusję (2002), Sin descanso na flety proste i taśmę dla jednego wykonawcy (2002), Wajang na fortepian i cd (2002), Rush na flet piccolo, flet, flet altowy, klarnet, klarnet basowy, fagot, fortepian, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (2002–03), Zest na kwartet saksofonowy i sześciu perkusistów (2003), Stepping Stones na baryton solo, chór mieszany i organy (2003), Samen Sterk na zespół i klarnet basowy solo (2003).
Samen Sterk (Together We’re Strong) skomponowany został na zamówienie zespołu De Ereprijs, dedykowany jest Wimowi Boermanowi, Wimowi Megensowi i Harry’emu Sparnaayowi.
W wykonaniu bierze udział zespół w pełnym składzie oraz klarnet basowy solo.
Punktem wyjścia była idea, że wysiłek wspólny przynosi rezultat znacznie lepszy niż suma wysiłków podejmowanych indywidualnie.
W intensywnej współpracy solisty z zespołem szczególnie ważny jest dialog z poszczególnymi instrumentami.
Dodatkowym zadaniem solisty jest koordynowanie i stymulowanie zespołu – tak jak to robi kapelmistrz orkiestry dętej.
Roderik de Man