|
|
ur. 1961 w Illinois, dorastał w San Diego
(Kalifornia), gdzie rozpoczął studia kompozycji na Uniwersytecie
Stanowym u Roberta Ericksona. Naukę kontynuował na Uniwersytecie Yale u
Louisa Andriessena i Earle Browna.
Jego muzyka była wykonywana w wielu krajach europejskich, m.in.
w ramach festiwalu ?Freunde Guter Musik” w Berlinie, Holland
Festival, Dni Nowej Muzyki w Tallinie, expo 2002 w Bienne oraz na
festiwalu ?Czas Muzyki” w Finlandii. Ostatnio pisał m.in. na zamówienie
Orkest de Volharding, Albany Symphony i Kwartetu Saksofonowego ?Aurelia”;
stale współpracuje z flecistką Anne La Berge, reżyserem Davidem
Lammersem i zespołem Steamboat Switzerland z Zurychu; cenione są także
jego aranżacje muzyki pop i rockowej dla takich artystów, jak John Cale
i jxl. Kompozycja Davida Dramma Baton Rouge Massacre miała ostatnio swe
prawykonanie w londyńskiej Queen Elizabeth Hall, a w Rotterdamie i
Amsterdamie wystawiono jego najnowszą operę kameralną The Double-backed
Monster z librettem Hafida Bouazzy. Podczas transmitowanego przez radio i
telewizję koncertu noworocznego w Concertgebouw w Amsterdamie
w tym roku artysta zaprezentował swój nowy muzyczny projekt, nad którym
pracował wspólnie z muzykami z Bułgarii i Rumunii oraz członkami
Netherlands Wind Ensemble.
Ważniejsze utwory: by na dwa flety amplifikowane
(1986), c/ch na perkusję (1987), There are two forms of aging na
fortepian (1988), I Call You On The Saprophone na głos solo (1988), Art
Songs na głos, sześć gitar elektrycznych, gitarę basową i perkusję
(1991–92), Sleep na głos
i zespół kameralny (1991), Come True na kwartet saksofonowy (1992),
Master Bop Blaster na rapera i kwartet saksofonowy (1992), Into My Heart
na głos, flet amplifikowany i dwa syntezatory monofoniczne (1993), The
Stroke That Kills na trio gitarowe (1993), The Pretty Vacant Variations na
dwa głosy i zespół instrumentalny (1994), Beebe Lake Ice Cut na
pozytywkę (1993), Generator na skrzypce hardanger (1996), Music for
?Feniks” na głosy solowe i zespół kameralny (1996), Big Sleep na
głos, stepującego tancerza i orkiestrę smyczkową (1996), Mind River na
głos i zespół kameralny (1995–97), High Octane na głos i duży
zespół instrumentów amplifikowanych (1997), Photekemical dla ośmiu
perkusistów (1998), Silver Slipper Waltz II na głos, gitarę elektryczną,
kontrabas, perkusję i live electronics (1998), Encoding Brian na zespół
instrumentalny i live electronics (1998), The Hammerhead Arias na głos,
flet amplifikowany, gitarę elektryczną, kwartet saksofonowy i taśmę
(1999), Medusa Runs the Voodoo Down na dwa fortepiany i live electronics
(2000), Orange Slice na zespół instrumentów amplifikowanych i live
electronics (2000), Mudskipper na skrzypce amplifikowane i gitarę
elektryczną (2001), ?Love to Love You Baby” Variations na kwartet
amplifikowanych fletów prostych (2001), Helen Barbara na amplifikowany
zespół instrumentalny (2001), Symphony 01 na wielką orkiestrę (2001),
Baton Rouge Massacre na sopran, skrzypce, flet prosty i perkusję (2002),
Month of Ghosts na głos amplifikowany, odbiornik radiowy i taśmę
(2003), Het Monster met de Twee Ruggen (The Double-Backed Monster), opera
kameralna (2003).
Zero Roll rozpoczyna się krótkim ?koncertem”
gitary elektrycznej, granym mniej więcej w stylu Duane Eddy (Peter Gunn).
W partii zespołu przeważają głównie akordy nabrzmiewające i
wyciszane na tle ekstremalnie zwolnionej pojedynczej frazy bluesowej.
Efekt przypomina brzmienie japońskiego sho lub harmonijki ustnej.
W części drugiej zespół odpowiada serią zawiłych kanonów. Pod
koniec gitara rozpoczyna nową wariację na temat swej melodii, ale zespół
przerywa jej i nie pozwala kontynuować. W tym punkcie utwór nagle
zamiera i przez ponad sześć minut, wypełnionych głównie dysonansową
akordyką i pulsacją elektroniczną, stopniowo znajduje drogę powrotu do
kanonów.
W części czwartej gitara podejmuje swą kwestię w miejscu, w którym
jej przerwano. Końcówka każdej frazy odbija się echem w partiach
pozostałych instrumentów, które w ten sposób chcą stworzyć
?akompaniament”.
Zero Roll kończy się rodzajem ?kody” na gitarę, syntezator
Hammond B-3 i taśmę. Można ją wykonać na końcu lub w jakimkolwiek
innym miejscu przed końcem utworu.
O czym jest Zero Roll? O zakrętach, łukach i szybkości. Kiedy samochód
wchodzi w zakręt, to im szybciej jedzie, tym większe jest prawdopodobieństwo
wywrotki i koziołkowania (ang. ?roll”). W niektórych wozach
sportowych projektanci systemu hydraulicznego starają się osiągnąć
tzw. ?zero roll”, tj. zabezpieczyć pionową pozycję wszystkich
czterech kół podczas wywrotki, tak aby samochód się nie potoczył.
Takim samochodem jest CitroĎn cx. Można go często ujrzeć, jak pędzi
po równinach Holandii, a za kółkiem kierownicy dostrzec dyrygenta i
flecistę zespołu de Ereprijs, Wima Boermana.
Patrząc na ten samochód, myślałem o gitarzyście Duane Eddy i jego
stylu ?zaginania” dźwięku, a także o wyglądzie gitary
elektrycznej. Jej design ma wiele wspólnego ze stylem samochodów
sportowych.
Utwór Zero Roll został zamówiony przez De Ereprijs
dla festiwalu ?Warszawska Jesień” 2003 oraz choreografki Eweliny
Sojeckiej. Dedykowałem go Wimowi Boermanowi i gitarzyście Paulowi Vosowi.
Specjalne podziękowania należą się Tadeuszowi Wieleckiemu za wsparcie
tego projektu.
Czas trwania utworu: 24’
David Dramm
|
