|
|
|
|
|
Wolfgang Rihm |
|
ur. 1952 w Karlsruhe, studiował teorię i kompozycję
u Eugena Wernera Veltego w tamtejszej Hochschule für Musik. Od 1970 r.
uczestniczył w Kursach Darmstadzkich. Ponadto studiował kompozycję u
Karlheinza Stockhausena (1972/73) i Klausa Hubera (1973–74) oraz
muzykologię u Hansa Heinricha Eggebrechta. W latach 1973–78 uczył
teorii i kompozycji w Hochschule für Musik w Karlsruhe; w 1985 r. objął
katedrę kompozycji tej uczelni po E. W. Veltem. Od 1978 r. wykłada na
Kursach Darmstadzkich. Jest laureatem wielu nagród artystycznych, m. in.
Berliner Kunstpreis, Reinhold-Schneider-Preis, Kranichsteiner Musikpreis,
Rolf Liebermann-Preis, Nagrody Kompozytorskiej Fundacji Księcia Pierre de
Monaco, Jacob Burck-hardt-Preis Fundacji Goethego, Nagrody Bachowskiej
Miasta Hamburga i Beethovenowskiej Miasta Bonn. W 2001 r. Minister Spraw
Zagranicznych Francji przyznał Wolfgangowi Rihmowi tytuł Officier dans
l’Ordre des Arts et des Lettres, a Royal Philharmonic Society
– swoją nagrodę za utwór Jagden und Formen. W 2003 r. kompozytor
otrzymał Nagrodę Fundacji Ernsta von Siemensa. Jest także doktorem
honoris causa berlińskiego Freie Universität, konsultantem artystycznym
Deutsche Oper i członkiem zarządów Niemieckiej Rady Muzycznej i
Stowarzyszenia gema. Ważniejsze utwory: 3 symfonie (1969, 1975,
1976–77), I Kwartet smyczkowy (1970), Tristesse d’une étoile,
kwartet smyczkowy (1971), Paraphrase na wiolonczelę, perkusję i
fortepian (1972), Magma na wielką orkiestrę (1973), Dis-Kontur na wielką
orkiestrę (1974), Sub-Kontur na orkiestrę (1974–75), Faust und
Yorick, opera kameralna do libretta wg J. Tardieu (1976), Im Innersten.
III Kwartet smyczkowy (1976), Jakob Lenz, opera kameralna do libretta wg
G. Büchnera (1977–78), La musique creuse le ciel na dwa fortepiany
i orkiestrę (1977–78), Abgesangsszenen I–V na mezzosopran,
baryton i orkiestrę (1979–81), IV Kwartet smyczkowy (1979/81),
Tutuguri, poemat taneczny wg Artauda (1981/82), Monodram na wiolonczelę i
orkiestrę (1982–83), Dies na solistów, chór i orkiestrę (1984),
Aufzeichnung: Dämmerung und Umriß na wielką orkiestrę (1985), Die
Hamletmaschine, opera wg Heinera Müllera (1983–86),
Klangbeschreibung I–III (1982–87), Chiffre I–VIII na
zespół kameralny (1982–87), Oedipus, opera wg Sofoklesa w przekł.
Hölderlina (1986–87), Unbenannt I–III na orkiestrę
(1986–88), Die Eroberung von Mexico, opera wg Artauda
(1987–91), La Lugubre gondola / Das Eismeer na dwie grupy
orkiestrowe i fortepian (1991), Gesungene Zeit, muzyka na skrzypce i
orkiestrę (1991), Quartettsatz. Kwartet smyczkowy nr 9 (1993), Musik in
memoriam Luigi Nono, 5 esejów na orkiestrę (1990–92/94), Séraphin,
teatr muzyczny (1994), in-schrift na orkiestrę (1995),
Pol-Kolchis-Nucleus na zespół kameralny (1991–96), Maximum est
unum na głosy solowe, chór, organy i orkiestrę, do tekstów Mistrza
Eckhardta i Nicolausa Cusanusa (1996), X Kwartet smyczkowy (1997), Styx
und Lethe na wiolonczelę i orkiestrę (1997–98), Sotto voce (Notturno)
na fortepian i orkiestrę (1999), Spiegel und Fluss na orkiestrę (1999),
Vers une symphonie fleuve I–V na orkiestrę (1992–2000), Deus
Passus na głosy solowe, chór i orkiestrę (1999–2000), Concerto (Dithyrambe)
na kwartet smyczkowy i orkiestrę (2000), Vier Male na klarnet (2000),
Rilke: Vier Gedichte na tenor Trio na skrzypce, klarnet i fortepian zostało
skomponowane wiosną 2003 r. Utwór ten jest próbą zharmonizowania
brzmienia trzech instrumentów o tak różnych barwach. Ciągłość
partii instrumentalnych zapewnia gęstą fakturę tria i stanowi jego cechę
charakterystyczną.
|
