Witold Szalonek

ur. 1927 w Czechowicach-Dziedzicach, zm. w 2001 w Berlinie. W latach 1949–56 studiował w pwsm w Katowicach grę na fortepianie u Wandy Chmielowskiej i kompozycję u Bolesława Woytowicza; studia kompozytorskie kontynuował na przełomie 1962–63 u Nadii Boulanger w Paryżu. Od 1967 prowadził klasę kompozycji w pwsm w Katowicach, w latach 1970–74 kierował Katedrą Teorii i Kompozycji tej uczelni. Na przełomie 1970–71 był stypendystą Deutscher Akademischer Austauschdienst w Berlinie Zachodnim. W 1973 został powołany na stanowisko profesora zwyczajnego zachodnioberlińskiej Akademie der Künste, gdzie objął klasę kompozycji po Borisie Blacherze.

W 1963 odkrył i usystematyzował tzw. dźwięki kombinowane, generowane przez instrumenty dęte drewniane.

W 1990 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Wilhelmińskiego w Münster, a w 1994 – doroczną nagrodę Związku Kompozytorów Polskich. Od 1970 prowadził seminaria i kursy dotyczące własnych technik kompozytorskich na głównych uczelniach muzycznych i uniwersytetach m.in. Danii, Niemiec, Finlandii, Polski i Słowacji. Jego utwory wykonywane są na festiwalach muzyki współczesnej, m.in. na Międzynarodowych Wakacyjnych Kursach Nowej Muzyki w Darmstadt, Światowych Dniach Muzyki mtmw, "Warszawskiej Jesieni”, "Time of Music” w Viitasaari, Gulbenkian Music Festival w Lizbonie, "Inventionen” w Berlinie, "Alternatywach” w Moskwie, "Kontrastach” we Lwowie. Witold Szalonek jest autorem prac teoretycznych dotyczących m.in. twórczości Fryderyka Chopina, Claude’a Debussy’ego, sonoryzmu oraz dźwięków kombinowanych.

Ważniejsze utwory: Wyznania – tryptyk na głos recytujący, chór mieszany i orkiestrę kameralną do słów K. Iłłakowiczówny (1959), Concertino per flauto ed orchestra da camera (1962), Les Sons na zespół symfoniczny (1965), Quattro monologhi per oboe solo (1966), Mutazioni na orkiestrę kameralną (1966), Improvisations sonoristiques na klarnet, puzon, wiolonczelę i fortepian (1968), 1+1+1+1 per 1-4 strumenti ad arco (1969), Aarhus Music na kwintet dęty (1970), Concerto for Strings (1971–75), Musica concertante per violbasso ed orchestra (1977), Proporzioni III per violino, violoncello e pianoforte (1977), Trio per oboe, clarinetto e fagotto (1978), Take the game… dla 6 perkusistów (1981), Alice’s Unknown Adventures in the Fairy Land of percussion dla jednego perkusisty (1981) Little b-a-c-h Symphony na fortepian i orkiestrę symfoniczną (1981), d. p.’s Five Ghoulish Dreams na saksofon altowy solo (1985), Inside? – Outside? na klarnet basowy i kwartet smyczkowy (1987), Toccata e corale per organo (1988; wersja na fortepian 1990), Elegia na śmierć przyjaciela na klarnet i fortepian (1989), Invocazioni per due chitarre (1992), Głowa Meduzy na 1–3 flety in C lub 1–3 flety proste (1992), Sept epigrammes modernes wg G. Hoffnunga na kwartet saksofonowy (1993), Symfonia rytuałów na kwartet smyczkowy (1991–96), Meduzy sen o Pegazie na róg i flet prosty (1997), Miserere na 12-głosowy mieszany chór solistów (1997), Haut-bois mon amour na obój solo, dwie harfy, kotły i orkiestrę smyczkową (1999), Posejdon i Meduza na dwa flety piccolo, flet altowy, krotale i flet basowy (2001).