ZLarisa Vrhunc

ur. 1967 w Lublanie, absolwentka tamtejszej Akademii Muzycznej (kompozycja i pedagogika muzyczna), kontynuowała naukę w Konserwatorium w Genewie w klasie J. Balissata i prywatnie u E. Gaudiberta. Następnie podjęła podyplomowe studia kompozytorskie
w swej macierzystej uczelni oraz w Conservatoire National Supérieur w Lyonie, u Gilberta Amy. W tym samym roku uzyskała 5-miesięczny grant (residence) w Künstlerhaus Schloß Wiepersdorf. Uczęszczała ponadto na kursy prowadzone m.in. przez Sofię Gubajdulinę, Briana Ferneyhougha, Maurice Jarrella, Klausa Hubera, Helmuta Lachenmanna, Hanspetera Kyburza i Pascala Dusapina. W 2000 r. studiowała muzykę komputerową w ircam.
Jest laureatką wielu nagród twórczych, a jej utwory wykonywane są
w wielu liczących się ośrodkach nowej muzyki i na festiwalach (jak Musik-Biennale Berlin, ?Musiques en Sc?ne” w Lyonie, European Month of Culture w Lublanie i in.).
Obecnie wykłada formy muzyczne i analizę harmoniczną na wydziale muzykologii Uniwersytetu w Lublanie.

Ważniejsze utwory: Gratis 0-6 na flet, klarnet i kontrabas (1996), Koncert na skrzypce, fortepian i orkiestrę (1997),Regen Liebe na sopran solo (1997), O-A na chór mieszany (1997), Ubi est? na chór mieszany (1997), Open Rite na zespół (1999), Spirale na sekstet (1999), Celo na kwintet (1999), L’arbre en dedans na 9 wiolonczel (2000), Satelitov trop nam zvezde kraj oznani – čas hiti na skrzypce, róg i fortepian (2000), Hologram na orkiestrę symfoniczną (2001), Where The Moonbeam Fell na sekstet (2001–02), Red and blue na skrzypce, fagot i fortepian (2002).

Punktem wyjścia kompozycji Wooden Stones jest trio, w którym jeden z głosów oparty jest na pomysłach wewnętrznie sprzecznych. Na sprzecznościach oparta jest zarówno konstrukcja wertykalna (we fragmentach, w których partie instrumentów są od siebie niezależne), jak i horyzontalna (podział utworu na dwie, wyraźnie skontrastowane części). I wreszcie, próbowałam rozwiązać sprzeczność, jaka rysuje się zawsze przy wykorzystaniu instrumentów o różnych właściwościach brzmieniowych; wydaje się, że na koniec odnalazłam metodę ich naturalnej koegzystencji.
Larisa Vrhunc