|
|
ur. 1954 w Lublanie, studiował w klasie klarnetu
tamtejszej Akademii Muzycznej (1972–1975). Od 1977 do 1981 r. był
uczniem Uroša Kreka w zakresie kompozycji; równocześnie sam uczył w Średniej
Szkole Ludowej w Lublanie, a w latach 1980–82 współpracował
z Klausem Huberem jako korepetytor w Staatliche Hochschule für Musik we
Fryburgu Bryzgowijskim.
W 1983 r. za Muzykę na orkiestrę otrzymał I nagrodę na konkursie
kompozytorskim ?Alpe Adria” w Linzu, a w 1985 r. Kwartetem
smyczkowym wygrał Konkurs Kompozytorski im. Albana Berga w Wiedniu. Jako
stypendysta daad studiował (1986–89) u György Ligetiego. W 1985 r.
otrzymał rzymską nagrodę Premio Europa za Tongenesis, a w 1986 r. za
Tongen II – Nagrodę Gaudeamus, przyznawaną podczas Międzynarodowego
Tygodnia Muzyki w Amsterdamie.
Ważniejsze utwory: Vier Novellen na skrzypce i
fortepian (1978), Fünf Portraits na klarnet, wiolonczelę i fortepian
(1979), Invenzione pastorale na skrzypce i orkiestrę (1979), Studio per
percussioni na pięć perkusji (1980), Sieben Seufzer na klarnet i
fortepian (1981), Melancholie na wiolonczelę i fortepian (1983), Koncert
fortepianowy (1983), Passing Away on Two Strings na gitarę (1984), Musik
für Orchester (1984), I Kwartet smyczkowy (1985), ...für eine
Piccolospielerin (1986), Tongen na skrzypce, ?pół-klarnet” i
fortepian (1986), Tongen II na dwa kontrabasy (1987), Tongenesis na wielką
orkiestrę (1987), Music for Twelve na 12 instrumentów (1987), Der Atem
der verletzten Zeit na wielką orkiestrę (1988), Tongarten na 9
instrumentów (1989), Atonkanon na dowolną obsadę (1989), Atemaj na flet
(także piccolo/flet altowy) i obój (1989), Vier Rätsel und drei
richtige Lösungen na cztery klarnety (1989), Glass Voices na flet
i fortepian (1990), Aussagen des Lichtes na organy (1990), Ottoki, cykl
utworów na kwintet dęty blaszany (1991), Inner Voices na flet (także
piccolo/flet altowy) i orkiestrę kameralną (1991), Tati na skrzypce solo
(1991), Whose Song na akordeon (1992), Godba na saksofon altowy
i fortepian (1992), Et puis plus rien le rźve, cykl pieśni na baryton,
wiolonczelę i akordeon (1992), Elegija per Hugo na flet i gitarę (1993),
Sinfonia concertante na flet, obój, fortepian i wielką orkiestrę
(1994), Bagatellen na akordeon i fortepian (1994), Music of Strings na
gitarę i 18 instrumentów smyczkowych (1994), Molitve (Gebete) na altówkę
i akordeon (1994), Capriccios na kwartet puzonowy (1994/95), Tangos na
akordeon
i fortepian (1995), Ritualities na taśmę (1996), Calm Down na dwa flety
proste (1996/97), Mo/Tention na wielką orkiestrę i grupy rozmieszczone
przestrzennie (1997), Stone Wind na flet i klarnet (1997), Try to Fly na
instrument sho i akordeon (1997), Secret Message na wiolonczelę
i fortepian (1998), Secret Message II (Brahms in Buenos Aires) na klarnet,
wiolonczelę i taśmę (1998), Miru na klarnet i chór mieszany (1998),
Evocation na orkiestrę i grupy rozmieszczone w przestrzeni za orkiestrą
(1998/99), Luna, Aqua e Chiara na gitarę (1999), In Wellen verwoben na
sześć perkusji (1999), ...Dove amor si mistra na chór mieszany a
cappella do wierszy Milana Jesiha (2000), Pressure na big band (2000),
Lamento na saksofon altowy (2000), Skin of Wind, muzyka baletowa do
Perfect Step (2001), La bella donna dove amor si mostra na chór mieszany
a cappella do wierszy Milana Jesiha (2001), Splin na akordeon (2001),
Pressure na big band, skrzypce i gitarę (2001).
Godba
Słowo ?godba” po starosłoweńsku ma wiele rozmaitych znaczeń; można
pod nim rozumieć muzykę na instrumenty dęte, muzykę ludową, a nawet
muzykę żałobną. Zwłaszcza druga część Godby przywodzi na myśl to
ostatnie znaczenie, gdyż powtarzane uporczywie brzmienia dzwonów,
ewokowane w partii fortepianu, towarzyszą tam mikrotonalnym glissandom
saksofonu.
Poprzez ?wędrujący klaster” części I, boleściwe brzmienia dzwonów
części II, przez wibrujące mikrotony części III i wreszcie przez
ogromne skoki interwałowe i agresywne pizzicata kompozytor wprowadza nas
w głąb swej wewnętrznej ciszy. A może to jest właśnie ów cel najwyższy
muzyki i najgłębszy sens pojęcia ?godba”?
John-Edward Kelly
|
