|
|
ur. 1934 w Prevalje (Karyntia), studiował archeologię
na Uniwersytecie w Lublanie, a równocześnie dyrygenturę (u Danilo Švary)
i kompozycję (u Marjana Koziny) w Akademii Muzycznej, uzyskując dyplom w
1972 r.
Prowadził studencki chór ?Tone Tomšič”, a także (od 1962 do
1972), Chór Kameralny Radia i TV w Lublanie. Z oboma zespołami dokonał
licznych nagrań płytowych, otrzymał wiele nagród i odbył szereg tras
koncertowych, m.in. występował na międzynarodowych festiwalach w
Bydgoszczy (1966), na Festiwalu Flandryjskim (1968), w Ohrid
w Macedonii (1968), Jihlavie w Czechach (1969), na Biennale Muzyki Współczesnej
w Zagrzebiu (1969) i w Dubrowniku (1969).
W 1967 r. otrzymał nagrodę Prešeren Fund Prize, a w 1972 – The
London bbc Plaque za najlepsze wykonanie muzyki współczesnej na
konkursie ?Let the Peoples Sing”. Wykładał dyrygenturę w Akademii
Pedagogicznej w Lublanie, a od 1986 r. jest profesorem teorii muzyki na
Wydziale Muzykologii tamtejszego uniwersytetu. Jako kompozytor związany
był początkowo z grupą Pro Musica Viva, uczęszczał także na
seminaria organizowane w ramach Międzynarodowych Kursów Wakacyjnych
w Darmstadcie. Jest członkiem Stowarzyszenia Kompozytorów Słoweńskich.
Od 1982 r. do czasu uzyskania niepodległości Słowenii pełnił funkcję
Sekretarza Sekcji Jugosłowiańskiej mtmw, które przyjęło niezależną
sekcję słoweńską na zjeździe w Warszawie w 1992 r. Lojze Lebič
zasiadał w jury Concorso Internazionale di Canto Corale Seghizzi (1981) i
Kompositions Wettbewerb Spittal an der Drau (1986). Uczestniczył jako wykładowca
w seminariach kompozytorskich w Grožnjan (1988), a także
w Kongresie icca w Vancouver, Kanada (1990). Jego kompozycje były
wykonywane na wielu festiwalach nowej muzyki, w tym na Światowych Dniach
Muzyki mtmw w Brukseli (1981), Zurychu (1991) i Bukareszcie (1999), na
Biennale w Berlinie i w Zagrzebiu, na ?Musikprotokoll”
w Grazu, ?Pan Music Festival” w Seulu, na ?Warszawskiej
Jesieni”, ?Trieste Prima”, ?Mittel Fest Čedad”, Saint
Denis we Francji, ?Danubiana Timisoara” w Rumunii, ?Unisa Transnet”
w Pretorii (rpa) i ?Golden Gate International Choral Festival” w San
Francisco, na koncertach Europejskiej Unii Radiowej w Jerozolimie,
Lublanie i w. in. Lebič współpracował ze Słoweńską Filharmonią i
Orkiestrą Symfoniczną Słoweńskiego Radia i tv, The Queensland Symphony
Orchestra, Orkiestrą Radia Izrael, Orkiestrą Radiową w Bazylei,
Filharmonią w Timisoara, Filharmonią im. Enescu w Bukareszcie, ponadto z
renomowanymi zespołami kameralnymi, jak Trio Lorenz, Ensemble Slavko
Osterc, Ensemble Musique Vivante, Ensemble InterContemporain, Ensemble
Kreativ w Klagenfurcie.
Jego utwory rejestrowane były przez wiele radiofonii. Jest czterokrotnym
laureatem Nagrody Kompozytorskiej Prešeren (w 1967 za osiągnięcia
dyrygenckie, w 1970, 1987 i 1994 za kompozycję). Utwory Korant, Voices i
Atelje II były najwyżej punktowane na konkursach Radia Słoweńskiego (jrt).
Pieśni listopadowe znalazły się w wyróżnionej dziesiątce utworów
wybranych przez jury Międzynarodowej Trybuny Kompozytorów unesco w Paryżu
w 1985 r. Od 1995 r. jest członkiem zwyczajnym Słoweńskiej Akademii
Nauk (sazu) .
Ważniejsze utwory: Tri nočne pesmi na głos wysoki i
fortepian (1958), Požgana trava (Burnt Grass) na głos średni i orkiestrę
(1965, nowa wersja 1986), Meditacije za dva na altówkę i wiolonczelę
(1965/1972), Sentencje na dwa fortepiany i orkiestrę (1966/1972),
Impromptus I – IV na fortepian (1967–1974), Ekspresije na
skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1968/1972), Kons (b) na zespół
kameralny (1968), Korant na orkiestrę symfoniczną (1969), Kons (a) na
zespół kameralny (1970), Nicina na orkiestrę symfoniczną (1971),
Atelje na skrzypce i fortepian (1973), Glasovi na smyczki, perkusję i
instrumenty szarpane (1973/74), Atelje II na taśmę (1975), Atelje III na
wiolonczelę i taśmę (1976), Sonet na fortepian (1976), Chalumeau na
klarnet solo (1977), Tangram na małą orkiestrę (1977), Epicedion na
skrzypce i dowolny instrument strunowy (1978), Kwartet na perkusję
(1979), Invisibilia, sześć miniatur na skrzypce i fortepian (1981),
Novemberske pesmi na głos średni i orkiestrę (1981/82), Epicedion na
skrzypce i organy (1982), Kwartet smyczkowy (1983), Štiri Kocbekove pesmi
na głos średni i fortepian (1983), Uwertura na trzy grupy instrumentalne
(1985), Fauvel ’86, utwór sceniczny na głosy solowe, chór
mieszany, fortepian, instrumenty perkusyjne i inne (łatwe) oraz taśmę,
wg Roman de Fauvel (1986), Pour recouvrer alegiance na alt solo, chór
mieszany, organy elektryczne, gitarę (lutnię), trójkąt i krotale, wg
Roman de Fauvel (1986), Per oboe (Chalumeau II) na obój (1986), Hvalnica
svetu (Eulogy to the World) na dwa chóry mieszane, fortepian na 4 ręce,
perkusję, inne (łatwe) instrumenty, cztery gitary i taśmę (1988),
Queensland Music na orkiestrę symfoniczną (1989), Od blizu in daleč,
siedem obrazów na flety proste i towarzyszące non obblig. (1991), V
tihem šelestenju časa na głosy solowe, chór mieszany, perkusję i
syntezator; słowa: Gregor Strniša (1991–1996), Simfonija z orglami
na organy i orkiestrę symfoniczną (1993), Ajdna – Glasba o času (Ajdna
– Music about Time) na flety proste, głosy solowe, chór mieszany,
perkusję i syntezator (1995), Rej na akordeon (1995), Illud tempus na trąbkę
i organy (1996), Cantico I – Music for Orchestra (1997), April
Vignette (Chalumeau III) na flet solo (1997), Miti in apokrifi na
bas-baryton i orkiestrę (1998/99),
Invocation skomponowałem wiosną b.r. na zamówienie
Biblioteki Uniwersytetu Goldy Meir w Wisconsin.
Na utwór składają się trzy ściśle ze sobą powiązane części:
Lento, Interludium i Allegro.
Nawiązuję tutaj do mojej Farewell Music, zacytowałem też fragmenty
Musiques fun?bres słoweńskiego kompozytora Primoža Ramovša, chcąc
przywołać jego pamięć.
Ten trudny utwór został wykonany po raz pierwszy 10 lipca 2003 r.
w Minneapolis przez wspaniałych artystów Ninę i Dejana Presiček.
Lojze Lebič
|
