|
|
ur. 1944 w Leverkusen (Niemcy), studiował w latach
1963–1970. Jako kompozytor jest uczniem Bernda Aloisa Zimmermanna
oraz Herberta Eimerta (muzyka elektroniczna); ma też za sobą studia
pianistyczne i dyrygenckie w Musikhochschule w Kolonii oraz muzykologiczne
i filozoficzne na uniwersytecie w tymże mieście. Uczestniczył w Międzynarodowych
Wakacyjnych Kursach Nowej Muzyki
w Darmstadcie (1965). Na zaproszenie Karlheinza Stockhausena pracował w
studio muzyki elektronicznej Westdeutscher Rundfunk
w Kolonii (1971–1972). W 1990 r. został jego następcą na
stanowisku dyrektora studia. Pod koniec lat 70. Höller zaistniał na
scenie nowej muzyki we Francji. Początkiem tych związków był sukces
kompozycji Arcus, napisanej na zamówienie Ensemble InterContemporain
(1978) i wykonywanej przez zespół w wielu krajach Europy i w Stanach
Zjednoczonych. Kolejne zamówienie przyniosło utwór Résonance,
a następnie całą serię kompozycji łączących akustyczne i
elektroniczne źródła dźwięku. W 1980–81 na zaproszenie Bouleza
Höller pracował w ircam. Paryż był także miejscem prawykonań kilku
jego kompozycji na instrumenty akustyczne, m.in. I Koncertu fortepianowego
(napisanego dla P. Donohoe i orkiestry bbc; prawykonanie w Paryżu z
Danielem Barenboimem jako solistą), a także opery Mistrz i Małgorzata
wg powieści Bułhakowa (prapremiera 20 maja 1989 w Operze Paryskiej,
inscenizacja Hans Neuenfels, kierownictwo muzyczne Lothar Zagrosek).
Orkiestrowy utwór Magische Klanggestalt włączyli do swego repertuaru
Filharmonicy Berlińscy, a także orkiestra Filharmonii Hamburskiej, która
wykonywała go wielokrotnie podczas tras koncertowych (pod dyrekcją Hansa
Zendera) m.in. do krajów Skandynawii, Polski
i Rosji.
Ważniejsze utwory: Topic na wielką orkiestrę (1967),
Horizont, muzyka elektroniczna (1971–72), Chroma na wielką orkiestrę
i live electronics (1972–74), Tangens na wiolonczelę, gitarę
elektryczną, fortepian, organy elektroniczne i dwa syntezatory (1973),
Klanggitter na wiolonczelę, fortepian, syntezator i taśmę (1976/77/84),
Antiphon na kwartet smyczkowy i taśmę (1976/84), Arcus na 15 instrumentów,
perkusję
i taśmę (1978), Umbra na wielką orkiestrę i taśmę (1979/80/83),
Mythos na 13 instrumentów, perkusję i dźwięki elektroniczne
(1979/80/83), Moments musicaux na flet i fortepian (1979), Résonance na
orkiestrę
i dźwięki komputerowe z taśmy (1981–82), Pas de trois na altówkę,
wiolonczelę i kontrabas (1982), Schwarze Halbinseln na wielką orkiestrę
i dźwięki elektroniczne (1982), Traumspiel do słów Strindberga na
sopran, wielką orkiestrę i dźwięki elektroniczne (1983), I Koncert
fortepianowy (1983–84), Klanggestalt na wielką orkiestrę (1984),
Improvisation sur le nom de Pierre Boulez na 15 instrumentów
(1984–85), Mistrz
i Małgorzata wg powieści Bułhakowa (1984–89), Fanal na trąbkę
i orkiestrę (1989–90), Pensées. II Koncert fortepianowy na
fortepian, orkiestrę i live electronics (1990–91), Aura na orkiestrę
(1995), Aufbruch na orkiestrę (1999, napisany z okazji przeniesienia
parlamentu niemieckiego z Bonn do Berlina), Gegenklänge na zespół
(2000), Widerspiel: Koncert na dwa fortepiany (2000), Der ewige Tag na chór
i orkiestrę (2001), Ex tempore dla 9 wykonawców (2001). Kompozytor
pracuje obecnie nad kompozycją Klangzeichen na fortepian i instrumenty dęte
oraz nad serią preludiów na fortepian.
|
