Michael Finnissy

ur. 1946 w Londynie, studiował w Royal College of Music – fortepian u Edwina Benbowa i Iana Lake’a oraz kompozycję u Bernarda Stevensa i Humphreya Searle’a, a następnie, jako stypendysta, u Romana Vlada we Włoszech. Działa jako pedagog w Winchester College i Royal Academy of Music; założył wydział muzyki w School
of Contemporary Dance w Londynie. Stworzył wydział muzyczny
w London School of Contemporary Dance. Wykładał w Dartington Summer School, w Winchester College oraz na wydziale młodzieżowym Royal College of Music. Prowadził gościnne wykłady na wielu uczelniach, był muzykiem-rezydentem w Victoria College of Arts, Caulfield (Australia). Obecnie naucza kompozycji na Uniwersytecie Sussex (jako Research Fellow) oraz w Królewskiej Akademii Muzycznej w Londynie.
W latach 1990–1997 był pierwszym brytyjskim prezydentem mtmw,
a w 1998 jako drugi Brytyjczyk (po R. V. Williamsie) otrzymał honorowe członkostwo tej organizacji.
Kilka liczących się festiwali muzycznych (w Bath, w Huddersfield, Almeida Festival) umieściło w swych programach koncerty monograficzne Finnissy’ego. W 1996 r., podczas jubleuszu 50. urodzin kompozytora Ian Pace w cyklu sześciu koncertów wykonał wszystkie jego utwory fortepianowe.
Z obfitej dyskografii Finnissy’ego wymienić można krążki zat. Verdi Transcriptions i Folklore (oba w interpretacji Iana Pace; Metier Records), Red Earth (bbc Symphony Orchestra; nmc), Banumbirr (Alpha Ensemble; abc Classics), English Country Tunes (wyk. kompozytora; Etcetera Records), Mars + Venus i in. utwory kameralne (zespół ixion; nmc) oraz komplet utworów na kwartet smyczkowy (Kreutzer Quartet; Metier Records).

Ważniejsze utwory: 5 koncertów fortepianowych (1975, 76, 78, 78–80, 80), Mysteries (1972–79), World na 6 głosów i 27 instrumentów (1968–74), Cipriano na 10 głosów (1974), Pathways of Sun and Stars (1976), English Country-Tunes na fortepian (1977), Sea and Sky na wielką orkiestrę (1980), Banumbirr na flet, klarnet, skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1982), Vaudeville na mezzosopran, baryton, dwóch mimów, 6 instrumentów i perkusję (1983), CČtana na osiem instrumentów i perkusję (1984), Kwartet smyczkowy (1984), Contretänze (1985), ...above earth’s shadow na skrzypce solo i zespół (1985), East London Heys na orkiestrę smyczkową lub kwartet (1985–86), Trio smyczkowe (1986), Verdi Transcriptions na fortepian (1986), The Undivine Comedy, opera kameralna (1987), Red Earth na dwa didjeridu i orkiestrę (1988), Eph-phatha na orkiestrę (1988), Unknown Ground na baryton, skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1989), Maldon na baryton solo, chór, dwa puzony, dwie perkusje i organy (1991), Obrecht Motetten I–V na zespoły kameralne (1988–91), Nine Romantics na fortepian (1991).

Banumbirr na klarnet, skrzypce, wiolonczelę i fortepian napisałem podczas mego pierwszego pobytu w Australii w 1982 r. Źródłem inspiracji był obiekt sztuki prymitywnej australijskich aborygenów – malowidło przedstawiające gwiazdę zaranną (Banumbirr). Podjąłem próbę wydobycia z siebie muzycznego wyrazu empatii – ?gestów” korespondujących z hieratycznymi (totemiczno-symbolicznymi) schematami i rozmyślnie ograniczoną paletą barw tego wizerunku; poza tym w utworze nie ma innych odniesień do sztuki etnicznej Australii.
Utwór dedykowany jest Robertowi i Merryn Smallwood. Robert poprowadził pierwsze wykonanie Banumbirr w Melba Hall na Uniwersytecie w Melbourne 16 maja 1982 r.
Michael Finnissy