Zbigniew Bagiński

ur. 1949 w Szczecinie. Studiował kompozycję u Tadeusza Paciorkiewicza w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (dyplom w 1972). Od czasu międzynarodowego debiutu na Nordiske Musikdage w Kopenhadze w 1974 r., kompozytor stał się znany; jego utwory wykonywane były na wielu prestiżowych festiwalach, m.in. na "Warszawskiej Jesieni”, Światowych Dniach Muzyki, berlińskich Inventionen, Schleswig-Holstein Musik Festival, licznych koncertach w Europie, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Od 1974 r. związany jest z Akademią Muzyczną im. F. Chopina w Warszawie, gdzie od 1989 r. prowadzi klasę kompozycji. Współpracuje także z warszawską Akademią Teatralną im. Aleksandra Zelwerowicza. W 1996 r. otrzymał tytuł profesora sztuk muzycznych. W latach 1989–99 pełnił funkcję sekretarza generalnego Związku Kompozytorów Polskich.

Ważniejsze utwory: Tryptyk na klarnet i fortepian (1968), Miscellanea na fortepian (1972), Refren na dwa fortepiany (1975) Sinfonia notturna (1984), Oh, Sweet Baroque (1985), Solo III na kontrabas (1985), Kwartet smyczkowy nr 2 (1986), Kanony, Scherza, Epigramaty... (1987), Symfonia w siedmiu odsłonach (1988), a.d. 1988 na fortepian (1988), Nokturn-Kołysanka (1989), Kwartet fortepianowy (1990), Hawaiian Songs (1991), Kwartet smyczkowy nr 3 (1991), Solo IV na wiolonczelę (1991), Threnody na orkiestrę i chór (1992), Msza na chór a cappella (1993), Mała symfonia elegijna (1995), Koncert na wiolonczelę i orkiestrę smyczkową (1995), Koncert fortepianowy (1995), Kwintet fletowy (1997), Liber belli et pacis na baryton, chór i orkiestrę (1999), Solo V na klarnet (2001), A Few Pictures na orkiestrę (2001) Koncert skrzypcowy (2002), Trzy utwory na orkiestrę smyczkową (2002).

A Few Pictures to (co najmniej) dwanaście krótkich utworów, tworzących niespełna dziesięciominutową kompozycję. Sposób łączenia poszczególnych elementów może przywodzić na myśl skutki zabawy telewizyjnym pilotem. Ten sposób montażu nadaje niektórym fragmentom migawkowy, przelotny charakter.

Zbigniew Bagiński