|
|
ur. 1943 w Krakowie. Studiował kompozycję w
krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej: początkowo w klasie
Stanisława Wiechowicza, a po jego śmierci – u Krzysztofa
Pendereckiego.
W latach 1964, 1966 i 1968 odbywał uzupełniające studia z kompozycji i
gry na fortepianie u Nadii Boulanger w Paryżu.
W latach 1966–87 nauczał w Akademii Muzycznej w Krakowie, pełniąc
również obowiązki prorektora tej uczelni (1972–75) oraz
kierownika Katedry Teorii Muzyki (1975–87). Od 1987 r. jest
profesorem kompozycji w Hochschule für Musik w Kolonii. Prowadził wykłady
z zakresu problematyki muzyki współczesnej w wielu krajach.
Jest autorem monografii Dymitr Szostakowicz i jego czasy (Warszawa 1999,
przetłumaczonej na kilka języków, m.in. na rosyjski).
W latach 1985–89 był prezesem Związku Kompozytorów Polskich. Jest
członkiem Akademie der Künste w Mannheimie. W sezonie 1991/92 był
kompozytorem-rezydentem w Filharmonii Kolońskiej, a w roku 1996 –
na festiwalu w Seattle (Stany Zjednoczone).
Za swoje utwory otrzymał wiele krajowych i międzynarodowych nagród,
m.in. I nagrodę na Konkursie im. G. Fitelberga (1968) za
III Symfonię, Grand Prix księcia Pierre de Monaco (1970) za operę
Cyberiada, I nagrodę na Konkursie im. K. Szymanowskiego (1974)
za IV Symfonię, dwukrotnie – rekomendacje na Międzynarodowej
Trybunie Kompozytorów w Paryżu (1970 za II Kwartet smyczkowy; 1976 za
III Kwartet smyczkowy). Jest też laureatem Nagrody Ministra Kultury i
Sztuki (1975), Medalu Rządu Brazylijskiego (1975), Nagrody im. Herdera
(1984), Nagrody Związku Kompozytorów Polskich (1992), Nagrody Fundacji
im. A. Jurzykowskiego (1993) oraz Nagrody im. Stamitza (1996).
Ważniejsze utwory: (od 1980): Kwartety smyczkowe
VI–XI (1981, 1985, 1985, 1989, 1994, 2001), VI Symfonia (1982), II
Koncert fletowy (1983),
II Koncert skrzypcowy (1996), Koncerty wiolonczelowe II i III (1984,
1995), Gracze – dokończenie opery Szostakowicza wg M. Gogola pod
tym samym tytułem (1981), Trio fortepianowe (1981), Canzona na wiolonczelę
i fortepian (1981), Hommage ą Johannes Brahms na orkiestrę (1982),
Sonata na wiolonczelę i fortepian (1983), Koncert na harfę i wiolonczelę
(1984), Kwintet klarnetowy (1986), Musica incrostata na orkiestrę (1988),
Wieliczalnaja na chór a cappella (1988), Klonowi bracia – opera
dziecięca wg B. Szwarca (1989), Koncert fortepianowy (1989), Kwintet
fortepianowy (1991), Koncert na saksofon (1992), Trio smyczkowe (1993),
Misterioso na skrzypce i fortepian (1994), Msza na chór mieszany i
orkiestrę (1996), Muzyka pożegnalna na orkiestrę (1997), Trio
klarnetowe (1998), oratorium Stworzenie świata (1999), Capriccio
interrotto na skrzypce i fortepian (2000), Impromptu multicolore na dwa
fortepiany (2000), Cinque colori na flet, skrzypce, wiolonczelę, perkusję
i fortepian (2001), Koncert klarnetowy (2001), Trio na obój, fagot i
fortepian (2002), Symfonia czasu przemijającego (2002–03).
Dedykowana pamięci Witolda Lutosławskiego Muzyka pożegnalna
powstała w 1997 r. Nie jest to utwór programowy ani kompozycja
o charakterze żałobnym. Nie ma w niej cytatów ani też aluzji do dzieł
twórcy Muzyki żałobnej. Jest to utwór skomponowany w moim języku,
kontynuacja poszukiwań w dziedzinie harmonii i kolorystyki
instrumentalnej z ostatnich kilkunastu lat. Stanowi muzyczny hołd dla człowieka,
w którego osobie przez wiele lat miałem zarówno Wielkiego Przyjaciela,
jak i Wielkiego Nauczyciela.
Prawykonanie Muzyki pożegnalnej odbyło się w Warszawie 20 lutego 1998
r., Orkiestrą Filharmonii Narodowej dyrygował Philippe Entremont.
Krzysztof Meyer
|
