Werner Raditschnig

ur. 1948 w Villach (Austria), mieszka w Salzburgu. Kształcił się
w Mozarteum (kontrabas, gitara, live electronics i kompozycja), kilkakrotnie uczestniczył w międzynarodowych kursach nowej muzyki w Darmstadcie i Kolonii. Dwukrotnie został laureatem nagrody kompozytorskiej Ministerstwa Kultury Austrii (1976 i 1988).

Ważniejsze utwory i instalacje muzyczne: Realtime (1989), Eisklang (1991), Der Eisenhammer (1992), Identitäten (1995), autoerotico stomp (1998), Elettrico (1999), Klangplatz (2000).
Ważniejsze kompozycje sceniczne: Die Lustpende (1995), The Wall of Jericho (1996), Schnee und Todt (2002).

Termin String-Art odnosi się zarówno do moich projektów, jak
i pomysłów wykonawczych, dotyczących wibracji strun. Jest to źródło możliwości niezwykle interesujących wariacji. Od dłuższego już czasu staram się unikać konwencjonalnego sposobu pobudzania strun. Tak więc String-Art oparta jest na: (a) wibracjach elektrycznych, (b) wibrujących cewkach, utrzymujących struny w ciągłym drganiu, (c) pobudzeniach elektrycznych przez przystawki elektromagnetyczne.
Głównym źródłem dźwięków są dwie wiszące gitary elektryczne mojej własnej konstrukcji oraz zaprojektowane przeze mnie ostatnio elektro-polichordy (trzy, z tego dwa leżące, jeden wiszący).
Brzmienie strun jest z reguły wzbogacane elektronicznie.

Klangplatz to instalacja koncertowa na pięć strunowych instrumentów elektrycznych i modulację elektroniczną.
Instalacja opiera się na brzmieniu ciągłym i ciągłej stymulacji.
Podstawowymi elementami instalacji są: 1) trzy elektro-polichordy – dwa stojące (ok. 180 cm wysokości) i jeden leżący (długość ok. 160 cm), zrobione z metalowych tub na bazie techniki gitarowej (elektronicznej), 2) dwie gitary elektryczne mojej konstrukcji.
Pole dźwiękowe jest kontrolowane przez jednego wykonawcę. Stymulatory powodują, że struny są w stanie ciągłej wibracji. Podczas wykonania stymulatory będą zamieniane i przesuwane. Źródłem dźwięków jest impuls bezpośredni z elektrycznej cewki znajdującej się ponad przystawką. Dodatkowo drga również płaszczyzna instrumentu dzięki magnetycznemu polu samej przystawki.
Rzeczywista ?ściana” dźwięków jest rezultatem modulacji elektronicznej instrumentów strunowych. Dla każdego instrumentu zarezerwowanych jest 16 różnych wariacji. Podczas wykonania operator dokonuje wyboru wariacji. W tym przypadku operator nie jest już muzykiem, lecz organizatorem dźwięku (sound organizer).
Proces strukturalny, muzyczny nie ma charakteru punktowego, lecz bazuje na ruchach mas, na ich powierzchni. Dlatego też prezentacja wizualna robi wrażenie powolnej.
Werner Raditschnig